Nouvelle Vague

Χώρα του παραλόγου δεν είναι μόνο η δική μας. Στα ατελείωτα ράφια των γιγαδισκοπωλείων της πατρίδας των Nouvelle Vague, για μεγάλο χρονικό διάστημα, όποιος έψαχνε το πρώτο τους άλμπουμ έβρισκε μόνο κάποιες σκόρπιες εισαγόμενες εξ Αμερικής κόπιες, εκείνες με το πολύ μπλε στο εξώφυλλο. Η αλήθεια είναι πως η γαλλική μουσική βιομηχανία έχει και εκείνη εγκλωβιστεί στο σχήμα της. Δεν είναι κερδοφόρο ένα μουσικό της προϊόν που θα καταναλωθεί περισσότερο στο εξωτερικό, παρά στον τόπο του. Όμως η ιδέα ήταν μεγαλύτερη από τους λογαριασμούς και τα τεφτέρια.

Δύο ικανοί Γάλλοι μουσικοί, ο Olivier Libaux και ο Marc Collin, αναγνώρισαν την παραδοσιακή ομορφιά της μοντέρνας μουσικής που αγάπησαν στα σχετικά πρόσφατα νιάτα τους και θέλησαν να την αποκαλύψουν, μέσα από καλαίσθητες διασκευές. Διάλεξαν διασημότατα new wave και post-punk τραγούδια, τα απογύμνωσαν από την όποια ηχητική τους επιθετικότητα και τα απέδωσαν μέσα από ένα bossa nova φίλτρο και μια περίτεχνη ψευδοαθώα καλλιτεχνίζουσα θηλυκότητα με λιγωτικό accent. Αδιαμφισβήτητο επιχείρημα, λοιπόν, οκτώ μούσες, στην πλειονότητά τους Γαλλίδες, βεβαίως, και μάλιστα όχι ιδιαίτερα γνωστές. Οκτώ πιο αισθησιακές ερμηνεύτριες από ό,τι εντυπωσιακά καλλίφωνες τραγουδίστριες. Σα να το θέλει μια ασπρόμαυρη γαλλική παράδοση, μια τάση σύγχρονη του κινηματογραφικού nouvelle vague, ή ίσως μια αρχαία προ-punk ρίζα που φέρνει στο νου το ρόλο της Nico στους Velvet Underground.

Έγινε το πολυλογοπαίγνιο. «Nouvelle vague» σημαίνει «νέο κύμα». Το ίδιο σημαίνει «new wave». Το ίδιο περίπου σημαίνει και «bossa nova». Το πολυμελές και εναλλασσόμενο μουσικό όχημα έπλασε μια εύηχη και γοητευτική μουσική πρόταση που εντυπωσίασε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Πρώτο πάτημα του κουμπιού και η τραχύτητα της κάθαρσης του "Love Will Tear Us Apart" των Joy Division έγινε μαγεμένη κοριτσίστικη ονειροβασία στα χείλη της Βραζιλιάνας Eloisia. Λίγο αργότερα, ομοίως, το "This Is Not A Love Song" των PiL ξέχασε την αναίδεια του Johnny Rotten, για να μεταμορφωθεί ακριβώς σε «love song» από τον ψίθυρο της Melanie Pain.

Ο κίνδυνος ήταν εμφανής. Πιέζοντας προς αυτή την κατεύθυνση, μπορεί το εγχείρημα να καταλήξει στο άλλο άκρο. Πολλές είναι οι συλλογές «easy listening» πλαστικοποιημένων διασκευών που σκονίζονται στα ράφια των καταστημάτων. Αυτό, άλλωστε, έτειναν πολλοί να προσάπτουν στους Nouvelle Vague. Η ταμπέλα του «lounge» είναι βαριά. Μια νέα γενιά κορασίδων αποπλανήθηκε από το γλυκό ήχο των Σειρήνων και, αγνοώντας τις αυθεντικές εκτελέσεις, αποτέλεσε το κύριο επιχείρημα του γκρινιάρη rock εισαγγελέα. Κακό της κεφαλής του.

Το επίτευγμα του άλμπουμ είναι ότι απέχει πολύ από το επιτηδευμένα ευρείας κατανάλωσης τυποποιημένο εμπόρευμα. Τη σημαντικότερη απόδειξη κρατά το γλυκόξινο νάζι της καταπληκτικής Camille Dalmais, η οποία αργότερα διέπρεψε σε γαλλόφωνα charts με το πανέμορφο προσωπικό της άλμπουμ "Le Fil" (2005) και -ατυχώς βέβαια- παρομοιάστηκε συχνά με την Bjork. Λιγώνοντας το "In A Manner Of Speaking" των Tuxedomoon, νανουρίζοντας το "Guns Of Brixton" των Clash, μάλλον κέρδισε το στοίχημα καλύτερα από κάθε άλλη. Στο δε "Too Drunk To Fuck" των Dead Kennedys, ο ηχολήπτης τη συλλαμβάνει να ρωτάει «δεν ξερνάει στα αλήθεια όμως;» πριν ξεσαλώσει φιλήδονα στην πιο αυθεντική και απολαυστική στιγμή των Nouvelle Vague.

Ο Jean-Luc Godard, ίσως ο σημαντικότερος σκηνοθέτης της εποχής της κινηματογραφικής επανάστασης nouvelle vague, είχε πει το μνημειώδες: «Το μόνο που χρειάζεστε για μια ταινία είναι ένα πιστόλι και ένα κορίτσι». O Olivier Libaux και ο Marc Collin πέταξαν το πιστόλι και μάζεψαν πολλά-πολλά κορίτσια.