Sans Corps

Το αλύχτισμα των λύκων κάτω από το φεγγάρι αποτελεί για κάποιους μια εικόνα άγρια, τρομακτική, όμορφη ή ρομαντική. Για κάποιους άλλους όμως είναι ένα κάλεσμα. Αυτοί οι πολύ λίγοι, είναι εκείνοι που ξέρουν τί σημαίνει αυτό το αλύχτισμα και μπορούν να το μεταφράσουν. Μπορούν να το ακολουθήσουν.

Οι Sans Corps δεν κατέφθασαν στην ελληνική σκηνή με θόρυβο και δυνατές τυμπανοκρουσίες. Ήρθαν με την ευγένεια ενός ψιθύρου. Ο ψίθυρος όμως μεγάλωσε και γιγαντώθηκε και η φήμη βγήκε σύντομα, η φήμη ενός αθηναϊκού γκρουπ - ή καλύτερα μιας καλλιτεχνικής κολεκτίβας - που έρχεται με την άγρια και ασυμβίβαστη μουσική του να ανατρέψει το καλά καδραρισμένο σκηνικό, να γεννήσει ερωτήματα και να φυτέψει τον σπόρο της δράσης. Η φήμη ότι εκεί έξω στους βρώμικους δρόμους, μια παρέα ανθρώπων παίζει μουσική για να αναδείξει τη μοναχικότητα του αληθινού και τη φρίκη της κάθαρσης.

Η μουσική των Sans Corps είναι ελεύθερα αυτοσχεδιαστική. Ο όρος «αυτοσχεδιασμός» τρομάζει πολλούς που δεν καταλαβαίνουν ότι αποτελεί την πεμπτουσία της μουσικής έκφρασης και ότι ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός αποτελεί την απόλυτη μορφή της. Αυτό που ο ακροατής αδυνατεί να καταλάβει είναι ότι για να τον βιώσει πρέπει κι ο ίδιος να είναι ελεύθερος. Κάποιος σου ανοίγει μια κουρτίνα για να δεις έναν κόσμο καινούριο και αθέατο, πρέπει κι εσύ να διασχίσεις όμως το κατώφλι του.

Αν αποφασίσεις να το διαβείς, θα βρεθείς στον κόσμο του "NNULL". Φαντάσου τώρα αυτόν τον κόσμο σαν ένα ορμητικό ποτάμι που σε παρασέρνει σε μια επικίνδυνη κατάβαση που διαρκεί όσο τέσσερις πλευρές βινυλίου. Περνώντας το κατώφλι, βούτηξα στα άχρωμα νερά και βρέθηκα να κολυμπάω δίπλα σε σκόρπιους ήχους και λέξεις και όλοι μαζί σαν ένα, άνθρωποι ήχοι και λέξεις, σαν μια ενιαία μάζα κάποιου πράγματος που δεν έχει σχήμα αλλά έχει ζωή, προσπαθήσαμε να επιπλεύσουμε στα ιδιότροπα ρεύματα. Ο παλμός που διέπει το "NNULL" είναι αδιάκοπος. Σαν το ποτάμι, γίνεται περισσότερο ή λιγότερο ορμητικός όποτε εκείνος το θελήσει. Τα όργανα, κιθάρες, μπάσο, σαξόφωνα και κλαρινέτα, κρουστά, οκαρίνες, jaw harps κι ότι βάλει ο νους, εμφανίζονται από το πουθενά και αποσύρονται στις σκιές από όπου ήρθαν, χωρίς προειδοποιήσεις ή εξηγήσεις. Τη μία στιγμή κολυμπάνε δίπλα σου και την άλλη όχι. Όλοι, άνθρωποι και ήχοι, λάσπες και διαμάντια, κατεβαίνουμε με φόρα προς κάποιο τρομερό τέλος.

Το "NNULL" αποτελεί μια παρατεταμένη 80λεπτη ανάσα που θα αδειάσει τα σωθικά σου και θα σε αφήσει άδειο, έτοιμο να εισπνεύσεις, να γεμίσεις και να υπάρξεις ξανά. Τα μέλη των Sans Corps, σαν μία και μόνη οντότητα, γεννάνε και καβαλούν αυτήν την ανάσα και ταξιδεύουν πάνω της μόνο για να πέσουν μαζί της όταν αυτή λήξει. Δεν υπάρχουν πολλοί «μουσικοί» όροι που θα μπορούσαν να περιγράψουν αυτό το ταξίδι. Έτσι πάντως για να πούμε ότι προσπαθήσαμε, θα αναφέρω ότι δεν μιλάει (μόνο) free jazz γλώσσα αλλά προφέρει και φθόγγους κάπως πιο οικείους, όπως kraut ή zeuhl "rock", θορυβώδη σκιρτήματα ή και μεταλλαγμένα blues. Στην κορυφή όλων, τα πειραματικά φωνητικά που εκτός από το να σχηματοποιούν κάποιο σημείο αναφοράς, μοιάζει αδύνατο να καταλάβεις αν κηρύττουν, σαρκάζουν ή καλούν σε μια υπόκωφη επανάσταση. Κινηματογραφικά εκ φύσεως, στήνουν καλειδοσκοπικές σεκάνς ενός αδυσώπητα δυστοπικού αστικού noir.

Το “NNULL” δεν μπορεί να αποτελεί μουσική πρόταση για κανέναν. Έχει ήδη επιλέξει το κοινό του αφού δεν αποτελεί δίσκο επιλογής του ακροατή αλλά μοίρα του. Από την άλλη, για τους λίγους που μπορούν να μεταφράσουν το κάλεσμα του, μπορεί και να αποτελεί ένας από τους πιο συγκλονιστικούς δίσκους που έχει καταγράψει ποτέ η εγχώρια δισκογραφία, έξω από είδη και στολισμένες ταμπέλες. Κυκλοφορεί εκεί έξω άγριο, τρομακτικό, όμορφο ή ρομαντικό - εσύ θα διαλέξεις. Οι Sans Corps το έγραψαν «χωρίς overdubs και δεύτερα takes, μια κι έξω όπως είναι και η ζωή μια κι έξω». Και αν μη τι άλλο, αυτό υποδηλώνει μία καλλιτεχνική ηθική που ολοένα και σπανίζει.

Το φεγγάρι γέμισε κι έξω από τα παράθυρα μας ακούγεται ένας μακρινός μα γνώριμος ήχος.