Wrekmeister Harmonies

Μισοσκότεινος και απόλυτα ενδοσκοπικός, ο έκτος δίσκος των Wrekmeister Harmonies είναι φτιαγμένος για λίγες και αυστηρά επιλεγμένες ακροάσεις. Κάθε νότα, κάθε ήχος, κάθε λέξη είναι τοποθετημένα με λιτό και διακριτικό τρόπο, ώστε να δημιουργούνται ηχοσυναισθήματα που συνεχώς φτάνουν κοντά στο να σε βυθίσουν στη μιζέρια. Αυτό, ωστόσο, δεν συμβαίνει ποτέ, αφού με διάφορα ευρήματα σε κρατάνε σε μια διαρκή κατάσταση όμορφης και υποβλητικής αγαλλίασης. Όμως προσοχή: η μουσική αξία της κατάνυξης του “We Love To Look At The Carnage” δεν είναι δύσκολο να διαφύγει του ακροατή, αν αναλωθεί σε ακόμα ένα διαδικαστικό play.

Το drone metal παρελθόν φαίνεται ακόμα δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια. Όμως, τα post-rock στοιχεία που τους ανέδειξαν στο “Light Falls” του 2016 είναι πιο κυρίαρχα, κυρίως ως επιρροές των μεγάλων Godspeed You! Black Emperor στο βιολί Esther Shaw και ως απομακρυσμένες Swans-ικές κιθάρες στα δάχτυλα του J.R. Robinson. Οι δυο αυτοί μουσικοί είναι, άλλωστε, διαχρονικά οι δύο πόλοι και ολόκληρη η ύπαρξη των Wrekmeister Harmonies. Άκρως σημαντική εντοπίζεται και η συνεισφορά του μεγάλου Thor Harris (Swans, Shearwater) στα διαφόρων ειδών μυστήρια κρουστά που ακούγονται, αλλά και του Jamie Stewart (Xiu Xiu) στα σημεία ηλεκτρονικής ενορχήστρωσης. Το μεράκι και των δύο αυτών συμμετέχοντων είναι παραπάνω από εμφανές κατά τη ροή του δίσκου.

Η πλειονότητα του δίσκου γράφτηκε σε συνθήκες πλήρους απομόνωσης και ακριβώς αυτή η αίσθηση μοναξιάς είναι που προκύπτει. Οι ρυθμοί είναι αργοί, δίνοντας μεγάλη έμφαση στον καθε βηματισμό μα και αρκετό χρόνο τις οργανικές μεταβάσεις να αναπνεύσουν. Παράδειγμα αυτού, η αναπνοή που δίνει το “Coyotes Of Central Park” με την laid back αισθητική του μετά το φοβερά επιβλητικό δεκάλεπτο “Still Life With Prick Cancer”. Σαν να έβαλες τον Nick Cave να κάνει spoken word εξομολογήσεις πάνω σε μουσικές των Earth, η μουσική των Wrekmeister Harmonies αφήνει επίγευση εφάμιλη με αυτήν της παρακολούθησης σινεφίλ ταινίας – πόσο ταιριαστό όταν το όνομά σου είναι παρμένο από ταινία του Bela Tarr.

Επηρεασμένος από τον στωικισμό των έργων του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου τον 2^ο αιώνα μ.Χ., ο J.R. Robinson μας καλεί μιλώντας τη γλώσσα των Current 93 να επιβλέψουμε το μακελειό αμέτοχοι. Υμνεί τα παιχνίδια της μοίρας στο φλεγόμενο “The Rat Catcher”, λίγο πριν η μεσαιωνική μελωδία του “Immolation” σώσει την κατάσταση από τον ζόφο και την κρατήσει στα επίπεδα ενδοσκόπησης σε σκοτεινό δωμάτιο ή περιπάτου στις παρυφές κάποιου λόφου όταν πέφτει το σκοτάδι...

Bandcamp