Το Rocking επιλέγει τις «υπόγειες» κυκλοφορίες του 2017
"For every prohibition you create, you also create an underground" - Jello Biafra
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο δεν βάζουμε μυαλό κι ακούμε ολοένα και περισσότερη μουσική. Κάπως έτσι φτάσαμε για ακόμη μια φορά στο σημείο να σας παρουσιάσουμε κάποιους δίσκους και καλλιτέχνες που είτε κάνουν τα πρώτα δισκογραφικά τους βήματα, είτε παίζουν live μπροστά σε συγγενείς και φίλους, είτε προκάλεσαν αίσθηση στο εξωτερικό, είτε ακόμα είναι παλιές καραβάνες με το ελάχιστο της αναγνώρισης / δημοφιλίας. Το μόνο σίγουρο είναι πως μας άρεσαν αρκετά για να τους αφιερώσουμε μερικές αράδες και να τους γνωρίσετε κι εσείς με τη σειρά σας. Happy digging για ακόμα μια χρονιά και προσοχή στα εξώφυλλα.
Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
L' Effondras - "Les Flavescences"
Dur Et Doux / Noise Parade
(Post-Rock)
H μπάντα συνήθως τιτλοφορείται με το σύμβολο μιας τελείας μέσα σε έναν κύκλο, ☉, το οποίο στην αστρονομία αντιπροσωπεύει τον ήλιο. Ο πρώτος τους δίσκος "L'Effondras", του 2015, κατάφερε να τους ονομάσει κιόλας. Οι Γαλλοι, που προέρχονται λίγο έξω από την Λυών, παίζουν ένα ορχηστρικό, μοντέρνο και αρκετά πειραματικό rock με ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα, λογικά κρεσέντο και έντονες στιγμές. Δεν είναι το πλέον πρωτότυπο post-rock, αλλά κατέχει πάρα πολύ καλά στοιχεία, τα οποία πανεύκολα μπορούν να ικανοποιήσουν οποιονδήποτε ακροατή παρόμοιων μουσικών. Ίδια μοτίβο εμπλουτίζονται με μελωδίες που επαναλαμβάνονται και καταλήγουν σε ξεσπάσματα αρκετά απολαυστικά. Όμορφες κιθάρες, ξαναλέω, χωρίς κάποια απίθανη έμπνευση, αλλά με καλό χτίσιμο, εξαιρετική ενορχήστρωση και πολύ καλό βηματισμό και μουσική εξέλιξη στον χρόνο του κάθε κομματιού. Είναι ένα ορχηστρικό έντονο rock με τέσσερα μεγάλα κομμάτια (το τελευταίο διαρκεί ένα μισάωρο) που ακούγονται νεράκι.
STNNNG - "Veterans Of Pleasure"
Modern Radio
(Noise-Rock)
Αυτός είναι ο πέμπτος ολοκληρωμένος δίσκος των Αμερικάνων. Για τον ήχο τους ασχολήθηκε ο Steve Albini. O δίσκος έχει καλές στιγμές. Έχει όμως και μερικές παραφωνίες και μετριότητες. Ακούγονται φασαριόζοι, θυμωμένοι και τρελοί. Μιλάνε για το σεξ, τον θάνατο, την κοινωνία και τον καταναλωτισμό. Έχουν στοιχεία punk, κρατάνε λίγο από παλιομοδίτικο post-punk, διαθέτουν hardcore μοντερνιές, αλλά κατά βάση παίζουν ένα σπαστικό, με όποια καλή έννοια μπορεί να έχει αυτό, noise-rock. Αρχικά δώσε βάση στα κομμάτια "King Vulture Vista", "Storming The Medical Frigate", "Sunbathing", "Top Hat Man" και "The Last Nostalgia". Μαλλον καλύτερα δώσε βάση, μόνο σε αυτά τα κομμάτια. Όπως λένε και στο ομότιτλο του δίσκου κομμάτι, "I was born hypnotized, became a veteran of pleasure", έτσι νιώθεις κι εσύ αφού τους ακούσεις.
