Stereophonics

Καλώς ή κακώς για την πλειοψηφία των Ελλήνων ακροατών και 'ροκάδων', οι Ουαλοι Stereophonics με την 25ετή (!) πλέον παρουσία στα δρώμενα είναι γνωστοί για το "Dakota", άντε και για το "Maybe Tomorrow". Και μάλλον 'κακώς' γιατί τα παλικάρια μέσα από τόσους δίσκους (12) και περιοδείες έχουν κάνει ένα όνομα για τον εαυτό τους και σίγουρα η μεγάλη τους δισκογραφία αξίζει μια μεγαλύτερη απήχηση πέρα από τα στεγανά του νησιού και σίγουρα υπάρχουν πολλοί και πολλές εκεί έξω που τους λατρεύουν.

Ο Kelly Jones (φωνή, κιθάρα) ξεψαχνίζοντας το προσωπικό του αρχείο με στόχο τη συλλογή τραγουδιών για ένα 25-ετές compilation άλμπουμ 'ανακάλυψε' κάποιες παλιές ηχογραφήσεις που ποτέ δεν κυκλοφόρησαν και έτσι πάνω τους χτίστηκε οχι ένα ‘best-of’ αλλά ένα ολοκαίνουργιο album διάρκειας πάνω από ώρα παρακαλώ και με αρκετά up-tempo διάθεση. Βρισκόμενοι χρόνια στο κουρμπέτι, δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τους Stereophonics να βγάλουν rock κομμάτια με γούστο και ενδιαφέρον που άνετα θα βρουν ραδιοφωνικό χρόνο και που θα αγαπηθούν από τους fan και μη. Εξάλλου είναι και αυτή η βραχνάδα της φωνής του Jones που βγάζει έναν αισθησιασμό και μαγνητίζει. Αρκεί όμως η εμπειρία, η φωνή και το στυλ για να κάνουν τη διαφορά; Οχι απαραίτητα. Στο σύνολο της δισκογραφίας τους το "Oochya!" θα θεωρείται από τις καλές τους στιγμές. Υπάρχουν αρκετά κομμάτια που συνηγορούν σε αυτό. Το 'βρώμικο' blues "Hanging On Your Hinges" είναι εκτός των μουσικών στεγανών που αναπόφευκτα βρίσκουν τον εαυτό τους τα υπόλοιπα 14 τραγούδια και αυτό το κάνει και μοναδικό εκτός από ευχάριστο. Υπάρχουν μερικά κομμάτια που φαντάζομαι θα ικανοποιήσουν σε συναυλίες και θα ακούγονται για πολύ καιρό και όλα βρίσκονται στη πρώτη γραμμή, στην... 'πρώτη πλευρά' του δίσκου, με εξαίρεση ίσως το αμερικάνικο ροκάκι "Made A Mess Of Me". Το "Forever" είναι κλασσικό βρετανικό, για να ταξιδεύεις μαζί του, trademark Stereophonics με το όμορφο ρεφραίν του. Στο "Do Ya Feel My Love?" λείπει η ένταση για να εκτοξεύσει ένα κατά τα άλλα φιλόδοξο κομμάτι ενώ η μάλλον καλύτερη στιγμή έρχεται με τη μπαλάντα-αφιέρωμα-στην-αγαπημένη "Right Place Right Time" που είναι από αυτά τα κομμάτια με τόσο εύπεπτη μελωδία που λες κάπου το έχω ξανακούσει. Τίμιο pop-rock, μια χαρά. Ο ακροατής θα βρεί πολλά στυλ και διαθέσεις αναμεμιγμένες σαν ένα mix-tape που όμως έχει την απαραίτητη ισορροπία για να μην κουράζει. Το "Running Round My Brain" είναι τελείως διαφορετικό και uplifting σε σχέση με το moody "Leave The Light On" αλλά σαν σύνολο πετυχαίνει να ακούγεται ταιριαστό.

Φυσικά και με τόση διάρκεια κάπου κουράζει και ίσως τα κλισέ θα μπορούσαν να λείπουν αλλά δεν θα έλεγα ότι υπάρχουν fillers αλλά ίσως πολλές ιδέες μαζεμένες που μπορεί να έβγαιναν σε δύο album να είχαν περισσότερη συνοχή. Εξάλλου με την παραγωγικότητα των Stereophonics ο επόμενος δίσκος το πολύ να είναι 12 μήνες μακριά. Τα ‘παλιά’ κομμάτια που ανακάλυψε στο μπαούλο του ο Kelly ακούγονται μοντέρνα και όπως ακριβώς θα περίμενες να ακούγονται από τους Ουαλούς και αυτό είναι καλό για συνέπεια και συνοχή και εν κατακλείδι έχουμε μια αξιόλογη μουσική πρόταση από ένα σταθερότατο και τίμιο συγκρότημα με μεγάλη ιστορία.