Staind

Χειμώνας. Κρύο. Παχύ χαλί στο ξύλινο πάτωμα. Ζεστό τσάι. Ανοιχτό βιβλίο. Ξαπλωμένο κορίτσι στα πόδια σου. Κεριά, πολλά και μικρά. Παντού. Και Staind.

Χειμώνας. Κρύο. Παχύ χαλί στο ξύλινο πάτωμα. Ζεστό ποτό. Πεταμένο βιβλίο. Ανάμνηση του παραπάνω κοριτσιού. Φως από τσιγάρο. Δάκρυα. Παντού. Και Staind.

Ομολογώ πως δυσκολεύομαι να μην σκεφτώ τα παραπάνω σκηνικά, ακούγοντας τον νέο (έκτο) δίσκο των Staind, του συγκροτήματος δηλαδή που παίζει στο ίδιο post-grunge πρωτάθλημα με τους 3 Doors Down και τους Nickelback. Άλλη μια δουλειά φέτος (μετά το δίσκο των 3 Doors Down) που σου ζητά να ξεθάψεις από μέσα σου τα πιο μύχια συναισθήματά σου και να τα πετάξεις ανάμεσα στα αρπίσματα των ακουστικών κιθάρων των αμερικανών, για να χορέψουν μαζί τους και να ξεχάσουν τις έγνοιες τους. Είτε το κορίτσι είναι εκεί, είτε δεν είναι, οι Staind έρχονται για άλλη μια φορά να τραγουδήσουν τον καημό του έρωτα και την ζεστασιά της συντροφικότητας ενός αγαπημένου προσώπου. Και ναι, άλλη μια φορά το κάνουν όντας βουτηγμένοι στα κλισέ του ήχου που εκείνοι (μαζί με τους προαναφερθέντες) κατάφεραν να κάνουν mainstream και να τον χώσουν – σχεδόν με τη βία θαρρείς ώρες-ώρες- στα ραδιόφωνα της Αμερικής και μετέπειτα όλου του υπόλοιπου κόσμου.

Καθώς λοιπόν ο ήχος τους θα σας είναι γνώριμος (όλοι θα έχετε ακούσει φαντάζομαι το υπερhit του σχήματος "It’s Been A While" που στο παρόν δισκίο προσφέρεται ως extra σε μια μάλλον χλιαρή ζωντανή εκτέλεση), τι άλλο θα έπρεπε να πει άραγε κανείς για το "The Illusion Of Progress" του 2008; Θα έπρεπε να πουν ότι ο δίσκος περιέχει τρεις εξαιρετικές στιγμές ("This Is It", "The Way I Am" και "Pardon Me"). Θα έπρεπε επίσης πιθανότατα να πει πως οι Staind ξεπερνάνε από τα μέσα του δίσκου και μετά λίγο την μανιέρα τους, για να μπολιάσουν τον ήχο τους με ένα 70s μπαλαντοηχόχρωμα, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο, έφερε στα χείλη μου κάτι από την επίγευση του ήχου των Creedence Clearwater Revival. Και πώς να μην το έκανε άλλωστε, με τον μοναχικό και αδιέξοδο τίτλο “Corner”; Παράλληλα, όταν οι Staind λοξοκοιτούν προς τα early 90s, αντιγράφουν με σεβασμό τους Cure του "Lullaby" στο "Lost Along The Way", αλλάζοντας φυσικά τους στίχους, αλλά ακόμα και αυτή η επαφή τους δικαιώνει για το δημιουργικό της αποτέλεσμα…

Είτε βρίσκεστε στο πρώτο σκηνικό, είτε στο δεύτερο, το "The Illusion Of Progress" μπορεί σαφέστατα να σας κρατήσει συντροφιά, παρότι (και κατά τον τίτλο του φυσικά) οι Staind δεν μετακινούνται ούτε ένα βήμα μακριά από την ηχητική τους κλισεδολογία. Ως εκ τούτου μας χαρίζουν μια ενδιαφέρουσα δισκογραφική δουλειά, που παρόλα αυτά «κόβεται» από πρόταση του μήνα, στις λεπτομέρειες…