Silent Commitment

Το demo των Silent Commitment περιέχει τέσσερα τραγούδια hard rock με μεταλλίζοντα και progressive στοιχεία, δύο εκ των οποίων επαναλαμβάνονται, το ένα σε ζωντανή και το άλλο σε ακουστική εκτέλεση.

Το πρώτο στοιχείο που ξεχωρίζει είναι η χαρακτηριστική, βαθιά, φωνή του τραγουδιστή, που, ως τέτοια, πιθανόν να ξενίσει ορισμένους, αλλά προσωπικά είναι της αρεσκείας μου. Η εκφραστικότητα και οι χρωματισμοί της δείχνουν, ειδικά στο εναρκτήριο "Emotionally Overcharged", να αποτελούν το επίκεντρο του τραγουδιού, τουλάχιστον μέχρι αυτό να χαθεί σε καλοπαιγμένες ανατολίτικες μελωδίες. Η space ατμόσφαιρά του το κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα τραγούδια του cd, αλλά τελικά ομολογώ ότι είναι οι Silent Commitment που μου άρεσαν περισσότερο.

Το δεύτερο "Me And Myself", χτισμένο γύρω από ένα όμορφο κεντρικό riff της κιθάρας, κινείται σε πιο στρωτά rock μονοπάτια, αλλά και πιο αδιάφορα. Σε ένα μελλοντικό πλήρες άλμπουμ θα ήταν μία αβλαβής προσθήκη, αλλά σε ένα μικρής διάρκειας demo χτυπάει ως η πιο αδύναμη στιγμή.

Το "In Here Is Always", τόσο στη studio, όσο και στη ζωντανή εκτέλεση, δείχνει πιο έντονα τις progressive διαθέσεις της μπάντας και θα τα κατάφερνε αρκετά καλά με τη συμπαθητική μελωδία του αν δεν υπήρχε κάτι το αταίριαστο ή ίσως παρωχημένο (κάτι σαν κακά '80s) στον ήχο των πλήκτρων. Και αυτό παρατηρείται και σε άλλα σημεία του demo, όπου, δηλαδή, τα πλήκτρα δεν αρκούνται στο φόντο να δημιουργούν ατμόσφαιρα, αλλά έρχονται στο προσκήνιο για να παίξουν ένα ριφάκι ή να προσθέσουν μία γέφυρα. Ενώ όντως τοποθετούνται σε κατάλληλα σημεία για να «δέσουν» τον ήχο, αυτό που προκύπτει είναι άλλοτε συνθετικά ανέμπνευστο και άλλοτε ηχητικά αταίριαστο. Το live πάντως ακούγεται με πιο μπροστά τη ρυθμική βάση, κάτι που προσδίδει έναν τσαμπουκά που τότε μόνο καταλαβαίνεις πόσο έχει λείψει από όλες τις studio ηχογραφήσεις.

Τελευταίο πόνημα η μπαλάντα "Whispering A Prayer", που δείχνει πάλι η φωνή να την παίρνει επάνω της, αλλά αυτή τη φορά λάμπει και το άστρο του κιθαρίστα. Ούτως ή άλλως σε καλά επίπεδα σε όλα τα τραγούδια, εδώ ομολογουμένως είναι η στιγμή του. Συνολικά όμορφη σύνθεση με ελαφρά προτίμηση στην ηλεκτρική εκδοχή της.

Συνοψίζοντας, στα θετικά μετρώνται η φωνή του τραγουδιστή, οι progressive πειραματισμοί και το καλό κιθαριστικό παίξιμο. Στα μείον θα πρέπει να βάλουμε τα πλήκτρα, που συχνά φαίνεται να χρειάζονται ακόμα δουλειά, και το γεγονός ότι καμία σύνθεση δεν εντυπωσιάζει και μάλιστα η καλύτερη, ίσως, στιγμή του demo ("Emotionally Overcharged") δείχνει να κινείται σε άλλη κατεύθυνση από αυτήν που διαγράφουν οι υπόλοιπες.

Όπως σημειώνει το ίδιο το συγκρότημα, λαμβάνουν μέρος σε έναν πανευρωπαϊκό διαγωνισμό της Nuclear Blast που πραγματοποιείται με δημοψήφισμα στο site www.myspace.com/rtnaward, οπότε όσοι ενδιαφέρεστε μπορείτε να τους στηρίξετε ψηφίζοντάς τους.