Sieges Even

Λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά. Ο καινούργιος δίσκος των Sieges Even μπορεί να περιγραφεί ιδανικά με μία μόνο λέξη: ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ! Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω; Το "The Art Of Navigating By The Stars" είναι ένας δίσκος τόσο progressive, τόσο πολύπλοκος εκτελεστικά και όμως τόσο άμεσος και μελωδικός! Ένας δίσκος που σε κερδίζει από την πρώτη κιόλας ακρόαση και παράλληλα δεν παύει να ωριμάζει μέσα σου και να σου φαίνεται όλο και καλύτερος από άκουσμα σε άκουσμα. Ένας δίσκος τον οποίο κάθε φορά που βάζω στο στερεοφωνικό και ακούω νιώθω σα να παρελαύνουν μπροστά μου μεγαθήρια όπως οι Yes, οι Rush και οι Dream Theater... Ένας δίσκος που εδώ και μία εβδομάδα που βρίσκεται στα χέρια μου με έχει στείλει για τα καλά!

Ας τα δούμε όμως τα πράγματα σε λίγο μεγαλύτερο βάθος (και λίγο πιο ψύχραιμα)... Καταρχήν, αν τυχαίνει να ακούτε το όνομα Sieges Even για πρώτη φορά μη νομίσετε πως οι Γερμαναράδες είναι τίποτα τυχάρπαστοι. Οι Sieges Even έχουν τη δική τους ιστορία στα progressive rock δρώμενα, η οποία μάλιστα ξεκινάει από τα τέλη της δεκαετίας του '80. Μέχρι το 1997 κυκλοφορήσαν 5 δίσκους, ενώ το "The Art..." αποτελεί τον έκτο. Παρά τα υψηλά επίπεδα και των πέντε προηγούμενων δίσκων, το συγκρότημα δεν κατάφερε να κάνει μεγάλη αίσθηση παραέξω των "προοδευτικών" κύκλων.

Στις τάξεις τους συναντάμε τα αδέλφια Alex και Oliver Holzwarth οι οποίοι αποτελούν και το rhythm section του συγκροτήματος. Αν τα έχετε ξανακούσει κάπου αυτά τα ονόματα είναι γιατί ο Alex έχει περάσει από τους Rhapsody, ενώ ο έτερος αδελφός έχει συνεργαστεί με τους Blind Guardian. Στις κιθάρες βρίσκουμε τον "επαναπατρισθέντα" Markus Steffen, ο οποίος είχε αποχωρήσει από τις τάξεις των Sieges Even μετά τον τρίτο δίσκο τους. Τέλος, πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται ο ολλανδικής καταγωγής Arno Menses. Αν τώρα ψάξετε να βρείτε που τραγουδούσε προηγουμένως, θα εκπλαγείτε ανακαλύπτοντας πως ο εν λόγω κύριος στην πραγματικότητα είναι drummer με προϋπηρεσία στα background φωνητικά βέβαια. Πάντως μη νομίζετε ότι αποτελεί λύση ανάγκης ή κάτι τέτοιο. Το άτομο έχει φωνάρα (καλά, αυτό έλειπε να έβγαζαν τόσο καλό δίσκο με μέτρια φωνητικά!). Και μάλιστα φωνή αρκετά ιδιαίτερη και ξεχωριστή. Σκεφτείτε κάτι ανάμεσα στον Geddy Lee, τον Steve Walsh και τον Ted Leonard των (αδικημένων κατά τα άλλα) Enchant, χωρίς όμως να αντιγράφει κανέναν από τους παραπάνω.

Ως προς το μουσικόν μέρος: Μετά από ένα μικρό intro υπό το γέλιο ενός μωρού (μωρού ηλικιακά εννοώ... δεν είναι Motley Crue οι Sieges Even!), το οποίο αν μιλούσε κάλλιστα θα μπορούσε να λέει "που να ξέρατε τι σας περιμένει!", οδηγούμαστε στο κυρίως πιάτο. 8 τραγούδια, εφτάλεπτα και βάλε το καθένα. Συνολικά 63 λεπτά εξαιρετικού progressive rock, ηχοχρωματισμένου από metal, jazz ακόμα και pop πινελιές. 63 λεπτά ιδανικά δομημένης μουσικής, χωρίς την παραμικρή στιγμή φλυαρίας ή υπερβολής (πράγμα σπάνιο για τα progressive δεδομένα, δεν πιστεύετε;). 63 λεπτά μεστά από έντονες στιγμές, άλλοτε μελωδικές και συναισθηματικές, άλλοτε γεμάτες δύναμη και άλλοτε απλά... progressive. Ξέρετε τι εννοώ... Που 'ναι η μπάλα; Οεο...

Ένα συστατικό του δίσκου, τέλος, που τον κάνει να ξεχωρίζει από αρκετούς άλλους αντίστοιχου ύφους είναι το γεγονός πως οι ιδέες του είναι όλες φρέσκες και σε καμία περίπτωση δε θα σας κάνει να σκέφτεστε: "επ, αυτό είναι κλεμμένο από Χ" ή κάτι συναφές.

Αν χρειαζόταν και βαθμολογία: 10 στα 10, 20 στα 20, A με τόνο, όπως προτιμάτε... Το μέγιστο δυνατό με λίγα λόγια. Άριστα!

Το "The Art Of Navigating By The Stars" αποτελεί δείγμα progressive rock / metal στα καλύτερα του. Η αγορά του δίσκου κρίνεται (από εμένα...) επιτακτική για κάθε οπαδό του progressive. Ακόμα και αν δεν έχετε "ερωτική" σχέση με το progressive, ο δίσκος αυτός μπορεί να σας ικανοποιήσει αρκετά, μιας και μπορεί αβίαστα να σε κρατήσει σε εγρήγορση από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο του δευτερόλεπτο. Ασυζητητί στην πρώτη τριάδα του δικού μου φετινού top-10.

Τα μάθατε έτσι; 4 Δεκεμβρίου οι Sieges Even στην Αθήνα... Μη τυχόν και λείψει κανείς, θα πάρω απουσίες!

Υ.Γ.: Όταν με το καλό πάρετε το δίσκο, δώστε προσοχή στο "The Lonely Views Of Condors" και πείτε μου: Πόσο καιρό είχατε να ακούσετε τόσο τέλεια μελωδία στην κιθάρα και γενικά τέτοια κομματάρα; Άντε γεια!