Ralfe Band

Attic Thieves

Attic Thieves (2008)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 31/07/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν ξέρω ποια έμφυτη μετριοφροσύνη ή καλλιτεχνική διαστροφή είναι δυνατόν να αναγκάσει ένα μουσικό που αναλαμβάνει τα πάντα στο άλμπουμ του (από το artwork μέχρι το τραγούδι και από τη σύνθεση μέχρι τα περισσότερα όργανα που ακούγονται), αλλά να που ο Άγγλος Oly Ralfe έτσι επιθυμεί να συστήνεται στον κόσμο και ποιοι είμαστε εμείς να του χαλάσουμε το χατίρι;

Η έννοια του συγκροτήματος προσωρινά θα μας αποτρέψει να τον εντάξουμε και αυτόν στην κατηγορία του τροβαδούρου / τραγουδοποιού, αλλά τελικά η μουσική εκεί θα μας οδηγήσει. Και θα το κάνει αυτό με αρκετές εξαιρετικές στιγμές. Αν και με απλή δομή, τα τραγούδια του αποκτούν ειδικό βάρος και μία επίφαση πολυπλοκότητας, λόγω των εμπνευσμένων ενορχηστρώσεων που τα ντύνουν. Η βάση συνήθως είναι το πιάνο, αλλά το γαρνίρισμα από βιολί, ακορντεόν, μαντολίνο ή τρομπόνι δίπλα στο συνηθισμένο τρίο κιθάρα - μπάσο - ντραμς είναι αυτό που εξυψώνει τα τραγούδια.

Οι ονειρικές μελωδίες του Ralfe ίσως αδικούνται ελαφρώς από την απλώς ικανοποιητική φωνή του (θυμίζει έναν συγκρατημένο David Byrne) και πιθανόν για αυτό το λόγο τα instrumentals του δίσκου, όπως το "Big Head" και το "Two Lorenzos", να ανήκουν και στα highlights αυτού - όχι μόνα τους πάντως. Από την άλλη, γενικότερα η έμφαση δίνεται στη μουσική, με τη φωνητική γραμμή κυρίως να την ακολουθεί. Παρ' όλα αυτά, και οι ιστορίες που έχει να μας διηγηθεί ο Ralfe αξίζουν την προσοχή του ακροατή αλλά και τον κόπο (κυριολεκτικά) να διαβάσει τους στίχους που είναι γραμμένοι στο εσώφυλλο, σαν από συνταγή γιατρού.

Δίσκος που δε θα συνταράξει το μουσικό στερέωμα, αλλά σίγουρα θα συνοδεύσει ευχάριστα και για πολλαπλές ακροάσεις όποιον αναζητά μία μελωδική συντροφιά που θα τον συνεπάρει για τουλάχιστον τα 43 λεπτά διάρκειας του cd και θα καταφέρει να κερδίσει τη θέση του soundtrack κάποιας από τις μικρές καθημερινότητές του.

  • SHARE
  • TWEET