The Man-Eating Tree

Θα μπορούσες να πεις ότι οι Φινλανδοί The-Man Eating Tree είναι ένα all-star group, αποτελούμενο από πέντε διόλου ευκαταφρόνητους μουσικούς. Γνωστότεροι αυτών ο πρώην drummer των Sentenced, Vesa Ranta, και ο κιθαρίστας των Poisonblack, Janne Markus. Και τα τρία υπόλοιπα μέλη, όμως, κάθε άλλο παρά αμελητέες ποσότητες είναι, έχοντας διαγράψει αξιόλογες πορείες με τις άλλες μπάντες τους. Ο Tuomas Tuominen (φωνή - Fall Of The Leaf), ο Mikko Uusimaa (μπάσο - Reflection) και η Heidi Määttä (πλήκτρα - Embraze) δείχνουν παραπάνω από ικανοί να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της μπάντας. Όπως διαβάζω στο Δελτίο Τύπου, ένας από τους κινητήριους μοχλούς επρόκειτο να είναι και ο συγχωρεμένος κιθαρίστας των Sentenced, Miika Tenkula, αλλά τελικά δεν πρόλαβε παρά να κάνει μόλις μία πρόβα με τον πρώην συνοδοιπόρο του, αφού η μοίρα τού επεφύλαξε μία πρόωρη ένταξη στη big heaven's band...

Και ίσως στο χαρτί Το Ανθρωποφάγο Δέντρο να φαντάζει ως ένα αρκετά ενδιαφέρον και ελπιδοφόρο ξεκίνημα, όμως στην πράξη τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Καταρχήν, το μουσικό πεδίο πάνω στο οποίο η μπάντα έχει επιλέξει να κινείται δε βρίθει έντονων συναισθημάτων. Το προοδευτικό ατμοσφαιρικό gothic rock τους μπορεί να έχει τις στιγμές του, όμως αυτές χάνονται ανέλπιστα μέσα σε έναν πληκτικό και άνευρο δίσκο.

Το πρώτο τους single και βίντεο, "Out Of The Wind", έκανε ομολογουμένως μεγάλη επιτυχία στη χώρα τους και μαζί με τα "Lathing A New Man", "The White Plateau", "King Of July" και "Amended" αποτελούν τα πλέον δυναμικά σημεία του δίσκου. Οι κυριότερες ομοιότητες που θα βρει κανείς είναι με τους Katatonia και τους Amorphis της τελευταίας περιόδου, τους επίσης πρόσφατους Poisonblack και τους HIM, χωρίς να λείπουν και κάποια ηχοχρώματα που πλησιάζουν αυτά των Sentenced. Τα φωνητικά του Tuominen φέρνουν αρκετά σ' αυτά του συμπατριώτη του, Mika Tauriainen των Entwine, και οι μελωδίες που χρησιμοποιεί στις αντίστοιχες των Sieges Even των τελευταίων album, σε μία όμως πολύ πιο πένθιμη και άγευστη έκδοση. Σε όλο το μήκος του δίσκου περιορίζεται με τις μελαγχολικές του ερμηνείες και τελικά δεν ξέρω τι να ξεχωρίσω: τα "This Longitude Of Sleep", "Of Birth And Passing" και άλλα κομμάτια-soundtrack του φθινοπώρου, όπου η φωνή του εναρμονίζεται καλύτερα με την καταθλιπτική μουσική, ή τα προαναφερθέντα «δυνατά» που παλεύουν να σε ξυπνήσουν από το λήθαργο;

Τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι καμία από τις πτυχές του "Vine" δε θα καταφέρει να συναρπάσει τον ακροατή. Ενώ πρόκειται για μία άκρως επαγγελματική δουλειά, με μία άψογη παραγωγή από τον μετρ του είδους Hiili Hiilesmaa (HIM, Amorphis), πιστεύω ότι οι The Man-Eating Tree δε θα κερδίσουν περισσότερους οπαδούς από τους ήδη ορκισμένους θιασώτες της φινλανδικής ατμοσφαιρικής σκηνής. Το album ξεκινάει καλά, όμως μέχρι να φτάσεις στο τέλος του νιώθεις -το λιγότερο- καταπονημένος.

Υ.Γ.: Η νερόβραστη διασκευή στο "Nights In White Satin" των Moody Blues παραπέμπει στο ύφος σε αυτή του "Wicked Game" των HIM, δεν κατορθώνει όμως να κλέψει λίγη από τη μαγεία του πρωτοτύπου, υποβαθμίζοντας ακόμη περισσότερο τη γνώμη μου για το δίσκο.