Various Artists

Guitar Masters Vol.2

BHP (2009)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 23/11/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είμαι πολύ αυστηρός με τις συλλογές. Δε μου αρκεί απλώς μία επιλογή καλών τραγουδιών και μία κοινή θεματική, είτε αισθητική είτε άλλου είδους. Στην εποχή της οικιακής τεχνολογίας και του διαδικτύου όπου μπορείς να φτιάξεις τις δικές σου playlist, φαντάζουν πλέον περιττές. Μία καλή συλλογή οφείλει να έχει πράγματα να σου μάθει που πιθανόν να αγνοείς, να σου προσφέρει δυσεύρετα τραγούδια, ακόμα και να έχει κάποιες αποκλειστικότητες που δεν πρόκειται να βρεθούν αλλού. Η πρώτη συνέχεια του Guitar Masters τα έχει όλα αυτά.

Το πνευματικό παιδί του κιθαρίστα/συνθέτη Brian Tarquin αποσκοπεί στο να απευθυνθεί στους φίλους της εξάχορδης θεάς, αποφεύγοντας (ευτυχώς) τους επιδειξίες shredders και παρουσιάζοντας ένα αμάλγαμα ειδών άλλοτε σε πρώτες εκτελέσεις, άλλοτε σε ενδιαφέρουσες διασκευές, με μόνο κοινό στοιχείο την εστίαση στο συγκεκριμένο όργανο αλλά να πέσει φωτιά να με κάψει αν δεν ομολογήσω ότι υπάρχουν και εξαιρετικές ερμηνείες από πολλούς ακόμα άξιους μουσικούς και τραγουδιστές.

Το hard rock/heavy metal κοινό για παράδειγμα είναι το πρώτο που σερβίρεται με μία δυναμική εκτέλεση του "Light Up The Sky" των Van Halen όπως ηχογραφήθηκε για έναν tribute δίσκο από τον Yngwie Malmsteen με τον γνωστό Billy Sheehan στο μπάσο και τον Dug Pinnick (King’s X) στη φωνή. Συγκρατούμενος ίσως και από την αρχική σύνθεση ή σεβόμενος τον Eddie Van Halen, ο Σουηδός εδώ ακούγεται εξαιρετικά μετρημένος και ουσιαστικός.

Ένα από τα διαμάντια του άλμπουμ, όμως, είναι αυτό που ακολουθεί και αλλάζει εντελώς το κλίμα. Από τα 1970 έρχεται μία σπάνια ηχογράφηση του Jimmy Page που ως παραγωγός αλλά και μουσικός συνεργάζεται με μία από τις πιο ιδιαίτερες φιγούρες που πέρασαν ποτέ από το rock ‘n’ roll, τον μακαρίτη Screaming Lord Sutch. Με την κιθάρα του Page να θυμίζει τις ψυχεδελικές στιγμές των Yardbirds και τα φωνητικά του Λόρδου «πειραγμένα», παίρνουμε ένα δείγμα της ιδιοφυούς παράνοιας του τελευταίου.

Δύο ζωντανές εκτελέσεις των "Jingo" και "Payin' The Cost To Be The Boss" των Santana και B.B. King αντιστοίχως, απλώς επιβεβαιώνουν αυτά που ήδη (ανα)γνωρίζουμε για δυο πολλαπλώς καταξιωμένους μουσικούς. Ενώ αντίθετα ο άγνωστος σε εμένα Pete Anderson (κιθαρίστας του Dwight Yokam) εντυπωσιάζει στα southern rock μονοπάτια που κινείται.

Ακόμα πιο εντυπωσιακός αποδεικνύεται ο Larry McCray με το funk/blues instrumental του καθώς και η σύμπραξη των Michael Lee Firkins και Neil Zaza σε μελωδικά μονοπάτια που δανείζονται τόσο από το ροκ όσο και από την κλασική μουσική. Ο εμπνευστής της συλλογής, Brian Tarquin, συνδράμει και αυτός με δύο συνεργασίες, η πρώτη με τον περίφημο πληκτρά Max Middleton και η δεύτερη με τον (χωρίς ανάγκη για συστάσεις) Steve Morse. Δεν είναι κακές , αλλά είναι μάλλον οι μόνες στιγμές του άλμπουμ που θα ενδιαφέρουν κυρίως τους κιθαρίστες και θα περάσουν απαρατήρητες από τους υπόλοιπους.

Ο Hal Lindes, που έχει περάσει από τις τάξεις των Dire Straits, προσφέρει ένα latin θέμα κατάλληλο για θερμά (από κάθε άποψη) καλοκαιρινά βράδια ενώ στον αντίποδα ο JW Jones με την μπάντα του ξεσηκώνουν με την swing χορευτική διάθεσή τους. Οι Beat The Bone προσφέρουν την πιο σκληρή άποψη της κιθάρας που θα βρεθεί στη συγκεκριμένη συλλογή με μία σύγχρονη μεταλλική άποψη. Για το τέλος μένουν δύο συνθέσεις που αντλούν από το heavy metal των 80s, η μία από τις δίδυμες κιθάρες των The Flyin Ryan Brothers και η άλλη από έναν κιθαρίστα που έχει συνεργαστεί με την αφρόκρεμα του 80s glam metal (Dokken, Ratt, Firehouse, L.A. Guns και Warrant), τον Alex De Rosso, σε μία νοσταλγική instrumental μπαλάντα.

Συνοψίζοντας, μέσα από την ποικιλία και την πολυμορφία του, το "Guitar Masters Vol. 2" δείχνει ικανό να πετύχει στη διττή αποστολή του, να φέρει τους ακροατές σε επαφή με μουσική, λιγότερο ή περισσότερο άγνωστη αλλά και διαφορετικών αποχρώσεων, σπάζοντας τα στεγανά των ειδών.
  • SHARE
  • TWEET