Various Artists

Δεν υπάρχει καμία απολύτως ανάγκη να ψάξουμε τους λόγους πίσω από το εν λόγω tribute άλμπουμ, για το οποίο έσπευσαν να δηλώσουν παρόντες πολλοί και σπουδαίοι μουσική της μουσικής που αγαπάμε. Νέοι και παλιοί, παλιοί rockers ή νέοι metallers. Βλέπετε, ο Ronnie James Dio υπήρξε ταυτόχρονα επιδραστικός και αγαπητός όσο λίγοι. Ίσως περισσότερο από τον οποιοδήποτε. Αυτή η καθολική αποδοχή είναι εμφανής και στο τρίτο (αν δεν μου διαφεύγει κάποιο επίσημο tribute άλμπουμ για τον κοντό). Μόνο που αυτή τη φορά το επίπεδο των συμμετεχόντων επισκιάζει κάθε προηγούμενη προσπάθεια.

Πώς να μην ενθουσιαστείς στην προοπτική αυτού του άλμπουμ όταν ανάμεσα στους συμμετέχοντες βρίσκονται ονόματα όπως αυτά των Metallica, του Rob Halford, των Scorpions ή ακόμα και της σύμπραξης των Motörhead με τον Biff Byford των Saxon. Ή όταν η νέα γενιά δηλώνει δυναμικά παρούσα μέσω του Corey Taylor (Slipknot, Stone Sour), των Halestorm ή των Killswitch Engage. Μήτε είναι καθόλου αμελητέα η συμμετοχή του τρομερού Jack Black με τους Tenacious D, καθώς κανείς δεν πρέπει να υποτιμά την συνεισφορά του στο να μαθευτεί η σπουδαιότητα του Dio σε χώρους εκτός της μουσικής (μας) κοινότητας. Κερασάκι στην τούρτα, μια ακυκλοφόρητη σύνθεση εν ονόματι "This Is Your Life" με τον Dio στη φωνή, για να μας θυμίσει πόσο μας έχει λείψει ήδη.

Όπως συμβαίνει σε κάθε tribute άλμπουμ, υπάρχουν μερικές καταπληκτικές εκδοχές (είτε λόγω απόδοσης, είτε λόγω διαφοροποίησης), κάποιες απλά καλές επανεκτελέσεις και κάποιες αποτυχημένες απόπειρες που καλό θα ήταν να είχαν αποφευχθεί. Και πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα λένε πως καμία διασκευή δεν μπορεί να φτάσει την αυθεντική σύνθεση, ιδιαίτερα σε τέτοια διαχρονικά τραγούδια, λες κι αυτό είναι το νόημα της διασκευής.

Πάμε λοιπόν να τα δούμε ένα προς ένα πριν βγάλουμε ένα συνολικότερο συμπέρασμα.

1. Anthrax - Neon Knights: Οι Anthrax επέλεξαν ένα σπουδαίο τραγούδι που δείχνει να τους ταιριάζει. Το «επιμετάλλωσαν» κάπως, όπως αναμενόταν και το αποδίδουν αρκετά πιστά στην αρχική του μορφή, με τον Belladonna να αποδίδει πολύ καλύτερα από ό,τι περίμενα. Αξιοπρεπές.

2. Tenacious D - The Last In Line: Το υπέρτατο δίδυμο των Jack Black και Kyle Gass επέλεξε ένα εκ των πιο γνωστών τραγουδιών της προσωπικής καριέρας του Dio και τα κατάφερε μια χαρά. Οι trademark ακουστικές τους κιθάρες στην εισαγωγή, το πάθος στην ερμηνεία του Black και το παιχνιδιάρικο solo με τον «άκυρο» ήχο είναι τα μικρά στοιχεία που προσέθεσαν, σε μια κατά τα άλλα απλή απόδοση του τραγουδιού. Ως fan των D, το ευχαριστήθηκα.

3. Adrenaline Mob - The Mob Rules: Η διασκευή των Adrenaline Mob στο "Mob Rules" δεν είναι καινούργια, καθώς προέρχεται από το πρώτο EP της μπάντας (με τον Mike Portnoy στα τύμπανα). Ο Russell Allen είναι ανάμεσα στους τρεις-τέσσερις τραγουδιστές που μπορούν να προσεγγίσουν τη φωνή του Dio καλύτερα από τον καθένα (ένας ακόμα είναι ο Jorn Lande) και οι Mob έχουν προσδώσει μια τραχύτητα και δύναμη στην σύνθεση που συνολικά είναι ok, αλλά όχι τίποτα συγκλονιστικό.

