Vader

Όταν σκέφτεσαι Πολωνία και ακραίο metal δύο ονόματα σου έρχονται πρώτα στο μυαλό: Behemoth και Vader. Φέτος είναι η σειρά των Vader για ακόμα μία κυκλοφορία, LP αυτήν τη φορά μετά το EP που είχαν κυκλοφορήσει κάπου στον Αύγουστο ως πρόγευση του καταιγισμού που έρχεται τον Νοέμβρη. Και κάπου εδώ, τυπικά, θα μπορούσε να τελειώσει η κριτική, γιατί το όνομα των Vader είναι σαν διαφήμιση χλωρίνης: «αυτήν ξέρετε, αυτήν εμπιστεύεστε». Ξέρεις ότι θα έχει riff, ένταση και blast beat στο ίδιο περίπου επίπεδο που διατηρούν καθόλα τα τριάντα και κάτι χρόνια τους και ότι δεν περιμένεις οποιονδήποτε πειραματισμό που μπορεί να σε φέρει προ εκπλήξεων. 

Γενικώς, οι Πολωνοί διαχρονικά κινούνται στα παρτέρια της παλιάς κοπής death και ολίγον του thrash, ομοίως και φέτος προσφέροντας μία μίξη των δύο ειδών, αλλά πιο κοντά στην thrash σε σχέση με την προηγούμενη ανελέητη τους LP κυκλοφορία "Tibi Et Igni", πράγμα που είχε φανεί ήδη από το EP του Αυγούστου "Iron Times". Το "Prayer To The God Of War", που βρίσκεται και στο The Empire και αποτελεί και μία από τις πιο δυνατές στιγμές χάρη στη ρυθμικότητα του, είναι ένα από τα κομμάτια που κραυγάζουν κλασικό thrash. Ομοίως, και το "Iron Reign" με το πιο αργό τέμπο που βγάζει την αίσθηση των Sodom. Ακόμα και τα πιο άγρια κομμάτια τους έχουν thrash ύφος, όπως το "Parabellum", χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει χώρος για παράπονα: απλά νιώσε τα ντραμς και τις κιθάρες να σε χτυπάνε σαν πολυβόλα και θα καταλάβεις.

Το "The Empire", ξεκινά με δύο δυνατά κομμάτια, τα "Angels Of Steel" και "Tempest", και από εκεί και πέρα κατεβάζει ταχύτητες σε σχεδόν όλο τον δίσκο. Παρ' όλα αυτά, η δουλειά που γίνεται είναι πλήρως ικανοποιητική, με δυνατές στιγμές σαν αυτές του "No Gravity" όπου γίνεται εξαιρετική δουλειά στα ντραμς και ακόμα καλύτερη στην κιθάρα με ένα εκπληκτικό solo στα μέσα περίπου, και του "Send Me Back To Hell" με το πιασάρικο ρεφρέν, με τα riff να σου κολλάνε κατευεθείαν.

Μετά από 33 χρόνια πορείας, αυτός ο δίσκος είναι η επιβεβαίωση της ποιότητας των Vader. Η ίδια συνταγή, πάντα εκτελεσμένη με τον σωστό τρόπο. Παρ' όλα αυτά, αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι, βρίσκεται ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από το "Tibi Et Igni", αλλά σε καμία περίπτωση από την πλευρά της έλλειψης ποιότητας. Απλά δεν σου αφήνει στο τέλος αυτό το αίσθημα της ολοκλήρωσης, της τόσο προσεγμένης δομής, που αφήνει η προηγούμενη δισκάρα, καθώς δεν νιώθεις την ίδια ένταση, ούτε μπορείς να ξεχωρίσεις εύκολα κομμάτια ως αυτομάτως κλασικά (βλέπε "Triumph Of Death"). Σε κάθε περίπτωση, όμως, το όνομα των Vader εξακολουθεί να είναι από μόνο του εγγύηση για έναν βίαιο ορυμαγδό που θα βράσει τα μέσα σου, τι άλλο θες;