Pallow - "Blueprints For An Empty Vessel"
Glow Window Recordings
(Slowcore, Shoegaze)
Εάν σου άρεσε το "Wider Than The Sky" των 40 Watt Sun και απολαμβάνεις δίσκους των Slowdive και Codeine τότε αξίζει τον κόπο να ακούσεις τους Pallow. Ιδιαίτερα συναισθηματικό και αργόσυρτο slowcore το οποίο δυναμώνει επικίνδυνα σε λίγα σημεία και διατηρεί μια θορυβώδη shoegaze υπόσταση που το κάνει μια δόση πιο ονειρικό από το συνηθισμένο. Εδώ θα βρεις την υποτονική και πολλές φορές μελαγχολική διάθεση, αλλά προς μεγάλη έκπληξη θα διαπιστώσεις ότι σε μερικά σημεία θα εντοπίσεις αισιοδοξία, καλή διάθεση και ανεβαστικές μελωδίες. Το σύνολο της δημιουργίας είναι σίγουρα σκοτεινό και κρύο. Έχει όμως αυτή την χροιά που σε αγκαλιάζει και σε κρατάει σφιχτά μέσα της χωρίς να σε αφήνει να αντιδράσεις.
Ragana - "You Take Nothing"
Self Released
(Sludge, Doom, Black Metal)
Αυτή η μπάντα κυκλοφορεί τον τέταρτο δίσκο της, αλλά παραμένει σταθερά σε underground επίπεδο. Είναι η Μαρία και η Νικόλ από το Oakland της California. Μου θύμισαν τις Mares Of Thrace. Παίζουν ένα ανεξάρτητο και κάπως απεγνωσμένο metal που γεμίζει με ουρλιαχτά. Έχουν δώσει εξαιρετικά μεγάλη προσοχή στην λεπτομέρεια. Εκεί που νομίζεις ότι ακούς post-rock ο ρυθμός αλλάζει και τα τύμπανα γίνονται black metal, το κυρίαρχο στο album όμως είναι η σαπίλα και οι αργοί ρυθμοί. Τα κομμάτια είναι όσο ατμοσφαιρικά πάει, ακούς πολύ καθαρά τις χορδές, μέχρι συνήθως να σκάσει η πρώτη σάπια τσιρίδα σε συνδυασμό με έντονη παραμόρφωση στις κιθάρες και δυνατά (ή γρήγορα) τύμπανα για να βρωμίσουν τα πάντα. Πρόκειται για μια ασύλληπτα καλή δουλειά από δύο κοπέλες με όρεξη.
Angles 9 - "Disappeared Behind The Sun"
Clean Feed
(Avant-Garde Jazz, Free Jazz)
Σαξόφωνα (άλτο, τενόρο, βαρύτονο), κοντραμπάσο, κρουστά, πιάνο, τρομπόνι, τρομπέτα, βιμπραφόν και σάλπιγγα! Εννιά μουσικοί για την ακρίβεια, όπως λέει και το όνομα τους. Οι Σουηδοί είναι μια μεγάλη μπάντα! Ο ήχος τους είναι ιδιαίτερα πειραματικός και η μουσική τους είναι μια άκρως πειραγμένη jazz. Είναι μια ελεύθερη, φασαριόζικη, προχωρημένη και προοδευτική jazz που καταφέρνει να χωρέσει μέχρι και swing στοιχεία και φτάνει στα όρια του ακραίου αυτοσχεδιασμού. Δεν παράγουν μουσική για το υπόβαθρο. Έχουν φτιάξει συνθέσεις που σε κρατάνε στην τσίτα. Παίζουν πολύπλοκες μουσικές με ανησυχία οι οποίες όμως δεν είναι αποκρουστικές ούτε τόσο μα τόσο δύσκολες ώστε να αποτρέπουν πολλαπλές ακροάσεις. Σίγουρα υπάρχουν ήδη σε λίστες αγαπημένων για την χρονιά.
Ostraca - "Last"
Skeletal Lightning
(Screamo)
Κακώς δεν του έδωσα την απαιτούμενη σημασία νωρίτερα. Θα έβαζε σοβαρή υποψηφιότητα για την λίστα με τους δίσκους της χρονιάς. Είναι ένα εξαιρετικό punk γεμάτο ουρλιαχτά, ένταση, βομβαρδισμό από τύμπανα και υπέροχες κιθάρες. Ακούγεται εύκολα και παρουσιάζει μια πιο hardcore άποψη screamo μουσικής. Στο κομμάτι "Nausea" ακούς βέβαια μέχρι και ambient και ένα πιο post-rock χτίσιμο.
