The Maccabees

Οι Maccabees εμφανίστηκαν στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, όταν και ξεκίνησε το δεύτερο κύμα της britpop και η indie επέλαση στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία. Τότε που οι Βρετανοί αποφάσισαν να βάλουν μία άνω τελεία στην αιώνια σύγκριση Blur - Oasis και να ακούσουν νέους ήχους. Ε, λοιπόν, έτσι ξεπήδησαν απίστευτα πολλές μπάντες, όπως οι Kaiser Chiefs, οι Bloc Party, οι Razorlight και φυσικά οι Arctic Monkeys, κατακτώντας ολόκληρη την υφήλιο. Σήμερα, τη στιγμή που τα περισσότερα από αυτά τα συγκροτήματα έχουν περιπέσει στην περιφρόνηση και τη λήθη, κάποιοι δεν έχουν εγκαταλείψει ακόμα τη μάχη. Οι Maccabees λοιπόν επέστρεψαν με το "Marks To Prove It", αποφασισμένοι να αποδείξουν ότι είναι ακμαίοι και κάνουν καλή μουσική.

Τρία χρόνια από το -πολύ φορτωμένο- "Given To The Wild", το "Marks To Prove It" έρχεται μετά από μία μαραθώνια παραγωγή δυόμιση και πλέον ετών και η μπάντα προσπαθεί να αποφύγει τα λάθη του παρελθόντος: υπερβολές, επανάληψη μοτίβων, υπερεπιτηδευμένο down-tempo μυστήριο.

Από την ανεβαστική και γεμάτη χρώμα ανάλαφρη indie των "Colour In It" (2007) και "Wall Of Arms"(2009), οι Maccabees έχουν μεταβεί σε μία σκοτεινή και mid-tempo μελαγχολική περίοδο. Ίσως να είναι η φυσική εξέλιξη της μπάντας, ίσως να φταίει που τα μέλη ωριμάζουν και λίγο πριν τα 30 κατασταλάζουν σε νέο ήχο, ίσως να επηρεάζει η σκοτεινιά του Λονδίνου όπου ζουν και ηχογραφούν και έχει έρθει αυτό το αποτέλεσμα. Το άλμπουμ λέγεται πως έχει χαλαρή μορφή concept, περιγράφοντας μέσα σε έντεκα κομμάτια μία νύχτα στην πόλη (προφανώς το Λονδίνο), από το σούρουπο μέχρι την αυγή, και είναι το πιο ενδιαφέρον θέμα δίσκου που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.

Ενώ το πρώτο κομμάτι και single "Marks To Prove It" είναι ένα δυναμικό χιτάκι, με πιασάρικες tremolo κιθάρες και κραυγές στο background, που άνετα θα σε κάνει να κουνηθείς, ο υπόλοιπος δίσκος κατακλύζεται από μία συνεχή αγωνία, μία αμήχανη νευρικότητα, μία πεσιμιστική -σχεδόν πένθιμη- ραψωδία. Αν η έναρξη συμβολίζει την υπόσχεση μίας ενθουσιώδους νύχτας, η συνέχεια αποδεικνύεται τουλάχιστον βαρετή, όπως οι νύχτες που ξεκινούν με ένα «για ένα ποτό χαλαρά» και το μόνο που έχεις να θυμάσαι το επόμενο πρωί είναι ότι έσπασες το ατομικό σου ρεκόρ χασμουρητών ανά λεπτό.

Το "Marks To Prove It" ακούγεται τρομερά φλύαρο. Ενώ υπάρχουν όμορφες στιγμές, καταλήγουν κορεσμένες, πιθανόν από την υπερβολική παραγωγή αλλά και την υπερπροσπάθεια των Maccabees να χώσουν κιθάρες και τύμπανα σε σημεία που δεν κολλάνε- για να επιβεβαιώσουν τον rock ήχο τους μήπως; Δεν θέλω όμως να είμαι άδικη: στιχουργικά είναι η καλύτερη δουλειά του συγκροτήματος. Οι στίχοι του Orlando Weeks άλλοτε είναι νοσταλγικοί, άλλοτε οργισμένοι και άλλοτε ποιητικοί, είναι πολύ πιο ώριμοι από κάθε προηγούμενο δείγμα γραφής, αλλά χάνονται άδικα από την πληκτική μουσική που τους συνοδεύει.

Καλύτερα κομμάτια μετά το "Marks To Prove It" -που δίνει λάθος μηνύματα για το περιεχόμενο του δίσκου- είναι το Cure-ισικής έμπνευσης "Kamakura" και το δεύτερο κατά σειρά single "Spit It Out", με κορυφώσεις που θυμίζουν ακτίνες φωτός και αισιοδοξίας μέσα στη γενικότερη καταθλιπτική ατμόσφαιρα.

Σίγουρα οι πιστοί ακροατές των Maccabees δεν θα απογοητευτούν από αυτή τη δουλειά. Κινείται εξάλλου στα πρότυπα του "Given To The Wild" που τόσο δίχασε ακροατές και κριτικούς αλλά αγαπήθηκε από τους θαυμαστές τους. Είναι βέβαια κρίμα ένας δίσκος, που έχει μεν καλές στιγμές μουσικά και στιχουργικά, να καταβαραθρώνεται από το απεγνωσμένο κυνήγι μίας νέας μουσικής ταυτότητας η οποία θα τοποθετήσει και πάλι τη μπάντα στο επίκεντρο των μουσικών εξελίξεων, σε μία εποχή όπου οι περισσότεροι συνοδοιπόροι του british indie κινήματος έχουν ήδη ξεχαστεί. Κάτι σαν αγώνας επιβίωσης που απαιτεί συνέχεια αλλαγές και προσαρμογή, αφήνει στο τέλος ένα κουρασμένο και κουραστικό υπερτροφικό αποτέλεσμα. Με το εξόδιο χορωδιακό "Dawn Chorus" η νύχτα της περιπλάνησης του "Marks To Prove It" τελειώνει, η νέα μέρα ξημερώνει, περνάω δύο-τρία νέα κομμάτια στη μουσική βιβλιοθήκη μου και αναρωτιέμαι αν στο τέλος η ιστορία φερθεί καλά στους Λονδρέζους.