Rancid

Σίγουρα το όνομα των Rancid δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Η παρέα του Tim Armstrong και του Lars Frederiksen, με την παράδοση των 16 χρόνων πλέον, καλείται με τη νέα της κυκλοφορία να δείξει ότι το έχει ακόμα.

Είχα ακούσει πολλά, περιπαικτικά ως επί το πλείστον, σχόλια για τους Rancid σε συζητήσεις, όμως η ίδια η μπάντα μέσω του album φρόντισε να απαντήσει στα περί εμπορικότητας. Μια μπάντα που βγάζει album 6 χρόνια μετά το τελευταίο της ("Indestructible", 2003), το ανεβάζει στο internet για ακρόαση γύρω στις δύο εβδομάδες πριν αυτό κυκλοφορήσει αλλά και που κυκλοφορεί ένα cd το οποίο μοιάζει να έγινε για να περάσει η ίδια η μπάντα καλά, μόνο εμπορική δε λέγεται. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, φυσικά και οι Rancid είναι μια μπάντα με μεγάλη απήχηση στο punk rock κοινό, αλλά αυτό τους καθιστά μάλλον δημοφιλείς, παρά εμπορικούς.

Στα του cd τώρα. Το album περιέχει 19 (!) κομμάτια πραγματικά για όλα τα γούστα. Έτσι, κατά την ακρόαση θα βρούμε από reggae / ska τραγούδια και μέρη και πιασάρικα κουπλέ, στο στυλ του "And Out Come The Wolves", έως και πιο δυνατά, στο στυλ του "Rancid 2000".

Η παραγωγή είναι για άλλη μια φορά εκπληκτική, με όλες τις λεπτομέρειες να ακούγονται άψογα. Αν και το κρίνω δευτερεύον, μιας και θεωρώ όλο το album αξιόλογο, μερικά από τα τραγούδια που ξεχώρισα ήταν τα "Up To No Good", "Last One To Die", "The Bravest Kids", "Skull City" και "Dominoes Fall".

Κλείνοντας, το album μου άφησε δύο σκέψεις στο μυαλό. Αφενός ότι κατά τη δημιουργία του λάμβανε χώρα ένα τεράστιο πάρτυ μέσα στο στούντιο και αφετέρου ότι το "Let the Dominoes Fall" είναι το κατεξοχήν album που όσο περισσότερο το ακούς, τόσο κολλάς μαζί του. Εμένα, για άλλη μια φορά με έπεισαν ότι η δυναμική τους δε χωράει αμφισβήτηση. Τα υπόλοιπα είναι στην κρίση σας.