Όμοιο του το 2017 δεν θα βρεις με τίποτα. Είναι ο δεύτερος δίσκος τους και μπορείς να το προμηθευτείς και σε μορφή βινυλίου από τους ίδιους. Είναι μια όμορφη φασαριόζικη καφρίλα η οποία έχει έμπνευση, όρεξη, μουσικότητα (παρά την βία) και τελικά ακόμα και μελωδία.
Γιώργος Ζαρκαδούλας
The Shelter People - "The Shelter People"
Self Released
(Heavy Rock/Blues)
Ο αγαπημένος φετινός δίσκος βρέθηκε σε ένα ανήλιαγο υπόγειο και μισό. Εκεί που του αξίζει δηλαδή. Σε μια τρύπα στην Τούλσα της Οκλαχόμα. Εκεί που το τρίο αποδίδει τα δέοντα στον Leon Russell ένεκα του ονόματός του και στους -βαρέθηκα να το γράφω- Black Sabbath. Φαντάσου τον μουσικό συνδυασμό των δύο αυτών ονομάτων με τον τσαμπουκά που είχαν συνήθως τα rock trio στα '70s. Ή να παίζει κιθάρα ο Iommi στους Grand Funk Railroad. Γι’ αυτό σου μιλάω. Για το heavy blues εκείνο που ενώ ήταν εκεί, δεν ακούστηκε ποτέ τότε. Το ακούμε όμως τώρα. Back to the future ένα πράμα.
Hair Of The Dog - "This World Turns"
Bilocation Records
(Hard, Progressive Rock)
Η αυστηρή μουσική έννοια πάει σχεδόν περίπατο με τους Σκωτσέζους. Ο τρίτος δίσκος τους είναι συνάμα ο πλέον πολυσυλλεκτικός. Καθότι το hard rock τους κοιτάει προς την heavy πλευρά των Thin Lizzy για παράδειγμα. Ακόμα και τα riff τους έχουν μια προοδευτική κατεύθυνση, εκείνη που είχαν για κανα δυο τρία φεγγάρια οι Scorpions. Τα δε φωνητικά που παραπέμπουν σε ηπίων τόνων Geoff Tate, είναι που κάνουν το εγχείρημα αυτό ακόμα πιο θελκτικό. Οι συνεχείς εναλλαγές στα ρυθμικά μέρη, είναι μια ιστορία που καλά κρατεί εδώ και δεκαετίες και που απλά την απολαμβάνουμε εδώ.
Youngblood Supercult - "The Great American Death Rattle"
The Company, DHU Records
(Heavy, Garage Rock)
Τον λες και proto doom τον δεύτερο δίσκο τους. Βασικά, όπως και να τον χαρακτηρίσεις είναι λίγο δύσκολο να πέσεις έξω. Τα έχουν όλα. Από το fuzz και το blues, μέχρι το doom και την ψυχεδέλεια. Αν θες ντε και καλά να έχουμε μια κοινή αρχή, αυτή είναι οι Uncle Acid. Η σπηλιά τους για να ακριβολογούμε. Το τι σέρνεται από κει μέσα, έχει τόσες κατευθύνσεις που η Λερναία Ύδρα βάζει τα κλάματα. Εγώ πάντως θα σταθώ σε μία εκ των αγαπημένων συνθέσεων της χρονιάς: Το "Draugr" με τις φωνητικές μελωδίες του είναι τόσο επικό όσο αν τραγούδαγε από το πηγάδι ο νεανίας Hetfield σε δίσκο των Sabbath.
The Picturebooks - "Home Is A Heartache"
Another Century, RidingEasy Records
(Rock, Blues)
Το ντουέτο από την Γερμανία δεν συνεχίζει ακριβώς από εκεί που το είχαμε αφήσει πριν δυο τρία χρόνια. Στο παράνομο και μηχανόβιο ύφος, που συνεχίζουν όμως να υποστηρίζουν αισθητικά. Την έκαναν την στροφή τους κι όχι την μεθυσμένη ζεϊμπεκιά σε Black Keys φόρμες. Πολλές και μικρής διάρκειας συνθέσεις, αναστεναγμοί και σαμανικές επικλήσεις, καθιστούν τον δίσκο αυτό άξιο τέκνο της neo blues rock σκηνής. Ειδικά με τραγούδια σαν το "Zero Fucks Given".
