The Burning

Για ένα συγκρότημα που έχει κλείσει μόλις τέσσερα χρόνια από την ίδρυση του το να κυκλοφορεί ήδη το δεύτερο full length album του από μεγάλη εταιρεία κρίνεται ως ένας πολύ καλός απολογισμός γρήγορης εξέλιξης και, συνεπώς, αντανακλώμενης επιτυχίας. Είναι όμως αυτό αρκετό για να χαρακτηρίσει επί της ουσίας μία μπάντα, ως προς την αξία και το εκτόπισμα της;

Προφανώς και όχι είναι η απάντηση και κάπου εδώ κολάνε οι The Burning. Ερχόμενοι απο τη Δανία υιοθετούν στοχεία από όλο το φάσμα του ακραίου ήχου, ή καλύτερα από τον ήχο που είναι στη μόδα την περίοδο που διανύουμε, προσπαθώντας να ταιριάξουν ετερόκλητα στοιχεία και ερεθίσματα, με απώτερο σκοπό την ευρύτερη αποδοχή τους. Το deathcore, το thrash, το hardcore και κυρίως μια groovάτη αντίληψη για όλα αυτά χαρακτηρίζουν τη μουσική τους, η οποία δυστυχώς όμως δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τη μετριότητα. Έχοντας τις σωστές βάσεις, σαφώς και δε μπορούν να θεωρηθούν κακοί, αλλά σίγουρα αυτό δε μπορεί να εκλαμβάνεται ως κάποιας μορφής κατάκτηση. Αυτό γιατί ναι μεν υπάρχουν πολλές εναλλαγές ρυθμών, από blastbeat μέχρι αργόσυρτα breakdown, και φωνητικών, από brutal έως αυτά που παραπέμπουν στο hardcore (προσωπικά μου θύμισαν Stampin' Ground), αλλά πάσχουν όσον αφορά την πρώτη ύλη, την ικανότητα σύνθεσης δηλαδή και πρωτοτυπίας.

Σε κάποιο live εικάζω ότι ίσως κέρδιζαν τις εντυπώσεις λόγω του είδους της μουσικής που παίζουν αλλά και του τσαμπουκά τον οποίο και έχουν. Σε μια πιο ψύχραιμη και προσεγμένη ακρόαση, όμως, είναι φανερό ότι οι The Burning οφείλουν να προσπαθήσουν περισσότερο, μιας και ο ανταγωνισμός, ειδικά σε τέτοιου είδους ιδιώματα, είναι πολύ υψηλού επιπέδου.