Ryan Adams

Πρέπει να του το αναγνωρίσεις του Ryan Adams ότι δεν φοβάται να φανερώσει ξεκάθαρα τις επιρροές του τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που έχει διασκευάσει το "Wasted Years" των Iron Maiden και το "Mother" του Danzig αλλά και ολόκληρο το "1989" της Taylor Swift, έχει κυκλοφορήσει έναν hardcore punk δίσκο, φωτογραφίζεται με μπλούζες Emperor ή Dio αλλά και Smiths. Φυσικά οι περισσότερες από τις «κανονικές» του κυκλοφορίες μένουν πιστές σε ένα ξεκάθαρα αμερικάνικο στυλ που έχει ανάλογα την περίπτωση δόσεις από Americana και Alt. Country ή Tom Petty και τους ύστερους Fleetwood Mac.

Το "Prisoner" υπό αυτήν την έννοια μένει πιο πιστό στο ύφος που είχε η τελευταία δουλειά του με πρωτότυπες συνθέσεις, αυτή που είχε για τίτλο το όνομά του. Το εμπορικό αμερικάνικο rock, αυτό που παίζεται στους classic rock ραδιοσταθμούς της άλλης πλευράς του Ατλαντικού αποτελεί τη βάση και της φετινής κυκλοφορίας. Και όπως και το "Ryan Adams" κατάφερε να έχει έντεκα τραγούδια ένα προς ένα πιθανά χιτάκια, έτσι και τώρα έχουμε δώδεκα καταπληκτικής αμεσότητας συνθέσεις, οι περισσότερες από τις οποίες κινούνται στον χώρο της ηλεκτρικής μπαλάντας. Μάλιστα το "Do You Still Love Me?" που ανοίγει τον δίσκο πάει και ένα βήμα πιο πέρα θυμίζοντας τις power ballads που κυριαρχούσαν εκεί στα τέλη των '80s/αρχές '90s αλλά διατηρώντας το καλό του γούστο. Στο άλλο άκρο σχεδόν εντελώς country είναι το "To Be Without You".

Σε όλη τη διάρκεια του δίσκου ο Adams κρατάει χαμηλό το τέμπο και σε συνδυασμό με τους πανέμορφους στίχους του που φαίνεται να πραγματεύονται σχεδόν αποκλειστικά την ερωτική απώλεια και τα συναισθήματα που αυτή δημιουργεί οδηγεί πολλούς να το ερμηνεύουν με βάση την προσωπική του ζωή και τον πρόσφατο χωρισμό του. Όσο κι αν αυτό μπορεί να ευσταθεί, πλέον μετά από δεκαέξι επίσημες κυκλοφορίες μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι απλά είναι ένας καταπληκτικός τραγουδοποιός. Για του λόγου το αληθές ο καθένας μπορεί να έχει διαφορετικό αγαπημένο τραγούδι από τον δίσκο, ήδη τρία τραγούδια έχουν επιλεχθεί ως single, εγώ όμως θα επιλέξω το "Anything I Say To You" ως το καλύτερο.

Δεν είναι σαφές, όχι σε εμένα έστω, αν θα μπορούσε κανείς να τον κατηγορήσει ότι κρατάει τις εμπορικότερες πλευρές από κάθε είδος με αποτέλεσμα να παρουσιάζει ένα μίγμα που έλκει τον αμύητο ακροατή αλλά πιθανόν να απομακρύνει τον ψαγμένο. Και αν το κάνει, όμως, μπράβο του, αυτό που τελικά μας προσφέρει είναι ένα σύνολο απίστευτα όμορφο που στέκεται σε πολλές ακροάσεις. Υπό αυτήν την έννοια νομίζω ότι είχα αδικήσει το "Ryan Adams" το 2014 και αναζητώντας κάτι λιγότερο μαζικό το είχα αγνοήσει στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς και ας το έχω ακούσει πολλάκις έκτοτε. Θέλω να μην κάνω το ίδιο λάθος φέτος με το "Prisoner" αφού είμαι σίγουρος ότι στα τραγούδια του θα επανέρχομαι συχνά.