Sans Corps

Έχουν περάσει μόλις δέκα μήνες από τη μέρα που το "NNULL" προσγειώθηκε σαν άγρια φωτιά στη μουσική μας Εδέμ. Κι ενώ η πυρκαγιά καίει ακόμα καταβροχθίζοντας και τα τελευταία φυλλαράκια της άγνοιας που επικαλούμαστε ως δικαιολογία, το αυτοσχεδιαστικό θηρίο των Αθηναίων Sans Corps ακονίζει ξανά τα στομωμένα νύχια του και εφορμά σε ένα καινούριο ηχητικό κυνήγι διάρκειας 130 (!!) λεπτών που, αυτήν τη φορά, βρωμάει τσιμέντο.

Ο λύκος κατεβαίνει από τη βουνοπλαγιά και μπαίνει στην απόλυτη Έρημο: τη μεγάλη, την αχανή, την άσπλαχνη Πόλη που, ναι, έχει ξεκάθαρο όνομα. Έχοντας αφήσει πάρα πολύ πίσω τον "Χρυσό", η Αθήνα περπατάει με θόρυβο τον Μαύρο Αιώνα της ανάμεσα στο τραχύ της μπετόν, στη σκληρή της ρουτίνα, στη μοναξιά και την απόγνωση των χιλιάδων ανώνυμων μαρτύρων της. "Το τέλος του πολιτισμού εμφανίζεται στη μέση του" λέει η μπάντα και σκιαγραφεί την Έρημο με όλες τις γκρίζες αποχρώσεις που της ταιριάζουν.

Η μουσική των Sans Corps αποτελείται από 100% αυτοσχεδιασμό, σε έναν αδιάκοπο ηχητικό διάλογο και ψυχικό αυτοματισμό που γεννιέται χωρίς καμία απολύτως προετοιμασία και πεθαίνει χωρίς να επαναλαμβάνεται ποτέ. Η "Έρημος" τηρεί ξανά αυτήν τη διαδικασία, συγκριτικά όμως με το ντεμπούτο τους, έχει λιγότερο "μουσικό" και περισσότερο "αφηγηματικό" ύφος, υπηρετώντας και βάζοντας σε πρώτο πλάνο τις ιστορίες που αφηγούνται στα οκτώ μακροσκελέστατα tracks. Από αυτήν την άποψη, η "Έρημος" είναι δομικά αρκετά διαφορετικό άλμπουμ από το "NNULL": πιο κινηματογραφικό, περισσότερο ιδεολογικά στοχευμένο και πικρότερο. Ας μην υπάρχει εδώ καμιά αμφιβολία: όπως ο αυτοσχεδιασμός αποσκοπεί στην ανατροπή της μουσικής "τάξης", έτσι και ο λόγος των Sans Corps μοιράζεται τις ίδιες αναρχικές αξίες. Λόγος και ήχος που αναζητούν την ανατροπή λοιπόν, κι όσοι δεν συμμερίζονται καλά θα κάνουν να μείνουν μακριά από αυτό το σχήμα.

Στην καρδιά του άλμπουμ βρίσκονται λοιπόν οι «οκτώ ιστορίες που αναζητούν soundtrack». Ιστορίες που αφηγούνται την απεραντοσύνη της αστικής ανημποριάς με έντονη θεατρικότητα, με κρύο βλέμμα και σκληρό ρεαλισμό, όλα τους στοιχεία απαραίτητα για να κλείσεις τα μάτια και να βρεθείς (ξανά) να χαζεύεις τις «ουρές του θανάτου», την πλατεία Αμερικής ως τρυφερό Αρμαγεδδών, τις ερειπωμένες ζωές που δεν εφάπτονται και τις νυχτερινές περιπολίες που ποτέ δεν κοιμούνται. Και η μουσική κάτω από τις λέξεις; Όπως η βοή της πόλης που δεν σταματάει ποτέ, η μουσική κρύβεται μέσα στους ενοχλητικούς θορύβους, στις εκκωφαντικές παύσεις, στα κρεσέντο που σφίγγουν το στομάχι και στις καθάρσεις που ποτέ δεν έρχονται. Η "Έρημος" είναι ένας εφιάλτης που μοιάζει πολύ με την αληθινή ζωή και απάνθρωπη όπως μόνο ο άνθρωπος μπορεί να είναι.

Άκου λοιπόν το άλμπουμ ακριβώς όπως θα παρακολουθούσες μια ταινία. Πρόκειται για ένα έργο που δεν θέλει να σε προβληματίσει ή να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Προτιμά να σε κάνει να νοιώσεις όπως ο χαρακτήρας του συγκλονιστικού «Απ' τη δουλειά γυρνάω», να σου τρίψει στο πρόσωπο την αλήθεια αυτών που όλοι μαζί «καταφέραμε». Οι Sans Corps δεν προσποιούνται ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους, από τον κάθε άλλον συνένοχο. Απλώς ξέρουν καλά ότι η σιωπή είναι η χειρότερη δυνατή επιλογή.

Αυτός εδώ είναι ένας ειδικός δίσκος για ένα ειδικό κοινό και μια ακόμα συνειδητοποίηση ότι από αυτήν την τσιμεντένια έρημο κανείς δεν βγαίνει ζωντανός ή με την ψυχή του σωσμένη.