The Fifth Alliance

Οι The Fifth Alliance, ένα πενταμελές συγκρότημα από την Ολλανδία με βαρύ doom / sludge ήχο, κυκλοφόρησαν φέτος τον δεύτερο δίσκο τους, "Dead Poems", δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο "Unrevealed Secrets Of Ruin". Κοιτώντας το εξώφυλλο μπορώ να πω πως ήμουν προετοιμασμένος για τη μουσική που επρόκειτο να ακούσω. Σκοτεινή, θλιμμένη, κλειστοφοβική και κυρίως αργόσυρτη. Πέρα, όμως, από τα κλασικά κόλπα που χρησιμοποιούν οι μπάντες του είδους, τα ατμοσφαιρικά εφέ, τους τόνους κιθάρων και τη μουντή παραγωγή, αυτοί εδώ έχουν και γυναικεία φωνητικά. Τα οποία είναι, βέβαια, «σκισμένα» και σπαραξικάρδια, γιατί είπαμε sludge παίζουν τα παιδιά, μην περιμένετε την αποθέωση της θηλυκότητας.

Αρχικά έχουμε να κάνουμε με τέσσερα τραγούδια και 37 λεπτά συνολικής διάρκειας. Η παραγωγή είναι ταιριαστή, ως επί το πλείστον, με σωστά μιξαρισμένες κιθάρες ώστε να προσδίδουν στον ήχο τον απαραίτητο όγκο, τα φωνητικά ξεχωρίζουν, το μπάσο αγκαλιάζει υποχθόνια, όμως τα τύμπανα (που μάλλον δεν είναι φυσικά) παραείναι γυαλισμένα για να ακουστούν μεστά και ξεκούραστα. Δεν τους κατηγορώ, εδώ μεγάλες μπάντες που έχουν τη δυνατότητα να γράψουν φυσικά τύμπανα κάνουν το ίδιο λάθος. Θεωρώ πως η μικρή συνολική διάρκεια λειτουργεί υπέρ των The Fifth Alliance σε αυτήν εδώ την κυκλοφορία. H μονοτονία κατά αυτόν τον τρόπο αποκτά ατμοσφαιρική υπόσταση και εξυπηρετεί το συναισθηματικό υπόβαθρο χωρίς να κόβουμε τις φλέβες μας από τη βαρεμάρα. Εκτός και αν θέλετε, δηλαδή, που είναι άλλο καπέλο.

Πρώτο κομμάτι "Your Abyss" και ο δίσκος ξεκινάει ήρεμα, με καθαρά φωνητικά θέτοντας το θλιμμένο ύφος του με τη μία. Στη συνέχεια δυναμώνει και θυμίζει Isis με τους αρπισμούς και τα ουρλιαχτά να συνυπάρχουν. Σιγά - σιγά η ένταση ανεβαίνει, ενώ το κομμάτι κλείνει με έναν ρυθμό σχεδόν black metal. Με αντίστοιχο τρόπο εξελίσσονται και τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου, άλλοτε η ένταση προηγείται της ηρεμίας, άλλοτε όχι, πειραματισμοί ιδιαίτεροι δεν υπάρχουν, θετικά συναισθήματα επίσης απουσιάζουν, ενώ θα ήθελα μεγαλύτερη έμφαση στα καθαρά φωνητικά. Η κιθάρα είναι, για άλλη μία φορά, η κινητήρια δύναμη που εισάγει τα μουσικά θέματα, με την υπόλοιπη ορχήστρα να ακολουθεί. Τα riff πάντως δεν απογοητεύουν και οι fans του είδους θα βρουν σε αυτά κάτι αρκετά έντονο ώστε να ενθουσιαστούν (ή να ξενερώσουν ανάλογα τη διάθεση). Ξεχωριστή περίπτωση θεωρώ το τελευταίο κομμάτι του δίσκου "Dissention", που χωρίς να κάνει κάτι ρηξικέλευθο μου βγάζει κάτι πραγματικά επικό και λυτρωτικό, ιδιαίτερα από τη μέση και μετά.

Επομένως για όσους έχουν επιθυμήσει κάτι βαρύ, αργό και θανατερό, για όσους γουστάρουν τη μουσική εκδοχή της κατάθλιψης, για όσους αρέσκονται να λικνίζονται στις παρυφές της απαισιοδοξίας και δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι να βγει ο καινούργιος Neurosis, ρίξτε εδώ μια ματιά. Είναι όλα αυτά + γυναικεία φωνητικά!