All Men Unto Me

Είναι πλέον εμφανές ότι τα άτομα που περιστρέφονται γύρω από τους Ashenspire αποτελούν μια τρομερά ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική κολεκτίβα και μοιάζουν διατεθειμένοι να προσφέρουν μια σειρά από εξαιρετικά αξιόλογες δουλειές. Το label της The Larvarium λοιπόν, ξανά με τον Scott McLean στην παραγωγή, επιστρέφει μετά το θαυμάσιο πρόσφατο άλμπουμ της maud the moth για τον δεύτερο δίσκο του τραγουδιστή Rylan Gleave με το ψευδώνυμο All Men Unto Me.

Όχι σε πλήρη αντίθεση με τις γοτθικές neoclassical αναζητήσεις της maud the moth, ο Gleave αντλεί πολλά στοιχεία από την μεσαιωνική εκκλησιαστική μουσική και τα εμπλέκει με θρηνητικό doom metal και με αρκετούς πειραματισμούς που κοιτάνε κλεφτά προς το noise rock. Το "Requiem" όμως, σε όλο του το πλάτος, είναι πρωτίστως ένα άλμπουμ εμποτισμένο με δύναμη, πνευματικότητα και μια καθαρότητα στην ερμηνεία του, φυσικά οδηγούμενο από το πανέμορφο φαλσέτο της φωνής του Rylan. Αυτή η ομορφιά προσπαθεί να ισορροπήσει με τα εξαιρετικά σκοτεινά ηχοχρώματα του άλμπουμ - απόρροια των αντίστοιχα σκοτεινών του θεμάτων.

Στις πιο πολλές συνθέσεις, κυριαρχεί το εκκλησιαστικό όργανο κι αυτή η υπερβατική ατμόσφαιρα μιας μουσικής με θρησκευτικές αναφορές. Για παράδειγμα, ο τρόπος που το noise μπάσο θα οδηγήσει σταδιακά το "Sequential" προς ένα ορχηστρικό φινάλε είναι υποδειγματικός αλλά κι ενδεικτικός των στιλιστικών προθέσεων. Σε πολλές στιγμές, ο Gleave τραγουδάει πάνω σε αργά, πενθιμα θέματα που βασίζονται σχεδόν ολοκληρωτικά στις ερμηνείες. Τα αποτελέσματα είναι συχνά εκπληκτικά: στο "Kyrie Eleison" δεν γίνεται η φωνή να μην σε συγκλονίσει. Σε άλλα σημεία του άλμπουμ όμως, η αργή ανάπτυξη της μουσικής δίνει μια πολύ αραιή αίσθηση, σχεδόν σαν να βρισκόμαστε σε ambient περιβάλλον, τουλάχιστον μέχρι να έρθουν τα κρεσέντο.

Αναφέρθηκε ο όρος doom metal, μην περιμένεις όμως ακριβώς παραδοσιακό doom μα μάλλον μια σύγχρονη και πιο πειραματική του εκδοχή. Το "Sanctus" - αγαπημένη στιγμή του γράφοντα - είναι η πιο doom στιγμή του δίσκου, τουλάχιστον στα εξωτερικά της χαρακτηριστικά, και περιέχει ένα καταπληκτικό βασικό riff. Στον αντίποδα, συνθέσεις όπως το "Pie Jesu" και το "Lux Aeterna" έχουν έναν μελωδικό σκελετό που αγγίζει ελαφρά τα σύνορα του singer-songwriter. Ο Gleave συνεπώς αποδεικνύει ότι μπορεί να διαθέτει διαφορετικά εκφραστικά όπλα.

Αν δεν έχει γίνει ήδη κάπως αντιληπτό, το "Requiem" είναι ένα άλμπουμ που μοιάζει να στέκεται πολύ κοντά σε καλλιτέχνες όπως ο Scott Walker κι οι Kayo Dot, κυρίως όμως θα το έβαζα δίπλα στην αισθητική της Lingua Ignota, και ειδικά του εξαίσιου "Caligula". Χωρίς να είναι πανομοιότυπο ηχητικά, μοιάζει να συγκροτεί μια αντίστοιχη ατμόσφαιρα έντασης, οργής, ελπίδας και μανίας. Είναι ένα άλμπουμ γεμάτο πηχτό, ωμό συναίσθημα που μάχεται να σπάσει τις αλυσίδες - του πομπού αλλά και του δέκτη - μέσα από ακατέργαστες αλήθειες. Ακόμα και η μουσική εδώ μοιάζει συχνά με ένα είδος θυσίας.

Έχοντας ο ίδιος περάσει την διαδικασία του transition, ο Gleave φαντάζει ιδανικός στο να γράψει ένα άλμπουμ που διαπερνά κόσμους, από την ζωή ως το θάνατο, ως κυριολεξία και ως μεταφορά. Όταν το "Requiem" επιδιώκει μουσικά πράγματα πέραν των ερμηνειών του συμβαίνουν σπουδαία πράγματα. Όταν σε άλλες στιγμές μένει πιο ακίνητο, οι εντυπώσεις χάνονται αλλά όχι η ουσία κι η ειλικρίνεια του. Πρόκειται τελικά για ένα άλμπουμ που απευθύνεται σε ανθρώπους που πάνω απ' όλα θα βάλουν το συναίσθημα και την καθαρτική του δυναμη. Κανείς ποτέ δεν έχασε με αυτήν την πρακτική.

Bandcamp