The Embodied

The Embodied: Άλλη μία νεοσύστατη σουηδική μπάντα, άλλη μία προσπάθεια έγχυσης νέου αίματος στον χώρο του μοντέρνου / melodeath ήχου. Άργησε ένα τρίμηνο να φτάσει στα χέρια μου το συγκεκριμένο promo, ωστόσο πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι ανήκει στις περιπτώσεις που θα ήταν πραγματικά κρίμα κι άδικο να το προσπερνούσα ελαφρά τη καρδία.

Δεν χρειάζεται να ολοκληρωθεί καν το πρώτο riff του εναρκτήριου "As I Speak" για να πάρεις πρέφα τι συμβαίνει εδώ. Η προτίμηση των Σουηδών στη μεσαία περίοδο των συμπατριωτών τους, In Flames, προδίδεται με το καλημέρα. Από τα έξυπνα πιασάρικα ρυθμικά μέρη και την διαχυτικότητα των μελωδιών μέχρι τις εναλλαγές στα φωνητικά και τον γενικό ηχητικό προσανατολισμό, τα πάντα στοχεύουν στην εν λόγω εποχή. Για να το θέσω απλούστερα, πιο "Clayman" πεθαίνεις... Κι αν ο συγκεκριμένος δίσκος καταλαμβάνει και για σένα εξέχουσα θέση ανάμεσα στη δισκογραφία της μπάντας απ’ το Göteborg, τότε έχεις μόλις βρει ένα πολύ ισχυρό υποκατάστατό του.

Κατά την ισορροπημένη διάρκειά του (δέκα κομμάτια - 38 λεπτά), το "The Embodied" μένει αφοσιωμένο στο ίδιο μοτίβο, το οποίο, εκτός της κύριας επιρροής του, δανείζεται αρκετά επιπλέον στοιχεία από ηχητικά συγγενικές μπάντες όπως οι Soilwork και οι Dark Tranquillity, με το χρονολογικό επίκεντρο να παραμένει στη δύση της δεκαετίας του ’90. Η πιο διακριτή μεταβολή από αυτό το pattern προσδιορίζεται από τα φωνητικά του Marcus Thorell, που είναι ως επί το πλείστον καθαρά και υπερ-μελωδικά έναντι πολύ λιγότερων (ανώδυνων) κάφρικων κοντά στο στυλ του Fridén. Σ’ αυτό το σημείο, μάλιστα, ενδεχομένως να βρίσκεται το κυριότερό τους προτέρημα, αφού τα ιδιαίτερα προσιτά θέματα των φωνητικών ενισχύουν την «κολλητική» ιδιότητα του δίσκου, που ρέει με μία αξιοθαύμαστη ευκολία. Προσθέτοντας μία σύγχρονη αισθητική που ενίοτε πλησιάζει τα πρότυπα των Mercenary, αλλά και κάμποσες εκδηλώσεις κλασικού heavy, η εικόνα ολοκληρώνεται. Ένα μεγάλο μέρος των παραπάνω διαπιστώνεται στο περιεκτικό τρέιλερ του άλμπουμ.

Στο τέλος της μέρας, το ομώνυμο άλμπουμ των The Embodied αποτελεί ένα ποιοτικότατο ντεμπούτο στον χώρο του μοντέρνου μελωδικού metal, ωστόσο ένα και μόνο αρνητικό είναι αρκετό για να το κακοχαρακτηρίσει. Εφόσον επιλέγει, εν πλήρη γνώση του, να συγκριθεί τόσο άμεσα με έναν δίσκο του βεληνεκούς του "Clayman", το λογικό επακόλουθο είναι να μην ευνοείται από αυτή την αντιπαράθεση. Οι Σουηδοί δεν πετυχαίνουν τίποτα παραπάνω από ότι είχαν πετύχει οι συμπατριώτες τους δώδεκα χρόνια νωρίτερα, όσο ευχάριστο και απενοχοποιημένο κι αν προσπαθεί να ακουστεί το τελικό αποτέλεσμα.