The Sword

Το «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» ταιριάζει στη φετινή κυκλοφορία των The Sword. Ένα συγκρότημα από το Texas που εδώ και δώδεκα χρόνια μας απασχολεί με ποιοτικό stoner metal και ιδιαίτερα εμπνευσμένα riff που, ναι μεν αντιγράφουν ό,τι πετάει και ό,τι περπατάει στο είδος, δεν παύουν δε να ακούγονται πωρωτικά και καλοδουλεμένα. Άλλωστε όλες οι stoner μπάντες που σέβονται τον εαυτό τους την ίδια δουλειά κάνουν (κλέβουν Sabbath), μία αστείρευτη κλίμακα ξεζουμίζουν και ξεχειλώνουν βασίζοντας ολόκληρες δισκογραφίες πάνω της, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, βέβαια, που αργά ή γρήγορα θα μπουν στο πάνθεον του rock / metal, προσπερνώντας όλους όσους έχουν ένα «weed», ένα «stoned» ή ένα «bong» χιουμοριστικά βαλμένο στην ονομασία τους. Οι εξίσου γραφικά ονοματισμένοι The Sword, όμως, είχαν στην καριέρα τους ένα τεράστιο όπλο. Τον Lars Ulrich να παίζει τύμπανα στα live τους! Οι παραγωγές τους ήταν πάντοτε υποδειγματικές και ιδιαίτερα ο μπαρουτοκαπνισμένος ήχος στις κιθάρες τους περίτεχνα σκέπαζε την αδύναμη χροιά του τραγουδιστή και έκλεβε την προσοχή από τις σχετικά ανέμπνευστες μελωδίες που τραγουδούσε.

Με την πέμπτη τους κυκλοφορία, οι Τεξανοί κάνουν το πιο τολμηρό βήμα στην καριέρα τους, αλλάζοντας το ύφος στην παραγωγή τους. Το "High Country" ακούγεται περισσότερο σαν '70s hard rock παρά σαν οτιδήποτε σχετικό με το σύγχρονο metal. Ακόμα και ο βαρύς και trademark ήχος στις κιθάρες τους πλέον είναι παρελθόν, ενώ ένα πλήθος καινούργιων ήχων και οργάνων μπαίνει στο προσκήνιο, κατεύθυνση στην οποία ήδη το "Apocryphon" είχε κάνει τα πρώτα βήματα. Δεν ξέρω για ποιόν λόγο ένα συγκρότημα θα εγκατέλειπε ένα τόσο δυνατό στοιχείο του ήχου του. Για να χτυπήσει μεγαλύτερη μάζα οπαδών (marketing) ή για να στρέψει την προσοχή ολοκληρωτικά στις συνθέσεις (καλλιτεχνική ακεραιότητα); Η κίνηση δεν παύει να είναι τολμηρή έως παράτολμη και αυτό γιατί, ενώ συμφωνώ με όλα τα πλήκτρα και πνευστά που αφομοίωσαν στον ήχο τους, ενώ συμφωνώ με την Thin Lizzy / Captain Beyond / Clutch / ΖΖ Top προσέγγιση, οι μισές συνθέσεις ΦΩΝΑΖΟΥΝ για Les Paul-ικό και Orange-ίλα. Δηλαδή ρε μάγκες πώς θα βγείτε να παίξετε κομματάρες σαν τα "Empty Temples", "Tears Like Diamonds", "Suffer No Fools", "The Dreamthieves" (τραγουδάρα) και "Buzzards", με tele καρφωμένη σε Vox; Δεν θα ξενερώσουμε κιόλας, ας μην είμαι υπερβολικός, απλώς δεν θεωρώ πως συνθετικά υπάρχει κάποια ουσιαστική αλλαγή που να επιτάσσει μία τέτοια στροφή στην αισθητική, όπως αντίστοιχα στους Opeth με το "Heritage" του 2011. Τουλάχιστον, όχι σε ολόκληρο το άλμπουμ, γιατί σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω πως στα τραγούδια "Mist & Shadow" και "Early Snow" η παραγωγή ταιριάζει γάντι και τα καθιστά δύο από τα πιο ξεχωριστά τραγούδια της μπάντας.

Συνοψίζοντας, οι Τεξανοί έγραψαν ξεκάθαρα έναν δίσκο αντάξιο της φήμης και του επιπέδου τους. Έναν δίσκο που η αλητοπαρέα της ταινίας "Dazed And Confused" θα λάτρευε. Τα καινούργια τραγούδια εύκολα θα βρουν τη θέση τους στο setlist και ίσως τους εξασφαλίσουν μια θέση στα μεγάλα φεστιβάλ, δίνοντας έτσι στους The Sword τη δυνατότητα να κερδίσουν κοινό με πιο ευαίσθητα αυτάκια που δυστυχώς ή ευτυχώς είναι η πλειοψηφία. Τελικά πώς θα αισθανόσασταν αν ο κλασικός ταβερνιάρης αντί για medium rare σταβλίσια σας σέρβιρε ένα παραδόξως νόστιμο cordon bleu;