The Picturebooks

Η πρώτη φορά που μας απασχόλησε το ντουέτο από τη Γερμανία, ήταν στο underground άρθρο του 2017. Ήρθε όμως η ώρα να τους αφιερώσουμε λίγες αράδες παραπάνω μιας και το αξίζουν. Όχι απαραίτητα κι αποκλειστικά λόγω της δισκογραφικής τους προαγωγής.

Μάλλον, καθόλου γι' αυτό. Η αλλαγή του ήχου τους σε πιο Black Keys φόρμες είναι εμφανής από το "Home Is A Heartache" κι εδώ εγκαθίσταται μάλλον μόνιμα. Το πιο εύκολο είναι κάποιος να τους χαρακτηρίσει ως εξαιρετικούς κλώνους της πρώτης περιόδου τους. Ή ακόμα ως υποκατάστατο της μουσικής ανομβρίας τους.

Ένας δε συνωμοσιολόγος, θα υποστηρίξει πως συνθέτουν και ηχογραφούν τραγούδια για της συλλογές του Blues Saraceno, όπως τα "Dark Country" με τα ψευδώνυμα Robin Loxley & Jay Hawke. Πού βρίσκεται τελικά η αλήθεια;

Στη μουσική των The Picturebooks. Στα blues τους. Στο spaghetti σφύριγμα του "Rain", στα δεύτερα φωνητικά του "Electric Nights". Στην blues country αυτοβιογραφική τους σύνθεση: Το "Howling Wolf" είναι η ζωή τους όλη. Φύγαμε από τη χώρα μας για να πετύχουμε και ήρθαμε στη δικιά σας, ουρλιάζοντας έξω από τις πόρτες σας να μας ανοίξετε.

Και καλά θα κάνετε να τους καλωσορίσετε. Όχι γιατί είναι παράνομοι και κινδυνεύετε, όχι. Με αυστηρά μουσικά κριτήρια, το “The Hands Of Time” είναι ένας δίσκος με ύψιστη βαθμολογία και καλλιτεχνική αξία. Δεν έχει γραμμάριο περιττής νότας πάνω του και στέκεται αυτόνομο σε πολλαπλές στάσεις: 

Σε soundtrack σειρών τύπου Sons Of Anarchy & Punisher, σε τελετές ινδιάνικων καταυλισμών και σε άρθρα σαν κι αυτό. Αν ο Αντώνης έκανε χώρο για μια μπάντα, θα ήταν οι Picturebooks. Κυρίως όμως στέκεται στη δισκοθήκη σας κι όχι απαραίτητα δίπλα στους Black Keys. Απέναντι να τους βάλετε να λογαριαστούν σαν παλικάρια.