Sam Sparro

Η εκλεπτυσμένη mainstream αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Sam Sparro άλλον ένα οξύνου πρεσβευτή της νοθευμένης funk. Εξ Αυστραλίας ερχόμενος, εν Αμερική εδρεύων και εν Ευρώπη θριαμβεύων, ο εικοσιπεντάχρονος μουσικός άρπαξε το μαγικό ραβδί των Jamiroquai και υποχώρησε δύο βήματα πίσω, πλησιάζοντας τον Stevie Wonder και τον Prince. Η δική του ηλεκτρονική funk χάιδεψε τα αυτιά των οπαδών της χορευτικής indie, ενώ η διαλαλούμενη ομοφυλοφιλία του τοποθέτησε τις παλάμες μπροστά στα στόματα και οι κουτοπόνηροι ψίθυροι έγιναν δούρειοι ίπποι του μάρκετινγκ.

Επί της ουσίας, η συνταγή είναι πολυμήχανη και ισορροπημένη. Η ανελέητη ελαφρότητα του groove δαμάζει τα ηχεία, από τις πρώτες νότες του "Too Many Questions", και φεγγίζει στη ντισκομπάλα των ψευδοκίτς single "Black And Gold" και "21st Century Life". Τα συνθεσάιζερ και τα μπάσα οργιάζουν σα νυμφαίοι μιας αβίαστης σύγχρονης αισθητικής, που κοιτάει -με τρόπο- προς τα πίσω.

Η διαστημική νωθρή dance του "Sick" και οι ζαχαρωτές μελωδίες των "Waiting For Time" επιβεβαιώνουν μια απροσδιόριστη υπόσχεση ηχητικής χλιδής. Δήθεν γαλλόφωνα samples διανθίζουν το σύντομο ντελίριο του "Recycle It" και το ανούσιο αλλά συμπαθές "Cottonmouth" κρατά τη θερμοκρασία σταθερή, μέχρι την υπερfunk pop έκρηξη του "Hot Mess" και το «καθώς πρέπει» πονηρεμένο ρεφρέν του "Pocket".

Το "Cut Me Loose" και το "Sally" λατρεύουν ένα αναπαλαιωμένο eighties φαλτσέτο και εισάγουν τον μάλλον απογοητευτικό τερματισμό του δίσκου, καθώς το "Can't Stop This" και η κρυμμένη πιανομπαλάντα "Still Hungry" επιμηκύνουν άδοξα ένα άλμπουμ, που έχει ήδη κουραστεί, μετριάζοντας την καλλιγραφία του Sparro.

Χωρίς να ξεκολλά την -άφρο- περούκα του, ο ακροατής απολαμβάνει μια ευφάνταστη και ελπιδοφόρο ακίνδυνη δουλειά, με σημαντικά δείγματα ευφυΐας. Αν αυτό αρκεί, ο σικάτος Sam κερδίζει το στοίχημα του πρώτου δίσκου. Η πυθία που κατοικεί στα θερινά κοκτέιλ, τα οποία επιβάλλονται κατά την ακρόαση, με έχει πείσει ότι η συνέχεια μπορεί να αποκτήσει ενδιαφέρον.