Red Scalp - "Ghosts"
Self Released
(Stoner, Doom Metal)
Καλό είναι να ευλογάμε τα γένια μας για τις εγχώριες μπάντες, ακόμα καλύτερο όμως είναι να αναγνωρίζουμε και τους «βάρβαρους» που μας την πέφτουν. Τέτοιοι είναι και οι Πολωνοί Red Scalp, που μας χαρίζουν άμεσες πληροφορίες για το μουσικό τους DNA. Φτερά και ιθαγενείς Αμερικάνοι αποτελούν το θεματολογικό σημείο αναφοράς της μπάντας. Ένα σχεδόν χαλαρό metal που ροκάρει κιθαριστικά κι αφήνει την βρώμικη δουλειά στο μπάσο. Μια συμπαγής ιστορία, που δεν κωλώνει να ρισκάρει με πλήκτρα και πνευστά solo και δικαιώνεται σε βαθμό εντυπωσιασμού.
Βάσω Καραντζάβελου
The Lumes - "Envy"
Crazysane Records
(Post-Punk, Noise Rock)
Τα δύο EP των Ολλανδών στάθηκαν αρκετά ώστε να κερδίσουν με το σπαθί τους την πρώτη τους εκτενέστερη κυκλοφορία. Αν την έχεις πατήσει άσχημα με τους Protomartyr αλλά αρέσκεσαι και στο ελαφρύ στρογγύλεμα του θορύβου, θα ξεχωρίσεις τους Lumes για τις κλειστοφοβικές συνθέσεις τους, τις μπασογραμμές που τραντάζουν κάθε νευρώνα του σώματος σου, την αγωνία και τον υπόκωφο τρόμο.
Gold Dime - "Nerves"
Self Released
(Noise, Indie Rock)
Λιτή και ακατέργαστη η noise rock που θα συναντήσεις εδώ, πάει πακέτο με ένα σωρό εκτός θέματος παρασπονδίες όπως spacerock neo-industrial εμπνεύσεις και εξωτικές υφάνσεις. Στην προσπάθεια να πατήσουν πάνω στα πειραματικά χνάρια των Siouxsie and the Banshees περνούν στη σφαίρα επιρροής των Creatures και πάλι πίσω σε πιο χοντροκομμένα μέρη. Ικανοποιητικό αποτέλεσμα για τους λάτρεις του είδους.
Vasudeva - "No Clearance"
Skeletal Lighting
(Post, Math rock)
Η μόνη παραφωνία σε αυτό το LP είναι το εξώφυλλο. Κατά τα άλλα η αεικίνητη περιέργεια του ζιζανίου της math εισχωρεί στα κενά διαστήματα που υπάρχουν πάνω στον post-rock κορμό. Το απότοκο αυτής της μίξης είναι το ηλιόλουστο, αισθαντικό instrumental math rock τριών καλών φίλων, οι οποίοι παίζουν μαζί από τα γεννοφάσκια τους. Όπου υπάρχει πάθος ανθίζουν ωραία πράγματα, ένα από αυτά πρέπει να θεωρείται και το "No Clearance".
Nervous Dater - "Don’t Be A Stranger"
Counter Intuitive Records
(Pop Punk)
Μοιράζονται πολλές ομοιότητες με τις emo και pop punk βάσεις των Sorority Noise, όμως εδώ θα βρεις περισσότερη κιθαριστική power pop. Μία ανέμελη και τραχιά ατμόσφαιρα που βράζει από ζωή, κοφτά riff, emo γλίτσα και indie δυναμισμό. Ένα μεταμεσονύκτιο λογύδριο που φτάνει στο καλύτερο σημείο του μετά από τρεις-τέσσερις μπύρες. Αυτό είναι το "Don’t Be A Stranger", για τα αυτιά σας και μόνο.
