Οδυσσέας Τζιρίτας

Παρότι ήδη δεύτερη στούντιο δουλειά για τον Οδυσσέα Τζιρίτα μπορούμε ακόμα να τον αποκαλούμε πιτσιρικά, πιστέυω, αφού αν για παράδειγμα ο δρόμος του τον πάει προς Αμερική μεριά, αλκοόλ νόμιμα ακόμα δεν μπορεί να πιει. Το καλό είναι ότι κατά τα άλλα πουθενά στο "Gonzo Bliss" δε διακρίνεται κάποια ανωριμότηατα, αντίθετα φαίνεται σε κάποια πράγματα να είναι ήδη πολύ πιο εξελιγμένος από ό,τι περιμένουμε ακόμα κι από πιο φτασμένους Έλληνες μουσικούς.

Για παράδειγμα η δεξιότητά του στην κιθάρα, μία ποιότητα που με την πάροδο του χρόνου ξεχάστηκε ή υποτιμήθηκε στην Ελλάδα λες και δε χωράει στο alternative rock ο καλός χειρισμός των έξι χορδών. Ο Τζιρίτας αποδεικνύει ότι όχι μόνο χωράει αλλά δρα και απελευθρωτικά ως προς το να υλοποιήσεις τις ιδέες που έχεις στο κεφάλι σου. Δεν είναι φυσικά μεγάλα solo παρόντα στο "Gonzo Bliss", είναι τα riff και οι ρυθμοί που συνδυάζονται και αντιμάχονται τα μεν με τους δε, ακόμα και στο ίδιο τραγούδι που αξίζουν μνείας. Θέλει ικανότητα να το κάνεις αυτό και ο Τζιρίτας την έχει. Ταυτόχρονα, ίσως επειδή τα '90s ήταν μάλλον η τελευταία δεκαετία που η κιθάρα πρωταγωνιστούσε ως μουσική ανανέωση, υπάρχει κάτι διάχυτο από την εποχή εκείνη στα τραγούδια του κι ας μην την έχει ζήσει ούτε δευτερόλεπτο. Από την άλλη δεν μπορώ να μην ανατρέξω και σε πιο κλασικές επιρροές, μη «εναλλακτικές», είτε αυτές είναι η pop τεχνοτροπία του McCartney είτε η τρέλα του Zappa που συνειδητά ή ασυναίσθητα κάνουν σποραδικά την εμφάνισή τους.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του Τζιρίτα είναι η ισορροπία ανάμεσα στην αμεσότητα με τις πολλές ιδέες ανά τραγούδι. Το να μη σε νοιάζει να ξοδέυεις τις ιδέες σου και να βάζεις πολλές σε κάθε σου δημιουργία, είτε αυτές είναι συνθετικές είτε ενορχηστρωτικές, θέλει ένα καλώς εννοούμενο θράσος. Το να μπορείς όμως αυτό να το κάνεις ενώ ταυτόχρονα αποφέυγεις να είσαι δύστροπος, avant garde, χωρίς μουσικότητα ή οτιδήποτε άλλο απευθύνεται σε κάποιο ιδιαίτερο κοινό, θέλει μια σπάνια μαστοριά που ο Τζιρίτας φαίνεται να έχει, μαζί κιόλας με μία κατανόηση της μουσικής που εκπλήσσει.

Αυτό δε σημαίνει ότι το "Gonzo Bliss" είναι αριστούργημα. Παρότι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον (και υποσχόμενο αν θέλετε), παρότι ακούγεται ολόκληρο χωρίς να κουράζει και παρότι έχει προσωπικότητα και σφραγίδα δημιουργού, κάπως όλο αυτο δουλεύει τελικά περισσότερο σε εγκεφαλικό επίπεδο. Περισσότερο το αντιλαμβάνεσαι παρά το νιώθεις. Όταν έρθει η ώρα να συγκρατήσει ο ακροατής συγκεκριμένα τραγούδια, να τα προσθέσει σε μία υποθετική playlist, είναι το πολύ ένα ή δύο αυτά που τελικά θα κουβαλήσει μαζί του, και μάλιστα πιθανότατα να βρίσκονται κάπου στο πρώτο μισό του δίσκου. Όχι κι άσχημα βέβαια, αλλά κάπως δυσανάλογο της προσπάθειας που έχει γίνει.

Κι αυτό μπορεί να εκληφθεί εξίσου ως κοπλιμέντο ή μομφή.