4. Corey Taylor - Rainbow In The Dark: Ο Corey ο Taylor είναι εκ των σπουδαιότερων σύγχρονων τραγουδιστών και δεν δυσκολεύεται να αποδώσει περίφημα και το "Rainbow In The Dark" από το "Holy Diver". Όντας μεγάλος οπαδός των φωνητικών δυνατοτήτων του, ευχαριστήθηκα πραγματικά την ερμηνεία του, ενώ εξαιρετική δουλειά έχει γίνει από τον κιθαρίστα των Steel Panther, Satchel (με τις μελωδίες των πλήκτρων να παίζονται στην κιθάρα) και τον συνοδοιπόρο του Taylor στους Stone Sour, Roy Mayorga, πίσω από τα τύμπανα.

5. Halestorm - Straight Through The Heart: Έτυχε να είμαι παρών στην πρώτη εμφάνιση των Halestorm μετά το κερδισμένο Grammy όπου έπαιξαν ζωντανά την εν λόγω διασκευή και ανακοίνωσαν πως θα την κυκλοφορούσαν κάποια στιγμή σε άλμπουμ διασκευών. Η Lzzy Hale έχει ένα απίστευτο φωνητικό ταλέντο και εύρος που της επιτρέπει να τραγουδάει εντυπωσιακά ό,τι θέλει και γενικά η απόδοση δίνει μια πιο σύγχρονη χροιά (λόγω παραγωγής) στη σύνθεση. Αξιόλογη προσπάθεια, αλλά σε σχέση με τις κλασσικές metal διασκευές (όπως και αυτή στους Judas Priest στο τελευταίο EP τους) τους ταιριάζουν λιγότερο σε σχέση με άλλες.

6. Motörhead with Biff Byford - Starstruck: Σημαντική σύμπραξη, πραγματικών θρύλων αυτής της μουσικής, που παίρνει την σύνθεση των Rainbow και τη φέρνει στα μέτρα τόσο του ύφους των Motörhead, όσο και της φωνής του Biff. Έχει ενδιαφέρον και δεν μπορώ να πω ότι δεν είναι άρτια, αλλά προσωπικά κάτι δε μου κάθεται καλά στη χημεία μεταξύ της εν λόγω σύνθεσης και των εν λόγω μουσικών.

7. Scorpions - The Temple Of The King: Από τις διασκευές που είχα πραγματικά την περιέργεια να ακούσω και ομολογώ πως με εξέπληξε ευχάριστα. Ό,τι και να λέει κάποιος για τους Scorpions, πρώτον είναι μάστορες στο να αποτυπώνουν τον ήχο τους και ο Meine έχει τόσο χαρακτηριστική όσο και αναλλοίωτη φωνή και ερμηνεία. Παίρνουν μια μπαλάντα (μα φυσικά) και τη φέρνουν στα μέτρα τους, διαφοροποιώντας την τόσο, όσο πρέπει. Εξαιρετική προσέγγιση οφείλω να ομολογήσω. Θα πρότεινα να ψάξετε και την ακόμα πιο διαφοροποιημένη και πολύ ενδιαφέρουσα εκδοχή των Angel Dust στο εν λόγω τραγούδι.

8. Doro - Egypt (The Chains Are On): Η εν λόγω διασκευή υπήρχε στο "Holy Dio" tribute άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2000, με επίσης σημαντικές συμμετοχές. Η εκδοχή της Doro στο "Egypt" ήταν εκ των λιγότερο καλών και πιο άνευρων που είχε το CD και το ίδιο ισχύει και εδώ. Καλά το λέει, αλλά όχι αρκετά καλά για να προσφέρει κάτι ουσιαστικό ή διαφοροποιημένο σε σχέση με την σπουδαία αυθεντική σύνθεση. Αν ζούσαμε σε ένα δίκαιο κόσμο από εκείνο το tribute άλμπουμ θα έπρεπε να επιλεχθεί η σπουδαία απόδοση του "Children Of The Sea" από τους Jag Panzer. Ή οι Fates Warning ή οι Blind Guardian κλπ.

9. Killswitch Engage - Holy Diver: Η τρίτη κατά σειρά (και τελευταία) περίπτωση που η εκτέλεση είχε ήδη κυκλοφορήσει στο παρελθόν έρχεται από τους Killswitch Engage για το "Holy Diver" και για όσους δεν γνωρίζουν έχει μπει ήδη ανάμεσα στις καλύτερες διασκευές ever. Σπάνια μια κλασική metal σύνθεση έχει προσαρμοστεί τόσο άρτια σε μια τέτοια εκδοχή, με τους Killswitch Engage να το έχουν οικειοποιηθεί πλήρως και τον πρώην (πλέον) τραγουδιστή τους, Howard Jones, να δίνει ρέστα. Αν δεν σας ανήκει ούτε ένα από τα δέκα εκατομμύρια views του ΕΠΙΚΟΥ video clip, μπείτε να το δείτε τώρα!