Gozer - "Sick Of Waking Up At The Foot Of Your Bed"
Self Released
(Alternative, Punk Rock)
Το δεύτερο EP των Αμερικανών περιδιαβαίνει από είδος σε είδος, ισοπεδώνει τα πάντα και επιστρέφει για το δεύτερο γύρο πανζουρλισμού. Ολίγον τι άγουρος ο ήχος, κράμα alternative, garage, hard rock, punk, emo και indie, έχει στην καρδιά του ριζωμένα τα '90s και πολλή ενέργεια. Μπορεί να θυμίζουν επίδειξη τάπερ (δηλαδή παρουσιάζουν λίγο απ' όλα), με αφοσίωση και προσπάθεια όμως, οι Gozer θα φέρουν εξαιρετικά αποτελέσματα, με όποιο παρακλάδι από τα παραπάνω κι αν καταπιαστούν. Κότσια έχουν, δική τους μπύρα έχουν (όντως, η τοπική βιοτεχνία μπύρας του Delaware βάφτισε ένα προϊόν με το όνομα τους), τι τους λείπει;
Άλκης Κοροβέσης
Audiolepsia - "Muses"
Self Released
(Instrumental Post-Rock)
Ορχηστρικό post-rock από τη Βαρκελώνη. Το "Muses" των Audlolepsia είναι ένας δίσκος αφιερωμένος σε κινηματογραφικές Μούσες, όπως η Clarice της "Σιωπής Των Αμνών" ή η Beatrix από το "Kill Bill". Με το τελευταίο ανοίγει και ο δίσκος, ένα δυνατό κιθαριστικό χτύπημα με επαναληπτικές μελαγχολικές μελωδίες, που καλύπτουν την απουσία φωνητικών. Χωρίς να κουράζει σε κάποιο σημείο του, το "Muses", δίνει αυτό ακριβώς που ζητάει κανείς από έναν post-rock δίσκο. Ένταση, συναίσθημα, ρυθμό και μελωδία. Χωρίς χαοτικά σημεία, χωρίς ambient περάσματα. Με αρκετά καθαρή παραγωγή, ίσως λίγο πιο metal από ότι θα χρειαζόταν, με πολύ καλές ιδέες οι Καταλανοί κερδίζουν εύκολα τη θέση τους ανάμεσα στις αποκαλύψεις της χρονιάς.
Pregnant Whale Pain - "Blank EP"
Self Released
(Experimental Metal)
Δεύτερη απόπειρα από τους Ούγγρους, Pregnant Whale Pain, το "Blank", ένα EP διάρκειας γύρω στα 25 λεπτά. Σε αυτά όμως τα λεπτά καταφέρνουν να ξεδιπλώσουν το πλούσιο ταλέντο τους. Με ενα πειραματικό είδος μουσικής βασισμένου στο metal, περνούν από αρκετές εκφάνσεις του σκληρού ήχου και όχι μόνο. Πηδούν με την ίδια ευκολία από mathcore σε reggae και από Mr. Bungle - εποχής "California" - σε Dillinger Escape Plan. Οι Pregnant Whale Pain είναι μεγάλοι παίχτες και ο ιθύνων νους τους, Krisz Horváth αποδεικνύεται δυνατό λαρύγγι είτε ουρλιάζει, είτε τραγουδάει μελωδικά. Αγγίζει επίπεδα Mike Patton, Cerdic Bixer-Zavala και Layne Staley. Οι πέντε συνθέσεις του EP είναι υψηλού επιπέδου. Ειδικά η ακουστική εκτέλεση του "Mythical Creature" σε ένα παράλληλο σύμπαν θα βρισκόταν στο "Unplugged" των Alice In Chains. Προσωπικά, περιμένω πολλά από αυτούς στο μέλλον, αφού οι ίδιοι έθεσαν τον πύχη ψηλά.
In Lights - "This Is How We Exist"
1724 Records (China)
(Instrumental Post-Rock)
Μια ιδιαίτερη πρόταση από τo San Jose στο χώρο του ορχηστρικού post-rock. Οι Καλιφορνέζοι προσθέτωντας βιολί, δίνουν έναν έξτρα ατμοσφαιρικό τόνο στις συνθέσεις τους. Θα βρεις όμορφα στοιχεία σε αυτούς, μερικά που έχεις συναντήσει σε μπάντες όπως οι Mono και οι pg.lost, αλλά με το "This Is How We Exist" οι In Lights βγάζουν κάτι αυθεντικό προς τα έξω. Ιδιαίτερα το εναρκτήριο κομμάτι, αλλά και το "Om Namah Shivaya" είναι όλα τα λεφτά. Αν ψάχνεις για ταξιδιάρικο, instrumental, μελωδικό post-rock το φετινό δισκάκι των In Lights είναι μια περίπτωση που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη.
