Threshold

March Of Progress

Nuclear Blast (2012)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 22/08/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δεν είναι πολύ περίεργο να νιώθεις «δικαίωση» ακούγοντας οποιαδήποτε μουσική; Ούτε ο κάθε καλλιτέχνης θα έπρεπε να περιμένει να δικαιωθεί μέσω κάποιου ακροατή, ούτε ο ακροατής να δικαιωθεί μέσω της δουλειάς κάποιου άλλου και δη ενός άλμπουμ. Όμως, έτσι λειτουργούν αυτά τα πράγματα, ας το παραδεχτούμε και ας μην αφήσουμε να πηγαίνει χαμένη η ειλικρινής χαρά του καλώς εννοούμενου οπαδισμού που συνδέει πολλές φορές ακροατή και καλλιτέχνη. Έτσι, λοιπόν, τολμώ να πω πως νιώθω μια ιδιόμορφη δικαίωση κάθε φορά που ακούω το νέο άλμπουμ των αγαπημένων μου progressive metallers, Threshold, ένα συναίσθημα που ενισχύεται με κάθε ακρόαση, όσο περνάει ο καιρός.

Αρχικά, πρέπει να ξεκαθαρίσω πως θεωρώ τους Threshold ως παράδειγμα προς μίμηση. Αφενός είχαν πάντα μια αξιοπρεπέστατη στάση στο χώρο, ποτέ δεν κυκλοφόρησαν κάτι χωρίς λόγο ύπαρξης, ενώ δεν επέτρεψαν στους εσωτερικούς κλυδωνισμούς και στο μη προσοδοφόρο είδος που υπηρετούν, να τους πτοήσει ή να τους κάνει να αποκλίνουν από το καλλιτεχνικό τους όραμα. Το ότι μια τέτοια μπάντα αντέχει στο χρόνο και μετά από μια σχεδόν 20ετή δισκογραφία εμφανίζεται ίσως πιο δυνατή από ποτέ, θεωρώ πως αποτελεί μια ιδιότυπη δικαίωση και για τους ίδιους, αλλά και για τους οπαδούς (σαν του λόγου μου) που πάντα θεωρούσαν ότι οι Βρετανοί εισέπραξαν λιγότερα από όσα προσέφεραν.

Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια από το "Dead Reckoning" και πολλά συνέβησαν σε αυτό το διάστημα. Πρώτα, η μπάντα αναγκάστηκε να αντικαταστήσει τον επί μια δεκαετία τραγουδιστή της Mac με τον «παλιόφιλο» Damian Wilson, για να έρθει μετέπειτα ο αιφνίδιος θάνατος του πρώτου - προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Ο Wilson υπήρξε τραγουδιστής του συγκροτήματος, τόσο στο ντεμπούτο άλμπουμ "Wounded Land", όσο και στο τρίτο άλμπουμ "Extinct Instinct" του 1997, αποτελώντας έκτοτε έναν sessionά πολυτελείας σε διάφορες δουλειές. Το δισκογραφικό του comeback με τους Threshold είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό, με τις ερμηνείες του να υποδεικνύουν πως εδώ είναι η φυσική του θέση, δίνοντας μια ξεχωριστή ομορφιά και διάσταση στις νέες συνθέσεις της μπάντας. Όσο κι αν η χαρακτηριστική φωνή του αδικοχαμένου Mac ήταν σημαντικότατο και αναπόσπαστο στοιχείο του ήχου της μπάντας, τολμώ να πω πως ο Wilson υπερκαλύπτει το κενό που άφησε.

