Ritual King

Δεν αποτελεί πλέον έκπληξη, αλλά μάλλον κανόνα. Βλέπεις το όνομα της δισκογραφικής κι αντανακλαστικά πατάς το play. Για να τους εντάξει στο δυναμικό της, κάτι καλό έχουν τούτοι εδώ. Τρίο από το Μάντσεστερ διαβάζεις μετά και γίνεται ολοένα και καλύτερο, μέχρι που ακούς τις πρώτες νότες.

Bullseye. Μετρημένα, semi φωνακλάδικα φωνητικά χωρίς κουραστικά γρυλίσματα και μια ακατάσχετη αίσθηση της μελωδίας. Με εισαγωγές που παραπέμπουν στα ένδοξα 70s και heavy κυρίως μενού, με παλιομοδίτικες γέφυρες και σόλο. Οι Ritual King όμως δεν είναι ακόμα μια vintage rock μπάντα.

Οκ, κυριολεκτικά μπορεί να είναι, καλλιτεχνικά όμως έχουν το στοιχείο εκείνο που τους απομονώνει από τον συρφετό. Ποιο είναι αυτό; Έλα μου ντε. Για να βοηθήσω και μένα, θα πω ότι βρήκαν την ιδανική δόση των heavy Radio Moscow με τους κατασταλαγμένους The Sword. Κάτι σαν κι αυτή την τραγουδάρα.

Τραγουδάρα. Μεγάλη υπόθεση να υπάρχει τουλάχιστον μια και μάλιστα σε ντεμπούτο. Αν θα θελα κι άλλη; Φυσικά. Ειδικά από την στιγμή που η ικανότητά τους μετάβασης από heavy σε blues κι από το παρελθόν στο μέλλον είναι υποδειγματική. Όπως υποδειγματική είναι και η άκρως οργανική τους πρόταση.

Μπορεί να υπάρχουν φωνητικά, έχω την αίσθηση ότι πρωταγωνιστές είναι τα όργανα. Πλήρως ισορροπημένα μεταξύ τους κι εξίσου σημαντικά. Αν με ρώταγες τώρα ποιους ακούω, θα σου έλεγα με πρώτη σκέψη τους Stevie Ray Vaughan, Geezer Butler και το δεξί χέρι του Phil Rudd. Και κάπως έτσι φτιάχνονται οι All Star μπάντες.

Το θέμα είναι πως οι Εγγλέζοι τα κατάφεραν με μεγάλο βαθμό δυσκολίας: Να φέρουν στο προσκήνιο πολλά κι αρκετούς, όντας οι ίδιοι πρωταγωνιστές. Προφανώς και υπάρχουν επί μέρους λεπτομέρειες που δεν καθιστούν τον δίσκο αριστουργηματικό για παράδειγμα, έχουν όμως όλα τα φόντα να δημιουργήσουν στο άμεσο μέλλον κάτι αντίστοιχο ή έστω παραπλήσιο.