Σπύρος Κούκας
Hällas - "Excerpts From A Future Past"
The Sign Records
(Heavy Metal)
Από τη Σουηδία (ω τι έκπληξη) μας έρχεται μια από τις πιο απαστράπτουσες underground δουλειές για το 2017, με τους Hällas να έρχονται να υπενθυμίσουν με το υπέροχο ντεμπούτο τους τα όσα έκαναν τόσο μαγευτική τη δεκαετία του '70. Με την μουσική τους αισθητική να φαντάζει αρκετά κοντά στον proto-metal ήχο, αλλά στην πραγματικότητα να βρίσκεται αγκαλιά με την επικολυρική εποποιία των Wishbone Ash και των Uriah Heep, δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση πως ο δίσκος δανείζεται σε ατμόσφαιρα (κυρίως) κάτι από τα spacey αρώματα των πιο ατμοσφαιρικών Pink Floyd και του progressive rock που εκείνοι εκπροσωπούν. Αυτό που εντυπωσιάζει, όμως, είναι πόσο μεστό παρουσιάζεται το μουσικό αποτέλεσμα, φέρνοντας πιο κοντά τους πρώιμους Iron Maiden με τους MK I Deep Purple, το proto-metal με το progressive rock κι, εν τέλει, τη νέα μουσική πραγματικότητα με τους μουσικούς ήχους μιας εποχής αλλοτινής.
Skog Under Jorg - "Skog Under Jorg"
Self Released
(Prog, Psych Rock)
Είναι εντυπωσιακό το πόσο αδιάκοπα παραγωγική παρουσιάζεται η σκανδιναβική - και δη σουηδική - σκηνή εξετάζοντας την ενδελεχώς και ξεχωριστά για το κάθε ιδίωμα. Έτσι, φτάνοντας στα πιο χαμηλά στρώματα των «ανασκαφών» μας, ετούτο εδώ το ιδιαίτερο κουαρτέτο εκπλήσσει με τον ποιοτικό πλούτο της πρώτης, αυτοχρηματοδοτούμενης κυκλοφορίας του, επιδιδόμενο σε ένα συναρπαστικό δείγμα instrumental προοδευτικής μουσικής. Εκτεινόμενο σε δύο μακροσκελείς συνθέσεις, το υλικό του ομότιτλου δίσκου του σχήματος παρουσιάζει μια αχαλίνωτη διάθεση στην οπτική του για το πώς πρέπει να παίζεται το αληθινά προοδευτικό prog/psych, με τις αναφορές στους Agusa και Anglagard να είναι κατατοπιστικές, μα όχι δεδομένες για το πραγματικό ποιόν του.
Ascendant - "A Thousand Echoes"
Self Released
(Heavy, Power Metal)
Από την «μεταλλομάνα» Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα μας έρχονται οι Ascendant, των οποίων το ντεμπούτο άλμπουμ αποτέλεσε, παραδόξως, μια σχεδόν ανανεωτική άποψη για τον heavy/power metal χώρο της περασμένης χρονιάς. Με μουσικούς άψογα καταρτισμένους εκτελεστικά και συνθετικά, mastering του υλικού στο φημισμένο Studio Fredman και μια παραπάνω από ικανή φωνάρα να καθοδηγεί καθένα από τα τραγούδια του, το "A Thousand Echoes" χρησιμοποιεί το γεγονός της γεωγραφικής του απομόνωσης υπέρ του, αφού μοιάζει απρόσβλητο από τον κορεσμό που συχνά-πυκνά εμφανίζουν οι μπάντες του είδους. Μάλιστα, με διάρκεια που φτάνει τη μια ώρα, ο δίσκος εκτός από απροσδόκητα ανταγωνιστικός είναι και καθ’ όλα χορταστικός, παρουσιάζοντας μας μια ιδιαίτερα αξιόλογη μπάντα που, παρά το αποτρεπτικό της καταγωγής της, έχει τα φόντα να καταφέρει να κάνει το κάτι παραπάνω.
