Kristof

Ψυχαγωγία

InnerEar Records (2022)
Η πληθωρικότητα του εαυτού, η πολλαπλότητα της μουσικής, και μία πεταλούδα που ονειρεύεται
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ακούγοντας τον νέο δίσκο του Kristof, μου ήρθαν στο μυαλό διάφορες σκέψεις, και οι περισσότερες είχαν να κάνουν με τον ύπνο και τα περί αυτόν μυστικά - ίσως όχι τυχαία. Από τη στυλιζαρισμένη εικόνα ενός τηλεοπτικού στούντιο, με τα εκτυφλωτικά φώτα, τα διαφημιστικά διαλείμματα, και τη σεναριοποίηση ακόμη και των πιο ειλικρινών απαντήσεων μίας συνέντευξης στο "TALKSHOW" του 2020, μέχρι ακόμη πιο πίσω, με τη μυστικιστική αύρα της προφητείας στο "The Oracle" του 2016, ο Kristof συνθέτει μουσική για εκείνη την ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί και το τελευταίο του έργο "Ψυχαγωγία", που ξεπηδάει στο ενδιάμεσο κενό μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, αφήνοντας το ασυνείδητο να πλάσει τα δικά του είδωλα.

Με υπερρεαλιστικούς στίχους και συνειρμική γραφή, ο Kristof μπλέκει φαντάσματα του ασυνειδήτου, έρωτες, στιγμιότυπα της παιδικής μας ηλικίας θαμμένα στα σέπια, μύθους, και παραμύθια, και τα κοιτάζει με μεταμοντέρνα αποστασιοποίηση. Δεν είναι μόνο η απλότητα του ελληνικού στίχου, αποδεσμευμένου από βαρύγδουπες λέξεις και μελό ποιητικότητα, αλλά και η ίδια η λεία χροιά της φωνής, που δεν αναλώνεται σε συναισθηματικές εξάρσεις, αλλά μας βυθίζει για μισή ώρα στο ίδιο μπλε υγρό που αναφέρει στο εναρκτήριο κομμάτι, "Τηλεπάθεια".

Στο μπλέντερ μπαίνουν και τα μουσικά είδη, αναμειγνύοντας τον μελαγχολικό Chopin, με τα neon synths της δεκαετίας των ’80, την κληρονομιά της Λένας Πλάτωνος και την chamber pop της Agnes Obel. Δεν είναι ένα κολάζ εντυπωσιασμού - είναι μία προσπάθεια να εκφραστούν όλα εκείνα τα ετερόκλητα και αντιφατικά βιώματα που μας έχουν διαμορφώσει, κι εμάς με τη σειρά μας πολλαπλούς, ρευστούς, ασταθείς, εναλλασσόμενους. Το θεατρικό στοιχείο του cabaret δεν έχει εξαφανιστεί ολότελα, όμως έχει υποχωρήσει στο παρασκήνιο, σαν οργανικό στοιχείο της μουσικής ταυτότητας.

Γραμμένη μέσα στην αβέβαιη εποχή του lockdown, η "Ψυχαγωγία" σταματάει για να αναρωτηθεί τι σημαίνει να ψυχαγωγούμαστε, και αντιμετωπίζει την τέχνη της ως άλλο ένα μέσο για να προχωρήσουμε πέρα από το θάνατο. Στο τραγούδι "Όλοι Κοιμούνται", που ενσωματώνει με τόση διακριτικότητα το μουσικό θέμα του "Happy Birthday", ένα πάρτυ γίνεται στον ουρανό, εκεί που δεν έχει πολλή σημασία αν κανείς έχει πεθάνει ή αν μόνο κοιμάται. Εξάλλου, ο ύπνος είναι φίλος του θανάτου. Προς αποφυγή παρανοήσεων, δεν πρόκειται για έναν βαρύ και καταθλιπτικό δίσκο. Ψυχαγωγός δεν είναι μόνο ο ψυχοπομπός, εκείνος δηλαδή που μεταφέρει τις ψυχές στον Άδη, είναι μια λέξη πολλών σημασιών (τι ξεφεύγει άλλωστε από αυτήν την πολλαπλότητα;) Ψυχαγωγός είναι κι εκείνος που συντονίζεται με τον εσωτερικό μας κόσμο και τον εκφράζει, τον ευχαριστεί, τον ανακουφίζει. Η παιδική ανεμελιά του "Μαρκαδόροι", η σπασμωδική μπασογραμμή στο ‘’Μύγα’’, και το προσωπικό αγαπημένο "Πανδώρα", με τα κελαρυστά πλήκτρα του, κι έναν ρυθμό βγαλμένο κατευθείαν από το "Breakfast in America", είναι όλα αποδείξεις μίας καλλιτεχνικής αισθητικής που δεν θεοποιεί τη σοβαροφάνεια, και δεν ερωτεύεται το σκοτάδι. Περιδιαβαίνει χωρίς σκοπό ανάμεσα στις επιθυμίες και τη ματαίωση, στα άγχη και τις ελπίδες, στις μνήμες και τα οράματα, όπως και στο όνειρο, που τα γεγονότα δεν έχουν άλλο νόημα πέρα από αυτό που θα τους δώσουμε.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και για τον Βασίλη Ντοκάκη, που με την προσεγμένη του παραγωγή ανέδειξε τον ηχητικό πλούτο των συνθέσεων και τους προσέδωσε το απαραίτητο βάθος, χωρίς το οποίο η φαντασιακή ατμόσφαιρα μπορεί να χανόταν. Κρυμμένος σε κοινή θέα, δεν αρκέστηκε στην παραγωγή και τη σύνθεση, αλλά ανέλαβε και χρέη μουσικού, ενώ ακούμε τη φωνή του να μπερδεύεται αβίαστα με του Kristof στο συγκινητικό "Ενυδρείο".

Με τις σύντομες διάρκειές τους, οι συνθέσεις μοιάζουν με βινιέτες πραγμάτων που έχουμε σχεδόν ξεχάσει. Κάθε μία με τη δική της υφή και προσωπικότητα, παραμένουν διακριτές και ευκολομνημόνευτες, χωρίς να εξαντλούν τη γοητεία τους σε εύκολα τεχνάσματα, αλλά απαιτώντας αρκετές επαναλήψεις για να αφομοιωθούν. Θα χρειαστεί να διανύσουμε ξανά και ξανά τη διαδρομή ως την τελευταία, ομώνυμη σύνθεση του δίσκου, εκεί όπου στην αρχή τα δάχτυλα κινούνται με προσοχή πάνω στα πλήκτρα του πιάνου, κι ύστερα τρέχουν, σαν να χτυπάει κάποιο ξυπνητήρι που μας τραβάει από την ύπνωση. Από το βυθό στην επιφάνεια, και από μέσα προς τα έξω, θα ανοίξουμε τα μάτια μας και θα αναλογιστούμε: ποιος εαυτός είναι εκείνος που ξύπνησε, και ποιος εαυτός έχει το προνόμιο να ονειρεύεται ακόμη.

Bandcamp
Youtube

  • SHARE
  • TWEET