Amon Duul II

Τι κοινό έχουν οι Amon Duul με τον «Νονό»; Μα φυσικά και οι δύο περιπτώσεις αποδεικνύουν περίτρανα ότι το sequel μπορεί και να είναι καλύτερο του πρώτου μέρους!

Οι Amon Duul II δεν ήταν παρά η συνέχεια των Amon Duul (σκέτο ή Ι), μίας ριζοσπαστικής πολιτικής κομμούνας που γεννήθηκε μέσα από τα ταραγμένα '60s και δραστηριοποιήθηκε στη Γερμανία. Ως τέτοια, είχε πρωταρχικό σκοπό τη χρήση της τέχνης (οποιασδήποτε τέχνης) για την ενίσχυση της κοινωνικής της παρέμβασης. Κάπως έτσι σχηματίστηκε και ο πρώτος πυρήνας μουσικών, που, χωρίς στόχο την ηχογράφηση, τζάμαρε ασύστολα. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα πως οι περισσότεροι δίσκοι τους έχουν προέλθει από την ηχογράφηση αυτοσχεδιαστικών πειραματισμών των ίδιων ημερών. Πιστοί στο πνεύμα του κοινόβιου, όλοι ήταν δεκτοί να συμμετάσχουν στον ήχο τους, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ούτε κατά προσέγγιση σταθερό line-up. Δεν ήταν σπάνιες, δε, οι περιπτώσεις που οι ζωντανές τους εμφανίσεις δε θα δίνονταν καν από τα ίδια μέλη που πήραν μέρος στις ηχογραφήσεις. Η λογική αυτή ενόχλησε μετά από κάποιο σημείο τους πιο τεχνικά καταρτισμένους και αφοσιωμένους μουσικούς στις τάξεις τους, που αποφάσισαν να αποσπαστούν από τους υπόλοιπους και να συνεχίσουν με το όνομα Amon Duul II, και την περίπτωσή τους θα εξετάσουμε εδώ. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο πολύπλοκα, τα δύο συγκροτήματα συνυπήρχαν για μεγάλο διάστημα, ενώ υπήρχε και μία συνεχής συνεργασία αλλά και μετακίνηση μελών, συνήθως από τους Ι προς τους ΙΙ.

Το "Yeti" είναι το δεύτερο album των Amon Duul II και ακολουθεί το πολύ καλό "Phallus Dei" του 1969. Το τελευταίο, αν και δεν τους έφερε κάποια ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία, ήταν αυτό που κατάφερε να τραβήξει την προσοχή του Dave Brock, ηγέτη των Hawkwind, η κοινοβιακή ζωή των οποίων δεν απείχε και πολύ από αυτή των Γερμανών συναδέλφων τους, ο οποίος τους έφερε σε επαφή με την εταιρία του, Liberty, με σκοπό την ηχογράφηση του δεύτερου άλμπουμ τους. Και τι άλμπουμ ήταν αυτό! Διπλός δίσκος με 10 συνθέσεις, μία εκ των οποίων καταλάμβανε ολόκληρη την πλευρά του βινυλίου.

Το εξώφυλλο, ένα από τα καλύτερα στην ιστορία του ροκ, παρίστανε το μέλος τους Shrat, που έπαιζε bongos, να κρατάει ένα τεράστιο δρεπάνι ενδεδυμένος με μία αγροτική φορεσιά, ενώ θερίζει ανάμεσα σε μία κιτρινωπή ομίχλη και έναν κατασκότεινο ουρανό - η παρομοίωση με τη λαϊκή αναπαράσταση του Θανάτου ήταν φυσικά εμφανής. Πέρα από τη δύναμη της εικόνας που χρησιμοποιείται ακόμα και στις ημέρες μας από την μπάντα, η ψυχεδέλεια του εξωφύλλου πρόδιδε το ύφος του δίσκου.

Χωρίς ιδιαίτερες ηχητικές διαφορές σε σχέση με τον προηγούμενο ή τις μέρες με τους Amon Duul I, κυριαρχούν οι ορχηστρικοί αυτοσχεδιασμοί με πολύ έντονο το τζαζ αλλά και το ανατολίτικο στοιχείο. Δε διστάζουν να παρουσιάσουν και τη δική τους εκδοχή του hard rock στο "Archangel Thunderbird", το οποίο βέβαια, και μόνο με τα ιδιαίτερα γυναικεία φωνητικά και τους διαστημικούς θορύβους, αρκεί για να ξεχωρίσει από οτιδήποτε τυπικό του είδους. Η λογική του άλμπουμ ήταν τέτοια, ώστε ο πρώτος από τους δύο δίσκους να περιλαμβάνει τις πιο «δομημένες» συνθέσεις, ενώ ο άλλος αυτοσχεδιασμούς ή αποσπάσματα τέτοιων. Μάλιστα, για το λόγο αυτό, το "Yeti Talks To Yogi" ξεκινάει με fade in. Έτσι, ο δεύτερος δίσκος καταλήγει να φέρνει περισσότερο στο νου τη λογική των Amon Duul I, ενώ το τελευταίο τραγούδι, το υπέροχα μεθυστικό "Sandoz In The Rain", βρίσκει τα μέλη των line-up των δύο συγκροτημάτων στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή να συνευρίσκονται με θριαμβευτικά αποτελέσματα. Το «τριπαριστό» ύφος του δίσκου παραμένει απαράμιλλο σε όλες τις συνθέσεις και δείχνει να πατάει με το ένα πόδι γερά στα '60s που έφευγαν και με το άλλο στα ανατέλλοντα '70s.

Ακόμα και μία τόσο πρωτοποριακή μουσική πρόταση, όταν συνοδεύεται από τέτοια έμπνευση, δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Έτσι, ο δίσκος αυτός έγινε μία μικρή underground επιτυχία, ανοίγοντας το δρόμο και για άλλα συγκροτήματα του krautrock. Η δε εκτίμηση του μουσικόφιλου κοινού, αλλά και του μουσικού τύπου, αυξάνει με τα χρόνια, αναδεικνύοντάς τον σε έναν από τους σημαντικότερους δίσκους του ευρωπαϊκού (και δη του μη βρετανικού) progressive. Ας μην ξεχνάμε ότι το συγκεκριμένο εξώφυλλο είναι που κοσμεί τον εξαιρετικό οδηγό του Julian Cope για το Krautrock, με τίτλο "Krautrocksampler".

Κλείνοντας, μία χρήσιμη συμβουλή για κάποιον που θα θελήσει να το εντάξει στη συλλογή του: Αν για κάποιον λόγο δεν έχετε πεισθεί για την υπεροχή του βινυλίου, σημειώστε το γεγονός ότι οι περισσότερες επανεκδόσεις σε cd έχουν κόψει περίπου τρία λεπτά από τα συνολικά πέντε του "Pale Gallery".