Verbal Delirium

So Close & Yet So Far Away

Musea (2010)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 30/05/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αυτά είναι. Ωραία πράγματα. Εξαιρετικό και σύγχρονο progressive rock παιγμένο από Έλληνες με φαντασία, έμπνευση και πάνω από όλα με χαρακτήρα και προσωπικότητα. Οι Verbal Delerium με την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά το σίγουρο είναι ότι ξαφνιάζουν με την ωριμότητά τους και το αισθητικό τους αποτέλεσμα.

Η έντονη παρουσία πιάνου και πλήκτρων αλλά και η χροιά ή πολύ περισσότερο ο τρόπος της φωνητικής ερμηνείας (αμφότερα του Jargon-Γιάννη Κοσμίδη) μού έφεραν απευθείας στο μυαλό συγκροτήματα όπως οι Shadow Gallery και οι Queensryche των πιο μελωδικών στιγμών αντίστοιχα. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι το metal στοιχείο δεν είναι παρά ένα από τα λιγότερο εμφανή συστατικά της μουσικής τους. Σε πιο rock και λιγότερο σκληρά μονοπάτια βολτάρουν οι Verbal Delirium, ενώ το πιάνο θα τολμούσα να πω ότι σε στιγμές δείχνει να αντλεί περισσότερο από άλλους χώρους, όπως είναι η κλασική μουσική ή ακόμα και αυτή του Χατζιδάκι. Αν τρομάξατε, κακώς, το αποτέλεσμα είναι μία εξαιρετική ανάμιξη όλων αυτών των στοιχείων που δε μπορώ καν να εκτιμήσω πόσο ηθελημένες είναι και περισσότερο χρησιμοποιούνται στο παρόν κείμενο για να αναπαράγουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το εύρος και το βάθος των μελωδικών στρωμάτων των τραγουδιών τους. Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι τα τραγούδια τους στολίζουν και στολίζονται από απόλυτα ταιριαστούς στίχους, οι οποίοι, χωρίς να αποτελούν ποιητικές προσπάθειες, αποδεικνύουν προβληματισμό και σκέψη στη δημιουργία τους.

Τo γεγονός ότι ο Jargon έχει γράψει στίχους και μουσική, ότι η ερμηνεία των τραγουδιών στηρίζεται σε μία σχεδόν άψογη αγγλική προφορά (μέγα θέμα στα ελληνικά συγκροτήματα) αλλά και η γενική ηγετική θέση του πιάνου στη μουσική τους, τον αναδεικνύει στον καθοριστικότερο παράγοντα της ποιότητας του cd. Κι αν ακόμα κανένας από τους συμμετέχοντες μουσικούς δεν υστερεί, σίγουρα ο έτερος πόλος έλξης είναι ο Νικήτας Κισσόνας, που με πολύ μετρημένη, αλλά ουσιαστική -και για αυτό εντυπωσιακή- συνεισφορά στην κιθάρα, πολύ συχνά κλέβει τις εντυπώσεις. Εξίσου άξια αναφοράς είναι η προσπάθεια των Verbal Delerium να πειραματιστούν με διαφορετικούς ήχους, όπως το κυρίαρχο τσέλο του "They" και του "Erased", που ακριβώς επειδή γίνεται με σύνεση και όχι επιτηδευμένα ταιριάζει απόλυτα στο αποτέλεσμα.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, υπάρχουν τουλάχιστον δύο μαγικές στιγμές στο "So Close & Yet So Far Away". Το βαθύτατης λυρικότητας οκτάλεπτο "Lullaby" είναι πραγματικά τόσο εύθραυστο και παιδικά αφελές όσο υποδηλώνει ο τίτλος του. Τόσο μάλιστα, που με δυσκολία θα πρόσεχες την κεκαλυμμένη ειρωνεία και μελαγχολία των στίχων του αν δε σε υποψίαζε η ενδιάμεση κιθαριστική αφύπνιση. Το "The Scene Remains" από την άλλη είναι πιο ταχύ, πιο επικό αλλά και πιο συγκινητικό (ελλείψει καλύτερης λέξης). Στηρίζεται και αυτό σε δύο βασικές και απολύτως ταιριαστές μελωδίες: Τη μία που παράγουν τα πλήκτρα και τη δεύτερη στην οποία πατάει η φωνή.

Κι αν εγώ ξεχώρισα δύο μαγικές στιγμές, ένας άλλος ακροατής μπορεί να ξεχωρίσει δύο διαφορετικές, αφού η αρτιότητα του δίσκου είναι αδιαμφισβήτητη και έχει πολλές απολαύσεις για τα δεκτικά αυτιά. Ανεξαρτήτως προέλευσης αποτελεί ένα από τα καλύτερα δημιουργήματα που έχω ακούσει μέχρι τώρα στο 2011, έστω και με μία ελαφρά και ατυχή καθυστέρηση...
  • SHARE
  • TWEET