Tripsitter

Υποκύπτοντας στην απίθανη γενίκευση ότι η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, θα ήταν ασφαλές να ειπωθεί ότι οι Tripsitter από το Innsbruck τη Αυστρίας ξεκινούν την επίσημη καλλιτεχνική τους διαδρομή ιδανικά και στρώνουν τον δρόμο ήδη για μια πολύ αξιόλογη πορεία. Οι λόγοι που το ξεκίνημα μοιάζει ιδανικό μπορούν εύκολα να αιτιολογηθούν.

Είναι ιδανικό γιατί η στιλιστική τους πρόταση είναι ήδη διαμορφωμένη. Το "The Other Side Of Sadness" δεν έχει καθόλου την αίσθηση ντεμπούτου, αντίθετα αποπνέει ένα πολύ καλό και δουλεμένο φιλτράρισμα των επιρροών των δημιουργών του. Μελωδικό και ψυχωμένο post hardcore, προσεγμένο σε κάθε λεπτομέρεια όσον αφορά τα παιξίματα, τις δυναμικές και τις ηχητικές του ισορροπίες. Ένα hardcore που κρύβει έντεχνα επίσης τις λοιπές επιρροές από shoegaze και black metal στοιχεία. Απλά παρατηρήστε τις κιθάρες και τις ατμόσφαιρες που επιδιώκουν σε ανύποπτες στιγμές.

Είναι ιδανικό γιατί συνοδεύεται από το απαραίτητα «βαθύ» στιχουργικό concept. Η κατάθλιψη δεν είναι μια κατάσταση να την παίρνει κανείς ελαφρά και σίγουρα οι Tripsitter δείχνουν να γνωρίζουν καλά τα θηρία που εξαπολύει, τα φαντάσματα της παιδικής ηλικίας, την μοναξιά, την ανάγκη για κάθαρση. Η κάθαρση αυτή είναι καταρχήν ζητούμενο για την ίδια την μπάντα, αυτό φαίνεται καθαρά. Το αν την πετυχαίνουν δεν το γνωρίζω, η μουσικη όμως είναι βιωματική - και αυτό είναι πάντα ένα τεράστιο συν.

Η αισθητική και το βάθος υπάρχουν, τί γίνεται όμως τελικά με τα τραγούδια; Λοιπόν, δεν θα έπρεπε κανείς να παραπονεθεί αφού η μουσική είναι άριστα ζυγισμένη. Υπάρχουν tracks δυναμικά και tracks μελωδικά και υπάρχει η τεχνική χωρίς να καβαλάει το συναίσθημα. Τί λείπει; Η τόλμη που θυσιάζεται στον βωμό της ισορροπίας. Μια τόλμη που όταν αχνοφαίνεται στις ξεχαρβαλωμένες ακουστικές και την τελετουργία του "Of Flowers" ή στο κινηματογραφικό θέμα που παίζει το μεταλλόφωνο στο φινάλε του προαναφερθέντος και στην αρχή του "Remains", κάνει το όλο πράγμα να απογειώνεται. Η πτήση όμως δεν κρατάει πολύ, η ισορροπία κρατάει ακόμα τους Tripsitter στη γη.

Βιώνουμε λοιπόν το παράδοξο του να εντυπωσιαζόμαστε από την μεστότητα ενός ντεμπούτου και ταυτόχρονα να απαιτούμε από την μπάντα να κάνει πολλά περισσότερα. Δεν είναι όμως φυσιολογικό; Το ταλέντο και όχι η μετριότητα είναι που ορθώνει την μπάρα και αυξάνει τις απαιτήσεις. Μπήκες με φόρα, τώρα πρέπει να την αυξήσεις.

Οι Tripsitter λοιπόν στέκονται σε σταυροδρόμι ήδη από τον πρώτο τους δίσκο. Μια σπρωξιά μπορεί να τους οδηγήσει σε πιο τεχνικά μονοπάτια και πολύ θα τους ταίριαζε. Μια διαφορετική σπρωξιά θα τους πήγαινε σε μελωδικές, εμπορικότερες κατευθύνσεις και επίσης θα μας άρεσε, αν κρίνουμε από τις υπόνοιες τραγουδιών όπως το "The Dreamer". Η σπρωξιά δε της ολικής εικονοπλαστικής απελευθέρωσης είναι και η πιο δύσκολη αλλά εκεί είναι που οι Tripsitter ίσως αποδειχτούν και καθαρό χρυσάφι. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει κάποια απόφαση να παρθεί. Οτιδήποτε άλλο θα είναι μια όμορφα παιγμένη μετριότητα ή ένα αυθεντικό ταλέντο που δείλιασε.

Κάθε οπαδός του είδους αξίζει κι επιβάλλεται να τους τσεκάρει. Το "The Other Side Of Sadness" είναι απολύτως πετυχημένο, ποιοτικό και η μουσική είναι ικανή να σε παρασύρει στα σκοτεινά της ρυάκια. Οι Tripsitter από εμένα διεκδικούν και κερδίζουν ένα γερό ποντάρισμα για το μέλλον, αν και το δείγμα του πρώτου δίσκου είναι μικρό. Θα ποντάρω όμως, θα κρατήσω μικρό καλάθι και θα περιμένω, ελπίζοντας η τόλμη να μεσημεριάσει. Τότε μόνο θα πω ότι η μέρα είναι πραγματικά καλή!