Παύλος Παυλίδης

Όταν πήρα στα χέρια μου το πρώτο προσωπικό cd του Παύλου Παυλίδη το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν ήξερα τι να περιμένω. Κάτι ολίγον από Ξύλινα Σπαθιά (καθώς στα Σπαθιά σχεδόν όλα τα κομμάτια, στίχοι, μουσικά είναι του Παυλίδη); Ηλεκτρικές μπαλάντες η κάτι πιο electro; Τελικά τίποτα από όλα αυτά παρά μόνο μια ευχάριστη έκπληξη.

Ο Παυλίδης από την δεκαετία του '90 και ύστερα είναι ο κύριος αναμορφωτής (μετά τον Αγγελάκα) αυτού που ονομάζουμε ελληνικό η ελληνόφωνο rock, με μεγάλη πορεία που δεν χρειάζεται να την αναφέρουμε καθώς είναι γνωστή σε όλους. Η πορεία του αυτή, από τα Μωρά Sτη Φωτιά μέχρι τα Ξύλινα Σπαθιά, με πάνω από 15 χρόνια προσφοράς σε μπάντες έφτασε στο τέλος της. Και όπως με κάθε τέλος έρχεται και μια καινούργια αρχή, έφτασε έτσι και το πλήρωμα του χρόνου, ώστε να ακούσουμε την πρώτη προσωπική του δουλειά.

Μεστός όσο ποτέ, στιχουργικά απίστευτος με μελωδίες περιπλανητικές, ιστορίες που σε ταξιδεύουν στην άκρη της γης και συνάμα στη μέση του δωματίου σου, ο Παυλίδης κάνει το καλύτερο ξεκίνημα προσωπικής δουλειάς που θα μπορούσε. Απίστευτη μελαγχολία, τέλεια ενορχήστρωση με ακουστικές φόρμες, έχοντας πνευστές πινελιές και η φωνή του Παύλου τόσο ζεστή και ταξιδιάρικη που σε μαγεύει.

Ίσως το cd να χρειαζόταν μερικά σημεία κορύφωσης που λείπουν ή απλά έναν άλλο τόνο στην αργόσυρτη μελαγχολία αλλά αφού έτσι το επέλεξε ο Παυλίδης εμείς απλά δεν μπορούμε να πούμε τίποτα. Δε χρειάζεται να αναφέρουμε κάτι άλλο παρά μόνο ότι είναι απαραίτητο για τη δισκοθήκη σας.