The Wizards - "Full Moon In Scorpio"
Fighter Records
(Heavy Rock)
Ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος των Ισπανών heavy rockers είναι, πιθανόν, το άλμπουμ εκείνο που μετανιώνω περισσότερο που δεν αξιώθηκα να παρουσιάσω νωρίτερα μέσα στη χρονιά εκτενώς. Ποτέ δεν είναι αργά, όμως, για να αναφερθούμε σε εξαιρετικές μουσικές και, δεδομένα, το υλικό του "Full Moon In Scorpio" ανήκει ολοκληρωτικά σε αυτήν την κατηγορία. Κάπου ανάμεσα στη hard rock φλόγα των Blue Oyster Cult και των '70s Pentagram και του riff-άτου groove των The Sword, οι The Wizards καταφέρνουν να βγάλουν των καλύτερο δίσκο που θα μπορούσε να φέρει τη σφραγίδα των Danzig σήμερα (σε μια χρονιά που κυκλοφόρησε full length και ο Evil Elvis), διατηρώντας, όμως, τα στοιχεία της προσωπικότητας τους στο ακέραιο.
Others By No One - "Book I: Dr. Breacher"
Self Released
(Progressive Metal)
Τι θα προκύψει αν βάλουμε σε ένα μπλέντερ την συνθετική ιδιοφυία του Devin Townsend, την σχιζοειδή πολυπλοκότητα των Between The Buried And Me, την υπερβολή των Native Construct και την djent άποψη των SikTh; Αναμφίβολα κάτι ενδιαφέρον, αλλά και επικίνδυνο συνάμα να καταλήξει ως ένας εντυπωσιακός αχταρμάς επιρροών, αν δεν υπάρχει το απαραίτητο ταλέντο ορθολογικής δόμησης όλων αυτών των παρανοϊκών στοιχείων μαζί. Ευτυχώς για όλους, οι Others By No One τα καταφέρνουν περίφημα στην παρθενική τους κυκλοφορία, δείχνοντας πως εκτός από ταλέντο, έχουν και τόσο «γυρισμένο μάτι» όσο χρειάζεται για να παρουσιάσουν κάτι πραγματικά άξιο λόγου, με τα ελάχιστα σημεία που το πράγμα ξεφεύγει να μοιάζουν απολύτως αναμενόμενα λόγω της απειρίας τους.
Cast - "Power And Outcome"
Self Released
(Progressive Rock)
Είναι παράδοξο το γεγονός πως, σε μια εποχή υπερπληροφόρησης, όπου τα νέα (κι όχι μόνο) κινούνται με ταχύτατους ρυθμούς διάδοσης, υπάρχουν μουσικά σχήματα υψηλοτάτου επιπέδου που έχουν μείνει για χρόνια στην αφάνεια. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Μεξικανοί Cast, οι οποίοι κοντεύουν να κλείσουν εικοσιπενταετία στα προοδευτικά δισκογραφικά δρώμενα και με το τελευταίο τους άλμπουμ, μας βάζουν σε σοβαρές σκέψεις για τους λόγους που κατόρθωσαν να παραμείνουν αφανείς έχοντας δουλείες τέτοιου επιπέδου. Πραγματικά, το συμφωνικό progressive rock στο οποίο επιδίδεται η μπάντα στο "Power And Outcome" παραείναι συναρπαστικό για να αγνοηθεί, διαθέτοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που αναδεικνύουν μια κυκλοφορία σε άξια πολλών απολαυστικών ακροάσεων.
Karfagen - "Messages From Afar: First Contact"
Caerllysi Music
(Progressive Rock)
Το σημαντικότερο από τα μουσικά project του Ουκρανού συνθέτη Antony Kalugin, μας προσέφερε πέρυσι έναν υποδειγματικό δίσκο '70s progressive rock λογικής, μπλέκοντας μαεστρικά τους Pink Floyd με τους Genesis, τους Camel με τους Yes και τους ΕLP με τους Happy The Man. Οι ατμόσφαιρα του δίσκου παραπέμπει σε κάποιο φαντασιακό διαστρικό ταξίδι (με το υλικό να είναι αναμενόμενα keyboard driven), η μεστότητα χαρακτηρίζει καθεμία από τις περιεχόμενες συνθέσεις σε μουσικό κι εκτελεστικό επίπεδο και σίγουρα θα αναμένουμε με ανυπομονησία το δεύτερο μέρος του άλμπουμ, που πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2018 από το alter ego των Karfagen (κι έτερο project του Kalugin), τους Sunchild.
