Spellbound

Το γερμανικό thrash είναι σαν τα γερμανικά λουκάνικα: παραδοσιακό, γευστικό αλλά και βαρύ για το στομάχι... Έτσι όταν το 2005 ακούς έναν δίσκο ο οποίος θα ήθελε πολύ να είχε βγει στα '80s προβληματίζεσαι. Δεν ξέρεις μεν πόση αίσθηση θα μπορούσε να είχε κάνει τότε, αλλά νομίζεις πως ξέρεις τι αίσθηση μπορεί να κάνει τώρα, ιδιαίτερα στους μη μυημένους στη «γερμανική κουζίνα». Και η λέξη που ψάχνουμε είναι «ελάχιστη»...

Οι Spellbound είναι λοιπόν από τη Γερμανία, τους αρέσει το thrash και στα τραγούδια τους αναπαράγουν, όλα (μα όλα!) τα κλισέ του είδους: από τα ρούχα και τα γρυλιστά φωνητικά, μέχρι τις κιθάρες και τα τύμπανα. Το καλό γι' αυτούς είναι ότι αγαπάνε τόσο το bay area thrash όσο και το γερμανικό. Το κακό είναι ότι δεν ξέρουν ούτε τη λέξη πρωτοτυπία, ούτε τη λέξη εξέλιξη... Έτσι περιορίζονται στο να παίζουν τη μουσική τους έχοντας σαφείς αναφορές σε μπάντες όπως οι Exodus και οι Kreator, με την πιο καλή παραγωγή που μπορεί να τους προσφέρει πλέον η τεχνολογία, αλλά όσο και αν κοπανιούνται δε μπορώ να πω ότι με συγκινούν. Ναι παίζουν καλά αυτά που παίζουν, ναι αναμειγνύουν στοιχεία και από τις δύο σχολές και ναι σέβονται τις ιδιοτροπίες του είδους. Είναι αξιοπρεπείς και έντιμοι σε αυτό που προσφέρουν και είμαι σίγουρος ότι θα κατακτήσουν άνετα όλους αυτούς στους οποίους το βιολογικό ρολόι έχει κολλήσει στις ένδοξες μέρες του thrash.

Παρ' όλα αυτά δε μπορώ να παραβλέψω το ότι όταν ακούς το "Incoming Destiny" δε μπορείς να βρεις και ουσιαστικές διαφορές από κομμάτι σε κομμάτι. Όλα ρέουν όπως τα έχεις ακούσει σε τόσους άλλους δίσκους (κλασικούς και μη) και ενώ περιμένεις ότι κάτι ιδιαίτερο μπορεί να εμφανιστεί (ή να ακουστεί στην περίπτωσή μας), αυτό απλά δε συμβαίνει. Ο δίσκος τελειώνει και εσύ έχεις κουραστεί ακούγοντας τα παλικάρια να χτυπιούνται τόσο και να μη μπορούν τελικά να ξεπεράσουν ούτε τους εαυτούς τους, ούτε τον μέσο όρο στον τομέα τους. Η αλήθεια είναι ότι τον μέσο όρο που αναφέρω δεν τον υπολείπονται και ιδιαίτερα, αλλά τι να την κάνεις τη «βάση» στη μουσική; Στην τελική, οι αριστούχοι είναι αυτοί που ξεχωρίζουν...

Ο δίσκος σίγουρα θα αρέσει στους κολλημένους με το thrash των '80s. Αν είσαι ένας από αυτούς, άντε, καλοφάγωτος. Αν όμως σου αρέσει να ζεις και να ακούς τον ήχο της εποχής μας και δίπλα στην κυκλοφορία των Spellbound δεις και αυτές των Soulfly, Opeth και Children Of Bodom, ποια η πιθανότητα να προτιμήσεις τους εν λόγω Γερμαναράδες; Μικρή θα έλεγες; Σωστά θα προσέθετα εγώ...