The Sword

Used Future

Razor & Tie (2018)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 28/03/2018
ZiZi Fuckin' Top
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι δυνατόν να έχεις άποψη για ένα δίσκο προτού καν τον ακούσεις στην ολότητά του; Προφανώς και όχι. Να σου μπουν ιδέες όμως; Αμέ. Πώς; Η αρχή είναι εύκολη. Διαβάζεις τα αρνητικά σχόλια που συνοδεύουν τα πρώτα επίσημα video του "Used Future". Στέκεσαι σ’ εκείνα που τα λες κι αφοριστικά. Οκ, λογικά θα μου κάνει ο δίσκος.

Επειδή όμως από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, οφείλεις να δώσεις βάση στην τετράχρονη ανιψιά σου. Γιατί όταν μπαίνει φουριόζα στο δωμάτιό σου προκειμένου να σου εξιστορήσει το επεισόδιο από τα "Elves" του Netflix που μόλις είδε κι εκείνη αρχίζει να κουνιέται στον ρυθμό του "Sea Of Green", τότε...

...κάτι πάει καλά στην οικογένειά σου, οκ. Άλλο είναι το θέμα. Μάλλον θα μου αρέσει το άλμπουμ. Και πολύ γουστάρω που οι hardcore οπαδοί της μπάντας την αποκηρύσσουν. Τέλος, νισάφι πια. Το κάνατε μια φορά το παράπτωμα με το "High Country", δεν αντέχουμε άλλη ξεφτίλα. Χωρίζουμε!

Λες κι ο κάθε μουσικός είναι ιδιοκτησία σου. Λες κι ο κάθε μουσικός πρέπει να σ’ έχει κορώνα στο κεφάλι του όταν προσπαθεί να συνθέσει καινούργια μουσική. Να σου πω ένα νέο; Πάνε οι The Sword που ήξερες. Τελεία. Κι αν δεν σου κάνει πλέον η μουσική τους, καλύτερα για μας. Να ακούμε περισσότερη. Περισσότερο Brant Bjork, πιο πολύ Floyd κι ακόμα πιότερο Skynyrd & ZZ Top.

Γιατί αυτοί είναι οι καινούργιοι The Sword κι όχι, δεν έχει να κάνει πως αρνήθηκαν το μεταλλικό τους παρελθόν. Αυτά είναι κουβέντες του καφενείου. Δεν με νοιάζει αν το ροκ τους πάει καλύτερα ή όχι. Σκοτίστηκα. Η μελωδία φίλε μου είναι. Η μελωδία. Την έχεις ξανακούσει από τους ίδιους και τότε τους λάτρευες. Είναι οι ίδιοι επίσης που έβγαλαν αυτό και τώρα αυτό. Την αντιλαμβάνεσαι τη γαμημένη την κοινή συνισταμένη;

Το ότι πλέον η ZZ Top αγάπη τους είναι πιο έκδηλη από ποτέ, ναι αυτό το συμπεραίνεις κι από το εξώφυλλο. Αλλά κατάγονται από το Τέξας, τι περίμενες δηλαδή; Να αποτίσουν φόρο τιμής στους Νορβηγούς και στην μουσική σκηνή του Μπέργκεν; Ας είμαστε τουλάχιστον ρεαλιστές. Τους χαίρομαι επίσης που έχουν την ικανότητα του τρίλεπτου. Που μπορούν και συνθέτουν τραγούδια κοντά στα τρία λεπτά, όπως παλιά, και που λένε πολλά. Και που τελειώνουν έτσι κουλά. Όπως παλιά.

Αν τέλος σιχτίρισες με τις αμιγώς οργανικές συνθέσεις, που στέκουν άνετα σε playlist και δεν αντιλήφθηκες την σύνδεση και την συνοχή των "Prelude" και "Reprise", τότε δεν υπάρχει σωτηρία. Ή μάλλον τώρα που το ξανασκέφτομαι, σου κλείνω εισιτήριο -χωρίς επιστροφή εννοείται- για το φετινό Roadburn Festival, έτσι για να θαυμάσεις από κοντά τους Phurpa. Μονά ζυγά, δικά μου.

  • SHARE
  • TWEET