Tragedy

Darker Days Ahead

Tragedy (2012)
Από τον Nτίνο Παυλίδη, 26/06/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είναι ορισμένες μπάντες και ορισμένες κυκλοφορίες για τις οποίες δυσκολεύομαι να εκφραστώ με τον γραπτό λόγο. Δεν έχει να κάνει με το αν μου αρέσει ή δε μου αρέσει κάτι, γι' αυτό και δεν γνωρίζω για ποιά αιτία μου συμβαίνει -ομολογουμένως, σπάνια- κάτι τέτοιο. Ελπίζω απλά να καταλαβαίνετε πόσο εκνευριστικό βρίσκω το να γίνομαι σχεδόν δυσλεκτικός προσπαθώντας να πω δυο κουβέντες για μία κυκλοφορία και να μην το θεωρείτε ως την αξεπέραστη μαγεία της ύψιστης αυτής τέχνης που ονομάζεται μουσική. Για να μην μακρηγορώ, τέτοιες ζόρικες καταστάσεις έχω ζήσει τον τελευταίο μήνα με την δισκογραφική επιστροφή των Tragedy, της μεγαλύτερης -ίσως- hardcore μπάντας για την προηγούμενη δεκαετία στον χώρο του παγκόσμιου μουσικού underground και της διεθνούς «Do It Yourself» σκηνής και νοοτροπίας γενικότερα.

Ο λόγος για τον οποίο μου συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι προφανής. Διότι οι Tragedy, με απλούστατα λόγια, έκαναν αυτό που αποκαλούμε σπανίως στις μέρες μας «στροφή» στη μουσική τους. Έχοντας δημιουργήσει ολέθριες αποκαλυπτικές ατμόσφαιρες, έχοντας απειλήσει στην κυριολεξία με τους στίχους τους και τέλος έχοντας κυκλοφορήσει μνημειώδεις δυστοπικούς crust / hardcore δίσκους, κάνοντας όλο τον κόσμο (είτε του είδους, είτε άσχετου με αυτό) να παραμιλάει, αποφάσισαν ξαφνικά, και στο γνωστό low-profile ύφος που μας έχουν συνηθίσει, να ξεφύγουν από την πεπατημένη οδό και να πειραματιστούν σε λίγο πιο διαφορετικά μονοπάτια, διατηρώντας φυσικά κάποια από τα στοιχεία που τους έχουν καθιερώσει όλα αυτά τα χρόνια. Κατά αυτό τον τρόπο λοιπόν, το "Darker Days Ahead" αποτελεί την πρώτη απόπειρα του συγκροτήματος να ρίξει ένα mini άκυρο στο ένδοξο παρελθόν του, να πάρει κάποια ρίσκα και πάνω απ' όλα να καλύψει τις δικές του επιθυμίες και ανησυχίες και αντιθέτως να μην υπηρετήσει τα «θέλω» και τα «πρέπει» που συχνά επιβάλλονται από τον μέσο ακροατή και φίλο της εκάστοτε μπάντας.

Ο δίσκος ξεκινάει δυναμικά με δύο από τα πιο ξεχωριστά κομμάτια του, τα "No Cemeteries Here" και "Close At Hand", στα οποία είναι φανερό ότι, ενώ τα riff και οι φανταστικές γκρίζες μελωδίες φέρουν την λεγόμενη «τραγική» σφραγίδα της μπάντας, κάποια άλλα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι ταχύτητες έχουν αισθητά πέσει, και ο d-beat τυμπανιστικός όλεθρος έχει καταλαγιάσει. Τα βίαια και γρήγορα ξεσπάσματα στα οποία μας είχαν συνηθίσει απουσιάζουν, ενώ η παραγωγή έχει εστιάσει κυρίως στις εξαιρετικές κιθάρες, θάβοντας όμως το rhythm section και ιδιαίτερα τα τύμπανα, αφήνοντας πίσω αρκετά ερωτηματικά. Στο τρίτο κομμάτι του δίσκου, "The Grim Infinite", δειλά-δειλά γίνονται κάποια βήματα προς τον παλιό μουσικό χαρακτήρα της μπάντας, τα όποια όμως χωρίς να πείσουν επιστρέφουν στις αρχικές τους αργές διαθέσεις. Κι ενώ σε κάθε ακρόαση περιμένω μετά από κάτι, από μια σπίθα για παράδειγμα, να δημιουργηθεί μια ορμητική φωτιά που θα με παρασύρει, κάτι τέτοιο τελικά δε συμβαίνει ποτέ. Ο δίσκος ακολουθεί σταθερά και πιστά το πολύ συγκεκριμένο μοτίβο του, δημιουργώντας όντως μια ατμόσφαιρα αποπνικτική που μυρίζει στάχτες από συντρίμμια, η οποία όμως μάλλον υπερκαλύπτει τα ίδια τα κομμάτια, με αποτέλεσμα αυτά να χάνονται στην ομίχλη της, πέρα από ελάχιστες φωτεινές στιγμές, όπως είναι το κομμάτι "Wail Of  Sirens", και τα τελικά τραγούδια του άλμπουμ, "Power Fades" και "To Earth Like To Death", που πράγματι θυμίζουν κάτι από τα παλιά.

Ίσως ήταν λάθος μου -και όχι απαίτηση φυσικά- που περίμενα από την μπάντα να παίξει όπως στις προηγούμενες κυκλοφορίες της. Το πάθος δεν έχει χαθεί, ούτε και η ενέργεια, απλά η μπάντα αποφάσισε να τα διοχετεύσει προς τα έξω με διαφορετικό τρόπο, στον οποίο σίγουρα δεν μας είχε συνηθίσει. Προσωπικά, όσο και να αγαπώ τους Tragedy δεν ξετρελάθηκα με την επιστροφή τους. Παρ' όλα αυτά, όμως, δεν έχω κάτι άλλο να κάνω παρά να σεβαστώ στο maximum αυτή την επιλογή της μπάντας, διότι πάνω απ' όλα αποτελεί την αληθινή έκφρασή της παρούσας έμπνευσης και διάθεσής της. Εκτιμώ αφάνταστα από έναν μουσικό να μην ακολουθεί εσαεί την safe οδό που τον καθιέρωσε και σε αυτό το επίπεδο οι Tragedy νίκησαν. Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε όλοι ότι εκφράσεις όπως «οι Tragedy κυκλοφόρησαν αυτό που έπρεπε να βγάλουν πέρυσι οι Amebix» είναι πέρα για πέρα λανθασμένες, καθώς στην μουσική δεν υπάρχει η λέξει «πρέπει».
  • SHARE
  • TWEET