The End

Elementary

Relapse (2007)
02/02/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το όνομα της Relapse αποτελεί εγγύηση γι' αυτούς που ψάχνονται στα μονοπάτια του προοδευτικού ήχου (προσοχή: όχι progressive, αλλά προοδευτικού, έχει διαφορά). Αρκετές από της κυκλοφορίες της εν λόγω εταιρίας σημάδεψαν τις εξελίξεις στον ακραίο ήχο και αρκετά από τα γκρουπ της έγιναν διάσημα, χωρίς να χρειαστεί να κάνουν καλλιτεχνικά πισωγυρίσματα, παίζοντας ακριβώς αυτό που οι ίδιοι ήθελαν.

Πατώντας στα χνάρια των The Dillinger Escape Plan, οι The End ξεκίνησαν με το ντεμπούτο τους "Transfer Trachea Reverberations From Point: False Omniscient" το 2001 ως οι νέοι mathcore ήρωες με τα δύστροπα και στρυφνά riffs, τα ακραία φωνητικά και τους παράξενους χρόνους, για να εξελιχθούν δύο χρόνια αργότερα με το εκπληκτικό σκοτεινό αριστούργημα "Within Dividia" σε ρυθμιστές του ήχου της σκηνής, όλα αυτά βέβαια σε συνάρτηση με την ποιότητα των συνθέσεων τους και την ιδιαίτερη τραγουδοποιία τους.

Το 2007 βρίσκει τους The End να κυκλοφορούν τον καινούργιο τους δίσκο με τίτλο "Elementary" και η ακρόαση του μας δημιουργεί μια σειρά από απορίες. Συνήθως τα γκρουπ της σειράς των The End προσπαθούν με κάθε νέα τους κυκλοφορία να τραβούν τα όρια του ήχου τους στην προσπάθεια τους να προχωρήσουν παρακάτω, κάτι που δε συμβαίνει εδώ.

Το "Elementary" έχει στοιχεία από τις προηγούμενες δουλειές της μπάντας, όμως αυτό που πραγματικά το χαρακτηρίζει είναι η στροφή της μπάντας σε πιο στρωτά μονοπάτια, σε ήχους που απευθύνονται σε μεγαλύτερο ακροατήριο. Μου θύμισε την τελευταία δουλειά των Candiria, "What Doesn't Kill You", όπου δίπλα σε κομμάτια με τον χαρακτηριστικό τους ήχο υπήρχαν και συνθέσεις οι οποίες πολύ άνετα θα μπορούσαν να παιχτούν στο ραδιόφωνο.

Το ερώτημα είναι τι ζητάτε εσείς ως ακροατές, θέλετε κάποιο γκρουπ που να μένει πιστό στο mathcore πρωτόκολλο και οποιοδήποτε άνοιγμα σημαίνει ξεπούλημα; Αν ναι, τότε το "Elementary" δεν είναι για σας, αν όμως δεν έχετε πρόβλημα και ενδιαφέρεστε περισσότερο για την ποιότητα των συνθέσεων και για την εκτελεστική αρτιότητα τους, τότε σίγουρα να κάνετε το βήμα της απόκτησης του.

Όλες οι συνθέσεις του δίσκου είναι μία και μία, δεν υπάρχει ούτε μια αδύναμη στιγμή, από τις πιο σκληρές μέχρι τις πιο χαλαρές. Θα ήθελα όμως να σταθώ στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου με τίτλο "And Always..." στο οποίο μέσα σε εννιά λεπτά ξεδιπλώνεται ένα δράμα, ένα από τα πιο συναισθηματικά τραγούδια που έχω ακούσει. Ο Aaron Wolff φανερώνει το ταλέντο της φωνής του, χαρίζοντας μας πολλαπλές ανατριχίλες.

Για σας που θέλετε να κάνετε το άνοιγμα σε πιο δύσκολα ακούσματα, ο δίσκος αυτός είναι ο ιδανικός. Όσοι από εσάς προσπεράσετε λόγω του, και καλά, πιο βατού χαρακτήρα των συνθέσεων, σίγουρα θα στερήσετε από τον εαυτό σας ένα διαμάντι του σκληρού ήχου. Από τώρα στα καλύτερα της χρονιάς.

  • SHARE
  • TWEET