Gloe

Το "Dead Wait" είναι από εκείνα τα όμορφα, ελπιδοφόρα self-released ντεμπούτα, που σφύζουν από μεράκι και φρεσκάδα. Δεν χρειάζεσαι παρά λίγα δευτερόλεπτα απ' το εναρκτήριο κομμάτι για να βροντοφωνάξεις Mars Volta και έπειτα να συνεχίσεις την ακρόαση να δεις πού το πάνε ετούτοι οι τέσσερις τύποι από το Salt Lake City. Κάτι η λεπτή μωρουδίστικη φωνή που κόσμησε τόσα όμορφα άλμπουμ του αμερικάνικου alt-prog-post-hardcore ήχου την τελευταία 15ετία... Κάτι το καταιγιστικό και ασταμάτητο drumming... Κυρίως, όμως, οι math κιθάρες που δένουν φαινομενικά αγνοώντας κάθε φωνητική μελωδία και ρυθμό.

Η μουσική των Gloe είναι τόσο δύσκολη και πολύπλοκη όσο αυτή των μπαντών που αποτελούν κύρια επιρροή τους. Είναι γνωστό πια ότι σ' αυτά τα math μονοπάτια θες πάμπολλες ακροάσεις για να βρεις τα μέρη μέσα στα κομμάτια όπου θα εστιάσεις. Έπειτα τα χρησιμοποιήσεις σαν άγκυρα ώστε να εξερευνήσεις διαμετρικά τον κόσμο που δημιουργούν.

Προσπαθώντας εδώ και καιρό να κάνω τη δουλειά αυτή - το ξεδιάλεγμα μέσα στο φρενοκομείο δηλαδή - μπορώ να πω πως η επιλογή του τρίτου κομματιού, "Kimothy", ως σημείο αναφοράς βοηθάει στο ξετύλιγμα του κουβαριού. Έχει την πιο πιασάρικη μπασογραμμή του δίσκου, έχει και την αγριάδα που χρειάζεται στις κιθάρες, την υποψία ρεφραίν... Σου κοτσάρει και το απαραίτητο ambient outro κι έδεσε. Και αν δεν είναι το "Kimothy" για σένα, ας είναι το εξαιρετικό "So Without" (η απάντηση στο "As Within" που προηγήθηκε στη σειρά των κομματιών), όπου η παράνοια της μουσικής δένει πανέμορφα με κάποιες Coheed μελωδίες.

Η extravaganza του πειραματικού χαρακτήρα της μουσικής των Gloe είναι ορισμένες φορές υπερβολική και η ανάγκη μιας πιο προσωπικής ταυτότητας εμφανής. Αυτά είναι στοιχεία που συνήθως βρίσκονται στην πορεία. Όμως, το edge που πρέπει να έχει ένα ντεμπούτο full-length υπάρχει στο ακέραιο, το ίδιο και ο ενθουσιασμός. Τα κομμάτια έχουν δουλευτεί καιρό ώστε να ρέουν πια ώριμα. Το πρώτο EP των Gloe είχε κυκλοφορήσει, άλλωστε, πέντε χρόνια νωρίτερα, ένα απαραίτητο μεσοδιάστημα ζυμώσεων για κάθε μπάντα. Όπως και να ‘χει, μιλάμε για δίσκο με πολύ ψωμί και μια ταλαντούχα προσθήκη στο άρσενάλ μας.

Trivia: Το κινέζικο τατού του τίτλου κομματιού "(Aichmåloto) Asterias" είναι αδύνατον να μην αναφερθεί σε κριτική ελληνικού μέσου. Πόσες ακόμα να δεχτεί άραγε;

Bandcamp