W.E.T.

Οι συνεργασίες φτασμένων μουσικών για τη δημιουργία νέων σχημάτων είναι ένα στοίχημα. Το αποτέλεσμα μπορεί να αποδειχθεί κατώτερο των προσδοκιών και των ικανοτήτων των συντελεστών αλλά εάν «πετύχει το γλυκό» , τότε υπάρχει περίπτωση να μιλάμε για κάτι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον. Αυτό συνέβη στην περίπτωση των W.E.T. Το πόνημα της σύμπραξης των Robert Sall, Erik Martensson και Jeff Scott Soto αναμενόταν το 2009 με περισσή ανυπομονησία από τους οπαδούς του μελωδικού rock και εντέλει τους δικαίωσε και με το παραπάνω.

Τα επόμενα χρόνια οι τρείς μουσικοί έκαναν πολλά αλλά διαφορετικά πράγματα. Ο Jeff Scott Soto συνεργάστηκε με τους δικούς μας Danger Angel και κυκλοφόρησε το πέμπτο σόλο άλμπουμ του, ο Robert Sall κυκλοφόρησε με τους Work Of Art τον πολυαναμενόμενο διάδοχο του ντεμπούτου τους, ενώ ο Erik Martensson εκτόξευσε την φήμη του, τόσο ως μουσικού όσο και ως τραγουδοποιού/παραγωγού, με δουλειές όπως το "Bleed And Scream" των Eclipse και αυτές στο πλευρό του Jimi Jamison και του Toby Hitchcock, μεταξύ άλλων. Όλα αυτά άφηναν αμφιβολίες για το κατά πόσον ήταν εφικτός ένας δεύτερος δίσκος από τους W.E.T. Οι συγκυρίες ήρθαν με τέτοιο τρόπο όμως, που όχι μόνο ήρθε αυτός ο δίσκος αλλά ο πήχης έχει τεθεί πλέον ακόμα ψηλότερα απ' την πρώτη φορά.

Ίσως να το μυρίστηκαν αυτό, αφού το σχήμα πήρε την απόφαση να δουλέψει πάνω στο υλικό με πρόθεση να ηχεί περισσότερο ως αποτέλεσμα ενός συγκροτήματος, παρά μιας (εξ' αποστάσεως) συνεργασίας τριών μουσικών. Αυτό μπορώ να πω πως φαίνεται τόσο στις συνθέσεις όσο και στη δυναμική του υλικού. Τα κλασικά στοιχεία του Soto έχουν περάσει στα κομμάτια σε αρκετά μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι στο ντεμπούτο, ενώ η παραγωγή είναι εμφανώς πιο δεμένη, σε σημείο που στα αυτιά μου ακούγεται η ιδανική για το είδος της.

Όσον αφορά στα τραγούδια αυτά καθαυτά τώρα, ο δίσκος ξεκινά ιδιαιτέρως δυναμικά, με το "Walk Away" και το "Rise Up" που προηγείται και ακολουθεί αντίστοιχα του "Learn To Live Again", να δημιουργούν μια χορταστικότατη μελωδική τριπλέτα. Αξίζει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στο τελευταίο, το οποίο επιλέχθηκε σοφά να εκπροσωπήσει τη συγκεκριμένη κυκλοφορία ως πρώτο single, καθώς πρόκειται για μια εξαιρετική melodic rock σύνθεση. Το πάντρεμα μάλιστα των φωνών του Martensson και του Soto είναι τόσο εξαιρετικό, που με κάνει προσωπικά να αναρωτιέμαι γιατί δεν ακούμε τον Σουηδό και σε περισσότερα lead σημεία μέσα στο άλμπουμ. Εκτός απ' αυτό το «παράπονο», υπάρχει και κάτι άλλο. Αν και είναι αδιαμφισβήτητο πως υπάρχουν αρκετές καλές στιγμές, υπάρχουν κομμάτια όπως η μπαλάντα (και δεύτερο single) "Love Heals", η οποία μοιάζει να την έχουμε ξανακούσει σε εκατοντάδες παραλλαγές, από δεκάδες άλλα σχήματα. Ακόμα, μερικές μέτριες στιγμές εδώ κι εκεί ("What You Want", "Shot", "Still Believe In Us") χαλάνε τον ρυθμό και στερούν από τραγούδια όπως τα "On The Run", "The Moment" και "Bad Boy" την δυνατότητα να δημιουργήσουν ένα θετικό σερί.

Να ξεπεράσεις ένα επιτυχημένο ντεμπούτο είναι πάντοτε μια δύσκολη αποστολή. Οι W.E.T. το προσπάθησαν, έκαναν τα σωστά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, παρουσιάζοντας έναν πιο συμπαγή δίσκο, ο οποίος όμως αποτυγχάνει να κρατήσει το ενδιαφέρον στα ίδια υψηλά επίπεδα με τον προκάτοχό του. Το καράβι πάντως φαίνεται να έχει σωστή ρότα και την επόμενη φορά (εάν υπάρξει), με λίγο περισσότερη δουλειά πάνω στα κομμάτια, θα μπορέσουμε να ακούσουμε ακόμα καλύτερα πράγματα.