The Glitterati

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη δισκογραφική προσπάθεια των Glitterati. Η μπάντα από το Leeds έμοιαζε να κάνει την αρχή της καριέρας της με τους καλύτερους δυνατούς οιωνούς, αλλά από τότε πολλά έχουν συμβεί. Αν και το ξεκίνημα της ήταν ανέλπιστα επιτυχημένο και αρκετά ελπιδοφόρο, τα συνεχή προβλήματα με την πρώην δισκογραφική εταιρεία της άρχισαν να δημιουργούν σοβαρές απειλές για το μέλλον του συγκροτήματος. Πάντως, η λύση βρέθηκε, καθώς η DR2 Records αποφάσισε τελικά να εντάξει στο δυναμικό της τους Glitterati.

Έτσι, μετά από ένα ασυνήθιστα μεγάλο χρονικό διάστημα για πρωτοεμφανιζόμενο σχήμα, έχουμε το νέο δισκογραφικό πόνημα των Βρετανών glam rockers, "Are You One Of Us?". Από την πρώτη κιόλας ματιά στο εξώφυλλο, ο ακροατής ξέρει ακριβώς τι να περιμένει. Και δεν νομίζω πως διαψεύδεται μετά το πέρας των 40 περίπου λεπτών της διάρκειας του άλμπουμ. Η αισθητική του συνόλου των τραγουδιών, μας μεταφέρει στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του 80, αλλά παράλληλα η πολύ προσεγμένη παραγωγή μας υπενθυμίζει πως είμαστε στον 21ο αιώνα. Η επιστροφή λοιπόν σε μια μουσική εποχή που σημάδεψε και ενέπνευσε τα μέλη της μπάντας είναι το κύριο στοιχείο, αλλά κρύβει ένα μεγάλο ρίσκο. Είναι αρκετά δύσκολο να διαπρέψεις σε ένα μουσικό είδος που έχει κορεστεί εδώ και πολλά χρόνια, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν παλιές και σύγχρονες μπάντες που το εκπροσωπούν με μεγαλύτερη επιτυχία και επιδεξιότητα.

Όσον αφορά τα κομμάτια αυτά καθαυτά, αποτελούν ένα μείγμα glam metal, hard rock και punk. Κάτι που αμέσως φέρνει στο μυαλό ένα από τα πιο γνωστά συγκρότημα που συνδυάζουν αυτά τα είδη, τους Mötley Crüe. Η αλήθεια μάλιστα είναι, πως το "Are You One Of Us?" θα μπορούσε πολύ εύκολα να αποτελεί ένα σύνολο κομματιών των Mötley, τα οποία «κόπηκαν» από κάποιον από τους τελευταίους τους δίσκους. Συγκεκριμένα, το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ, "Right From The Start", αν και καθόλου συναρπαστικό, κυρίως χάρη στο ρεφρέν του, καταφέρνει να γίνει αρκετά συμπαθητικό. Το ίδιο συμβαίνει και με το "Fucks Me Up", με το χαρακτηριστικά 80s ρεφρέν του («Nobody fucks me up like you do"). Το "Fight Fight Fight", δικαιολογεί τη θέση του ως πρώτο single, αφού είναι αρκετά πιασάρικο και δυνατό, ενώ το "Too Many Girls" παρουσιάζει μια αρκετά ενδιαφέρουσα μελωδία, αν και αδυνατεί και αυτό να εντυπωσιάσει.

Η μουσική σε όλα σχεδόν τα κομμάτια, είναι αρκετά καλή και στηρίζεται πολύ σωστά από την πάρα πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή. Όμως, το μεγάλο πρόβλημα είναι η πρωτοτυπία, τόσο στη σύνθεση, όσο και στην ενορχήστρωση αλλά και στον στίχο. Μάλιστα, κύρια αναφορά πρέπει να γίνει στην κάπως απογοητευτική απόδοση του τραγουδιστή Paul Gautrey, ο οποίος καταφεύγει πολύ συχνά στις γνωστές κλισέ κραυγές του είδους αλλά δεν καταφέρνει ούτε τότε να κερδίσει το ενδιαφέρον. Έτσι, αναπόφευκτα το αποτέλεσμα του "Are You One Of Us?" είναι άκρως τετριμμένο και γι' αυτό δεν μπορεί να βρεθεί καμία απολύτως δικαιολογία, αφού υπάρχουν αρκετές νέες μπάντες που ασχολούνται με τον συγκεκριμένο ήχο τα τελευταία χρόνια και έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν ένα αρκετά πιο ενδιαφέρον υλικό.