Aunt Cynthia's Cabin

Η πλάνη της εικόνας. Της γραμματοσειράς και του ονόματος. Θα στοιχημάτιζα εύκολα πως θα άκουγα ακόμα μια occult vintage retro sabbath beatles horror witchy doom psychedelic rock μπάντα. Πόσο έξω έπεσα; Κάμποσο, αλλά όχι τόσο ώστε να παραδώσω αλλού τους Aunt Cynthia’s Cabin. Κι αυτό γιατί το psychedelic της περιγραφής υπάρχει, απλά τα 'χει με άλλους.

Με ποιους; Με τα blues, το fuzz, το garage και τον ήλιο που ζεματάει στην έρημο. Κι όταν λέμε ψυχεδέλεια, μάλλον προς τη neo πάει η μουσική τους. Κι όταν λέμε έρημο, δεν σημαίνει stoner. Πιο πολύ για western alike μου κάνει. Υπάρχει κι αυτή η μετακόμιση από την Καλιφόρνια στο Τέξας για τις ανάγκες της ηχογράφησης, που όσο να 'ναι φέρνει συνειρμούς.

Εκείνο που κάνει μπαμ από χιλιόμετρα είναι η τριμελής σύνθεση της μπάντας. Δεν χρειάζεται να ψάξεις για φωτογραφίες. Τους ακούς και το αντιλαμβάνεσαι τάχιστα. Υπάρχουν αρκετές ενδεικτικές στιγμές στον δίσκο και μια από αυτές, πέραν της άκρως οργανικής φύσης της, συγκαταλέγεται και στις πιο εθιστικές. Δεν είναι πολυλογάδες κι αυτό το εκτιμώ.

Όταν τα λένε βέβαια, έχουν την πλήρη προσοχή μου: Σχέσεις που δεν ευδοκίμησαν, απομόνωση ως το άμεσο παρελκόμενο αυτής της κατάληξης ή ευκαιρία ανασύνταξης από ένα κεράτωμα. Προτεραιότητες και κατανομή αυτών. Ναι, είναι σκοτεινός ο δίσκος αν και mid tempo. Δεν έχει δακρύβρεχτες μελωδίες, αλλά δεν τις χρειάζεται. Οκ, το πρώτο μέρος του "Rider In The Desert Sun" έχει μια μελαγχολία, αλλά η αρχική οργή που κρύβει μέσα του, όταν κάνει την εμφάνισή της είναι τελεσίδικη.

Και πάλι χωρίς λόγια. Γιατί μερικές φορές είναι πιο εύκολο να εκφράσεις συναισθήματα χωρίς λέξεις και γράμματα. Γιατί μερικές φορές η δημιουργία μιας σκοτεινής κι απειλητικής ατμόσφαιρας χωρίς ξεκάθαρους υπαίτιους, είναι το ίδιο σημαντική με τις νότες, τα φωνητικά και την απόδοση του συγκροτήματος. Κι όταν επιτυγχάνεις την τέλεια ισορροπία όλων αυτών, τότε το "Misty Woman", φαντάζει ως ένας δίσκος που δεν μπάζει από πουθενά.