Από συνθετικής πλευράς, έχοντας κρατήσει τα βασικά χαρακτηριστικά του ήχου τους (δυνατές κιθάρες, έμφαση στις μελωδίες, σημαντικό ρόλο πλήκτρων, δουλεμένες φωνητικές γραμμές) και προσαρμόζοντας λίγο τη μουσική στο εύρος και το ύφος του Wilson, το "March Of Progress" τολμώ να πω πως συγκαταλέγεται στις καλύτερες δουλειές της δισκογραφίας των Άγγλων. Για μια ακόμα φορά η παραγωγή του (βασικού συνθέτη και κιθαρίστα της μπάντας) Karl Groom είναι υποδειγματική, δυνατή, καθαρή, αλλά επιπλέον ο ήχος αποπνέει έναν αέρα ανανέωσης. Σε αυτή την ανανέωση του ήχου τους, σημαντικό ρόλο παίζει και ο Pete Morten που προσλήφθηκε ως touring κιθαρίστας και έδεσε τόσο καλά με τη μπάντα, ώστε όχι μόνο μονιμοποιήθηκε, αλλά συνεισφέρει και συνθετικά στο νέο άλμπουμ.

Όπως συμβαίνει σχεδόν σε κάθε άλμπουμ των Threshold, το εναρκτήριο κομμάτι είναι αρκετά πιασάρικο και έχει τις κατάλληλες προδιαγραφές να αποτελέσει single, κάτι που συμβαίνει και εδώ με το φοβερό "Ashes". Το "Return Of The Thought Police" που ακολουθεί είναι από εκείνες τις mid tempo progressive συνθέσεις, φτιαγμένες για να αγαπηθούν από τους οπαδούς του ιδιώματος, με στίχους που προβληματίζουν ουσιαστικά («We can fight against corruption, we can stand for what is true, but we fall when we surrender to the corporation view»), όπως και αυτοί του ακόμα πιο εντυπωσιακού σε θέμα μελωδιών και ενορχήστρωσης "Staring At The Sun" («when you talk about a way out, like there is no way out»). Γενικά, οι στίχοι του Richard West είναι ένας από τους παράγοντες που πάντα εκτιμούσα στους Threshold και το επίπεδο τους διατηρείται σταθερά σε υψηλά standards και σε αυτό το άλμπουμ.

Η διάρκεια των περισσότερων τραγουδιών κυμαίνεται στα έξι-εφτά λεπτά, επιτρέποντας στις ιδέες να αναπτύσσονται αβίαστα, χωρίς όμως να γίνεται κατάχρηση του όρου progressive σε κανένα σημείο, καθώς οι Threshold είναι πάντοτε εστιασμένοι στην ουσία της σύνθεσης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τραγούδια όπως το "Liberty Complacency Dependency" με την Maidenική αύρα του και το πολύ ωραίο solo και ειδικά το "Don't Look Down", που καταφέρνει ισορροπεί τέλεια μεταξύ progressive και μελωδικών στοιχείων, διαθέτοντας  πολύ δυνατό refrain και μια γέφυρα φτιαγμένη για sing-along. Είτε γίνει αναφορά στο πιάνο και τις αλλαγές του οχτάλεπτου "Hours", είτε στο δεκάλεπτο "The Rubicon" που κλείνει το άλμπουμ, δεν υπάρχει ούτε μια σύνθεση χωρίς τουλάχιστον μια εξαίρετη μελωδία, ένα εμπνευσμένο σημείο ή μια ερμηνεία του Wilson που να στερείται πάθους και εκφραστικότητας.

Συνολικά, το "March Of Progress" είναι ένα εντυπωσιακό άλμπουμ που προσωπικά με κρατάει εδώ και καιρό καθηλωμένο και αξίζει να ακουστεί από όλους τους οπαδούς, όχι μόνο το progressive, αλλά του μελωδικού metal γενικότερα. Σε αυτό θα βρείτε μόνο καλά τραγούδια, πληθώρα ιδεών, υποδειγματική παραγωγή και έναν Damian Wilson που -συνυπολογίζοντας την εξίσου καταπληκτική δουλειά που παρουσίασε με τους Headspace- πιθανότατα αποτελεί τον metal τραγουδιστή της τρέχουσας χρονιάς.

Με συνοπτικές διαδικασίες καπαρώνει μια θέση στα καλύτερα της χρονιάς και μένει να δούμε πόσο ψηλά θα φτάσει στο τέλος. Πώς να μη νιώθουν δικαιωμένοι, λοιπόν;
  • SHARE
  • TWEET