Αν και διατηρεί μια αδυναμία στα progressive και doom ιδιώματα, εξακολουθεί να ακούει κάθε γνωστό και άγνωστο είδος αναζητώντας την περιπέτεια στη μουσική και πιστεύει ότι οι δυνάμεις του χάους και...

Senyawa
Vajranala
Κάπου πολύ μακριά, ο κόσμος ίσως τελικά και να αλλάζει
Διάφοροι μύθοι και αφηγήσεις περιτριγυρίζουν τον ναό Pawon, κάπου στην κεντρική Java της Ινδονησίας. Τοποθετημένος ανάμεσα σε δύο ακόμα βουδιστικούς ναούς, τον Borobudur και τον Mendut, ο Pawon αποτελεί ένα μνημείο δύναμης και μνήμης ενώ ταυτόχρονα τα τρία κτίσματα αποτελούν έναν επί γης χάρτη του Ωρίωνα. Σε αυτό το μέρος, το experimental ντουέτο των Senyawa έχτισε ένα μικρό κτίσμα, το "Vajranala": ένα μικρό έργο τέχνης αφιερωμένο "στην φύση και στον τρόπο που καθορίζει τις κοινωνίες". Γιατί όμως να μας ενδιαφέρουν όλα αυτά;
Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, το ντουέτο του τραγουδιστή Rully Shabara και του πολυοργανίστα Wukir Syruadi χαράζει ένα πολύ προσωπικό δρόμο πάνω στον χάρτη της πειραματικής μουσικής. Χρησιμοποιώντας αποκλειστικά χειροποίητα όργανα - και αποκλειστικά από φυσικά υλικά του τόπου τους - δημιουργούν μια ακατάτακτη, αινιγματική μουσική που ενίοτε μπορεί να φέρει tribal, folk, drone ή industrial χαρακτηριστικά, δεν θυμίζει όμως τίποτα και κανέναν άλλον. Είναι ένα μονοπάτι ολοκληρωτικό, σε ήχο, σε τεχνοτροπία, σε πολιτικό και κοινωνικό εκτόπισμα. Πριν τρία χρόνια εξάλλου, οι Senyawa κυκλοφορούσαν το θαυμάσιο "Alkisah", ένα από τα πιο συμβολικά έργα που ακούσαμε ποτέ, σε ότι αφορά δράσεις μουσικού ακτιβισμού. Κι όπως γίνεται αντιληπτό από την εισαγωγή, το "Vajranala" εκφράζει ξανά ένα μήνυμα οικουμενισμού και αποκέντρωσης. Γιατί όμως να μας ενδιαφέρουν όλα αυτά;
Στο "Vajranala", οι Senyawa εκφράζουν την βασική ιδέα ότι, στις ανθρώπινες κοινότητες, η έννοια της δύναμης δεν προσωποποιείται στον πολιτικό αλλά στον σαμάνο, στο άτομο δηλαδή που κατανοεί και γεφυρώνει τα ανθρώπινα και τα φυσικά πράγματα. Η μουσική λοιπόν δεν έρχεται να μιλήσει για αυτά τα ζητήματα σε τρίτο πρόσωπο αλλά σε πρώτο: εκφράζει, σωματοποιεί σχεδόν, την δύναμη του σαμάνου. Τα μακροσκελή "Alnilam" και "Vajranala" που ανοίγουν το άλμπουμ έχουν υψηλά tempo, κρουστές λούπες και μια σχεδόν ψυχεδελική trance διάθεση, που διακόπτεται μόνο από τα επιθετικά φωνητικά του Shabara. Ακόμα και μέσα στο μονότονο αυτό drone, μυστηριακές μελωδίες και επικλήσεις βρίσκουν τον τρόπο να τρυπώσουν. Γιατί όμως να μας ενδιαφέρουν όλα αυτά;
Ύστερα όμως έρχεται η διλογία του επικού " Kaca Benggala". Εδώ τα όργανα του Syruadi - ένας πραγματικά ιδιοφυής κατασκευαστής και μουσικός - εισάγουν έναν διαφορετικό λυρισμό, σχεδόν δυτικό. Ήχοι που μοιάζουν με τα δυσαρμονικά τσέλο του Βελιώτη, ήχοι σαν βιολί και σαν εξωτικές κιθάρες, ήχοι πιο μελωδικοί που ατενίζουν τα άστρα και τα δράματα της ιστορίας. Κάποιοι ακροατές αποκαλούν την όλη εμπειρία avant-folk, οι ίδιοι όμως οι Senyawa αποφεύγουν όρους που τους συνδέουν με την παράδοση. Δεν θεωρούν την μουσική τους «παρελθοντική», μόνο και μόνο επειδή είναι ακουστική. Κοιτούν εξίσου το μακρινό μέλλον. Όμως, γιατί να μας ενδιαφέρουν όλα αυτά;
Το "Vajranala II" και το "Hikmah" οδηγούν το άλμπουμ ως το τέλος του, σε μια διάθεση που γεφυρώνει τον λυρισμό με τον μυστικισμό μιας προσευχής. Οι Senyawa μπορούν με την ίδια άνεση να χτίσουν μια ατμοσφαιρική μελωδία ή να μιμηθούν το ηχόχρωμα ενός riff, και χρησιμοποιούν κάθε δυνατή τεχνοτροπία σε δίκαιες δόσεις. Κι όταν ο δίσκος σβήσει μέσα σε ένα συνδυασμό ψαλμωδιών κι αυτοσχεδιαστικών θορύβων, μόνο τότε, ίσως αντιληφθείς και την ουσία του. Το "Vajranala" δεν μιμήθηκε μια τελετή, όπως κάνουν ένα σωρό άλλα άλμπουμ. Είναι από μόνο του μια τελετή, η μουσική μιας πραγματικής, τέλειας τελετής που συνέβη κάπου πολύ μακριά, αν και, τέλος πάντων, γιατί να μας ενδιαφέρει εμάς;
Μα φυσικά δεν χρειάζεται να μας ενδιαφέρει! Η τέχνη των Senyawa είναι «ξένη», «ακατανόητη», «μακρινή» και δεν θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να εκφράζει την τυπική δυτική μας καθημερινότητα. Όμως… ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων βλέπει τους Senyawa ζωντανά και νιώθει την ζωή του να αλλάζει. Διάφοροι ακαδημαϊκοί της μουσικής τους δίνουν βραβεία και τους αποθεώνουν. Και, σου το ορκίζομαι, θα έρθει η μέρα, σε 10 ή σε 100 χρόνια από τώρα (δεν έχει σημασία), που οι Senyawa θα θεωρηθούν ως ένα από τα πιο σημαντικά experimental σχήματα των καιρών μας. Διότι υπάρχει μια τεχνητή γέφυρα που μας χωρίζει, μια γέφυρα που αν μπορέσει να γκρεμιστεί, είμαστε και γινόμαστε όλοι ένα. Κι οι λέξεις ξένος, ακατανόητος και μακρινός δεν σημαίνουν πια τίποτα.
Σε μια τέτοια συνθήκη, οι Senyawa και το "Vajranala" τους αξίζει να μας ενδιαφέρουν πάρα πολύ!