At The Gates

Τέσσερα χρόνια χρειάστηκαν οι At The Gates για να κυκλοφορήσουν τον διάδοχο του "At War With Reality", το οποίο, μαζί με τις live εμφανίσεις τους (ήρθαν τρεις φορές στην Ελλάδα από την επανασύνδεσή τους), έσβησε το όποιο απωθημένο είχε μείνει σε όσους τους γνώρισαν ετεροχρονισμένα. Με τον πρωτο - εδώ και 19 χρόνια - δίσκο τους να αποδεικνύει ότι ο χρόνος πέρασε και δεν ακούμπησε από πάνω τους, αποφάσισαν να συνεχίσουν την πορεία τους, σεβόμενοι την ιστορία τους, τους οπαδούς τους αλλά βάζοντας πάνω από όλα την ανάγκη τους να επαναφέρουν στη ζωή τον θρύλο τους, συνυπολογίζοντας, βέβαια, τα όποια ρίσκα - και τις πιθανότητες να είναι εναντίον τους, αφού η μέχρι και το "Slaughter Of The Soul" πορεία τους ήταν αψεγάδιαστη.

Σε μια απόφαση που πριν από μια εικοσαετία θα οδηγούσε στη διάλυση της, ο βασικός συνθέτης και κιθαρίστας, Anders Bjorler , αποχώρησε από την μπάντα - αλλά και από το metal γενικότερα, και τη θέση του κατέλαβε ο γνώριμος από τους Lurking Fear και Cripped Black Phoenix, Jonas Stålhammar.  Ωστόσο, αυτό φάνηκε να πεισμώνει ακόμα περισσότερο τον έτερο δίδυμο Bjorler και τον Tomas Lindberg, οι οποίοι κλήθηκαν για πρώτη φορά να συνθέσουν έναν At The Gates δίσκο στην ολότητά του. Δύσκολο task, ακόμα και αν αναγνωρίσουμε το γεγονός πως ο μπασίστας των At The Gates πάντα είχε μεγάλη συμμετοχή στη δημιουργική διαδικασία της μπάντας, γράφοντας μάλιστα το 40% του "At War With Reality". Παράλληλα αυτή η κοσμογονική αλλαγή για τους At The Gates, θα μπορούσε να είναι η ευκαιρία για πειραματισμό, αν δινόταν η δυνατότητα και στο νέο Stalhammar να συνθέσει.

Πλέον δεν περιμένουμε από τους At The Gates να διαγράψουν το παρελθόν και να κάνουν κάτι εντελώς καινούργιο. Όσοι τους αφόρησαν μετά την επανένωση και ακόμα περισσότερο μετά την απόφαση να δισκογραφήσουν και πάλι, δεν πρόκειται να αναθεωρήσουν. Ωστόσο, μέσα από τα «τετριμμένα» οι Σουηδοί καταφέρνουν να οριοθετήσουν και πάλι τον πήχη του σουηδικού death metal.

Με το ομώνυμο, το "In Death They Shall Burn", το "Palace Of Lepers", το "Labyrinth Οf Tombs", το "Daggers Of Black Haze" και το "In Nameless Sleep" (με συμμετοχή του Andy LaRocque για πρώτη φορά μετά το "Slaughter Of The Soul" φτιάχνουν έναν δίσκο υψηλής ποιότητας, στο κλασικό τους ύφος, με μια μεγαλύτερη προσπάθεια να συνδυάσουν και στοιχεία από τα πιο παλιά τους "The Red In The Sky Is Ours" και "Terminal Spirit Disease". Πραγματική απόλαυση, επίσης, το κλείσιμο του δίσκου, "The Mirror Black", με τους ρυθμούς να πέφτουν και την ατμόσφαιρα να ανεβαίνει κατακόρυφα. 

Μοναδικός στο είδος του ο Lindberg, που παρόλο που δεν πειραματίζεται με τη φωνή του, και παραμένει εντός ορίων, φέρνει εις πέρας το εκτελεστικό καθήκον του με ευκολία. Παράλληλα, θεματολογικά και στιχουργικά φτάνει σε άλλα επίπεδα, ασχολούμενος με το "The Aesthetics Of Resistance" του Weiss και την τέχνη ως μέσο πολιτικής δράσης. Ο νέος Jonas στην κιθάρα, ανταποκρίνεται πλήρως στις απαιτήσεις του ρόλου, δείχνοντας ότι έχει μελετήσει αρκετά το παίξιμο του Bjorler, χωρίς ωστόσο συνεισφορά στο συνθετικό κομμάτι. Η κλασική ραχοκοκκαλιά της μπάντας (Bjorler, Erlandsson, Larsson) κρατάει τη δυναμική σταθερή και σε αυτόν τον δίσκο.

Το "To Drink From The Night Itself" είναι αλήθεια πως έχει μερικά κομμάτια που ενώ για άλλες μπάντες θα ήταν το highlight της καριέρας τους, για το επίπεδο των At The Gates θα μπορούσαν να θεωρηθούν και έλλειψη έμπνευσης, όπως τα "The Chasm", το "A Stare Bound In Stone" που Haunted-ιζει καθώς και το "The Colours Of The Beast". Αν και αυτό το τελευταίο βασικά, όσο το ακούω τόσο περισσότερο αναθεωρώ. Θα μπορούσε να βγει κάτι καλύτερο αν συνδυάζαν στοιχεία από τα παραπάνω κομμάτια σε ένα.

Έτσι,λοιπόν, οι ιδρυτές του NWOSDM με τον 6ο τους δίσκο, δείχνουν με συνέπεια και ποιότητα, ότι δύσκολα θα παραδώσουν τα πρωτεία. Ωστόσο, θεωρώ πως σεβάστηκαν λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε την ιστορία τους, με αποτέλεσμα να μην ρισκάρουν όσο δήλωναν μετά την κυκλοφορία του "At War With Reality".  Από την άλλη, το "To Drink From The Night Itself" είναι ένας δίσκος που θα σε ανταμείψει πλουσιοπάροχα αν του παρέχεις λίγο περισσότερο χρόνο από ότι απαίτησε ο προκάτοχός του, μιας που δεν έχει την αμεσότητα των συνθέσεων του - εκτός από μερικές εξαιρέσεις. Ευελπιστούμε στον επόμενο να έχουν ξανά στις τάξεις τους τον Anders, ένα συστατικό που η απουσία του ναι μεν δεν φτωχαίνει τον ήχο τους, αλλά η παρουσία του σίγουρα τον νοστιμίζει.