10. Glenn Hughes - Catch The Rainbow: Ο Glenn Hughes με μερικές παλιοσειρές από την μπάντα του Dio παρέα του αναλαμβάνει να δώσει την δική του bluesαριστή ερμηνεία στο κλασικό "Catch The Rainbow" από το ντεμπούτο των Rainbow. Δεν δυσκολεύεται να περάσει το στίγμα του, με τα ξεχωριστά σπασίματα της φωνής του, αλλά προσωπικά νιώθω ότι το παρακάνει και χωρίς να είναι τόσο κακή συνολικά, είναι μια από τις διασκευές που δεν προσφέρουν και πολλά στο σύνολο.

11. Oni Logan, Jimmy Bain, Rown Robertson, Brian Tichy - I: Περίεργη επιλογή το "I" από το ίσως και λίγο αδικημένο σε γενικές γραμμές "Dehumanizer". Ο επί πολλά έτη συνοδοιπόρος του Dio στο μπάσο Jimmy Bain, μαζί με τον Oni Logan (Lynch Mob, Racer X) και δύο ακόμα παλιοσειρές αποδίδουν μάλλον αδιάφορα, ένα από τα τραγούδια που δεν θα έλεγε κανείς πως ξεχωρίζουν στην μεγάλη πορεία του κοντού. Τίποτα το ιδιαίτερο για να σταθεί κάπως.

12. Rob Halford - Man On The Silver Mountain: Δεδομένων των προσδοκιών, εδώ έχουμε την μεγαλύτερη απογοήτευση της εν λόγω συλλογής. Τελείως πεζή και διεκπεραιωτική απόδοση του "Man On The Silver Mountain" από τον Metal God, με τη διπλή φωνητική γραμμή στο refrain να είναι ως και εκνευριστική. Ούτε μουσικά οι Vinny Appice, Doug Aldrich, Scott Warren και Jeff Pilson κάνουν κάτι που να αξίζει αναφοράς.

13. Metallica - Ronnie Rising Medley: Εδώ καθόμαστε όλοι προσοχή και υποκλινόμαστε στους Metallica για μια ακόμα φορά. Όταν οι Metallica θέλουν τότε είναι οι καλύτεροι σε ό,τι κάνουν και προς τέρψιν μας εδώ είχαν κέφια (σε αντίθεση με την τελευταία απόπειρα για τους Deep Purple). Στο μυαλό έρχεται αυτόματα το εκπληκτικό "Mercyful Fate", μιας και εδώ κάνουν ένα medley από τραγούδια των Rainbow στηριζόμενοι κυρίως στο "Rising" με μέρη από τα "Tarot Woman" και "Stargazer", ενώ πριν κλείσουν με ένα μικρό μέρος του "A Light In The Black" περνάνε από το "Kill The King". Ο ήχος, οι διαφοροποιήσεις, οι διπλές κιθάρες, τα φωνητικά του James όλα είναι γαμάτα, στην καλύτερη στιγμή αυτής της συλλογής.

14. Dio - This Is Your Life: Μία ξεχασμένη σύνθεση από το "Angry Machines" του Dio, που έχει περισσότερο συναισθηματική παρά μουσική αξία. Από την άλλη, δεν νομίζω πως θα ήθελα να δω κάποιο «κοντινό» του πρόσωπο να βρίσκει ξαφνικά ακυκλοφόρητο υλικό...

Συνολικά, πρόκειται για ένα tribute άλμπουμ που έχει λόγο ύπαρξης, κυλάει όμορφα και προσφέρει μερικές εναλλακτικές προσεγγίσεις σε τραγούδια που περισσότερο ή λιγότερο όλοι οι φίλοι της μουσικής αυτής αγαπάμε. Κάποιες ξεχωρίζουν (Metallica, Corey Taylor, Killswitch Engage, Scorpions) κάποιες είναι απλά ok (Adrenaline Mob, Anthrax, Halestorm, Tenacious D) και κάποιες είναι λιγότερο καλές (Doro, Rob Halford) αλλά το συνολικό πρόσημο μένει σταθερό.

Το "This If Your Life" αποτελεί μια αξιοπρεπέστατη δουλειά, που υποστηρίχτηκε από σπουδαία ονόματα και προσθέτει μερικές ακόμα διασκευές στις πάμπολλες που έχουν γίνει σε τραγούδια που έχει ερμηνεύσει ο Dio. Κυρίως, μπορεί να λειτουργήσει ως  ενημέρωση της νέας γενιάς αναφορικά με τη σημαντικότητά αυτού του μουσικού και να υπενθυμίσει στους παλιότερους πως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ να γιορτάζουμε την κληρονομία που μας άφησε, μέσα από τα τραγούδια και τις ερμηνείες του.