Γαβριήλ Φιλιππόπουλος
Necrot - "Blood Offerings"
Tankcrimes Records
(Death Metal)
Αν είστε στη φάση του death metal που βγαίνει από τα βάθη της κολάσεως και της αβύσσου τότε σίγουρα έχετε τσεκάρει τους Αμερικάνους Necrot. Υπάρχουν εδώ και μία πενταετία περίπου αλλά την πρώτη τους δουλειά, "Blood Offerings", την κυκλοφόρησαν μέσα στο 2017 και μας πήραν τα σώβρακα. Άρρωστο και πυρωμένο death metal στα χνάρια των Dead Congregation, Sadistik Intent και προφανώς Morbid Angel.
Celestial Grave - "Pvtrefactio"
Iron Bonehead
(Black Metal)
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία σπάνια περίπτωση συγκροτήματος μιας και υπάρχουν λίγες σχετικά πληροφορίες για αυτούς, αλλά μέσω της Iron Bonehead έφτασε και στα αυτιά μας το μαύρο όραμα των Celestial Grave. Το δίδυμο από τη Φινλανδία έχει βουτήξει ακόμα πιο βαθιά στο σκότος και τη μελαγχολία στο «Pvtrefactio» EP σε σχέση με το πιο εξωστρεφές (λέμε τώρα), πρώτο demo τους «Burial Ground Trance». Δεν ψαχουλεύουν για κάποιου είδους σωτηρία ή ευχαρίστηση. Τα δύο τραγούδια του EP είναι ένα κατάμαυρο επικολυρικό ανοσιούργημα που καθηλώνει.
DSNKT - "Phsphr Entropy"
Clavis Secretorvm, Sentient Ruin
(Black Metal)
Καιρό είχε να πέσει στα αυτιά μου μια καλή ορθοδοξίλα. Και έπεσε και ήταν σκαλωτική. Οι Ελβετοί DSNKT και το ντεμπούτο full length τους, "Phsphr Entropy" ακολουθεί τον δρόμο της δοξασίας των Deathspell Omega, των Antaeus και ίσως των Aosoth. H αισθητική είναι πιο κοντά στους Deathspell Omega και στο μουσικό κομμάτι αλλά και όσον αφορά το οπτικό τους πράγματος. Οι φωνές απόγνωσης τραβάνε έναν δικό τους χαρμολυπικό δρόμο, πάνω από δυσαρμονικά, άλλοτε σιδηροδρομικά, άλλοτε shoegaze-ικά riff, ανώτερου επιπέδου.
Cruciamentum - "Paradise Envenomed"
Profound Lore Records
(Death Metal)
Αγαπημένη μπάντα από Αγγλία μεριά η οποία σχεδόν κάθε χρόνο έχει την τιμητική της σε μία από τις ανασκοπήσεις. Οι Cruciamentum ανήκουν σε αυτή την βορβορώδη σκηνή των σπηλαίων, καλή ώρα σαν τους Dead Congregation. Στο τελευταίο EP, "Paradise Envenomed", που κυκλοφόρησαν αυτοί οι κανίβαλοι βλέπουμε έναν πιο λασπώδη εαυτό με gloomy αφετηρία και κάργα Morbid Angel περάσματα αλλά και αμερικάνικης υφής beatdowns. Όλα αυτά στο ένα καινούριο τραγούδι που περιλαμβάνει το EP, "Paradise Envenomed" μιας και το δεύτερο, είναι διασκευή στο "Descent To Acheron" των Absu.
Warlust - "Morbid Execution"
Undercover Records
(Black, Thrash Metal)
Απολαυστικό σε βαθμό αυτισμού black/thrash από τους Γερμανούς Warlust οι οποίοι με το Morbid Execution, που είναι και το πρώτο τους full length, οριοθετούν στο πώς παίζεται το καβλωτικό ακραίο μέταλ. Δίσκος αποκάλυψη για τα όρια του underground και δίσκος που παίζει στα ίσια το περσινό, Force of Profanation των Ravencult.
