Dr.Rock: Ο Dr. Rock και το φεστιβάλ

28/08/2008 @ 05:20
...σα να λέμε «ο Τζίμης και το Γιγάντιο Ροδάκινο». Τί; Δεν το έχετε δει; Δανείζει τη φωνή της και η Σούζαν Σάραντον. Ψηθήκατε τώρα ΘελμοΛουϊζάδες ε;



Εννοείται πως δε θα έσκαγα, ας όψεται όμως η κολλεκτίβα μας (πολυτεκνία) και η κουλαμάρα μας (αναπηρία) που μας εξασφάλισαν περίπτερο στο συναυλιακό χώρο. Πήρα λοιπόν τσίκλες, ροζ προφυλακτικά, ταμπακιέρες, καπέλα, τη σερτς και καπνό που μοίραζαν τζάμπα οι χορηγοί και η πραμάτεια μας ξεκίνησε να δημιουργείται. Σας είχαμε τάξει όμως κι ένα μεγάλο δώρο, οπότε έβαλα σε λειτουργία το Michael "Gorgoroth" Scofield μυαλό μου...



Κάπου ενδιάμεσα στο soundcheck της πρώτης μέρας και του δαιδαλώδους στησίματος του αρχιτεκτονικού θαύματος του rocking περιπτέρου, πλησίασα τη Beth Dildo των Gossip κι αφού της μούσκεψα το αφτί κι έβγαλα όλη την κερήθρα της, μου έταξε εν μέσω ακατονόμαστων εκφράσεων λατρείας και πόθου την υπερπολύτιμη θήκη του μπάσου τους. Ανακαλέστε λίγο τη μνήμη σας αφελείς αναγνώστες και θα θυμηθείτε πως δεν είδατε παρά μόνο ένα χάρτινο κουτί με τη φωτογραφία ενός μπάσου απ' έξω, να κορδώνεται περήφανα σε μια γωνία του κιόσκι μας. Τι τι, χι χι χι χι...

Το παζλ του μεγαλύτερου εμποροδιαφημηστικού φιάσκου στην ιστορία των ελληνικών φεστιβάλ δεν άργησε να ολοκληρωθεί μέσω ενός σημαντικού τηλεφωνήματος. Ο συντάκτης που έχει στην κατοχή του τη μεγαλύτερη συλλογή promos παγκοσμίως δεν είχε εμφανιστεί ακόμα. Κίνδυνος να είχε αποφασίσει να κρατήσει κάποιο από αυτά για κριτική δεν έπαιζε, οπότε οι οδηγίες μου ήταν σαφείς: «Μάζεψε όλη την promoσαβούρα σου που δεν έχεις «σκοτώσει» ακόμα στο Μοναστηράκι κι έλα βουρ Μαλακάσα. Ναι, αφού τα κανονίσαμε, δε θα τα μοιράσουμε δωρεάν. You can do it...». Το τελευταίο κομμάτι είχε μόλις ολοκληρωθεί...

Όντας απαλλαγμένος από άγχος και υποχρεώσεις, αποφάσισα να παρακολουθήσω τα live, αφού άλλωστε έπρεπε να κάνουμε κι ανταποκρίσεις, οπότε κατευθύνθηκα γεμάτος τόλμη και γοητεία στις καντίνες. Ποτέ μου δεν είχα καταλάβει τί διάολο ρόλο βαράνε τα άσπρα βραχιολάκια που μας περνάνε στον καρπό οι διοργανωτές, απορία που λύθηκε μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Η πρώτη βέλγικη μοναστηριακή βαρελίσια μπύρα καταναλώθηκε σε χρόνο ντε τε και η κίνησή μου προς τις μάρκες διακόπηκε βίαια από τον μπάρμαν: «Φίλος, δε χρειάζεται να πληρώσεις, τζάμπα είναι. Αφού φοράς ΤΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ». Ποιος Lemmy στο Rainbow Club κι αηδίες; Εγώ, Βασιλιάς στη μπυραρία του Terra Vibe July Fest, ώσπου ολ οβ ε σάντεν...

[Τρεις ώρες μετά]...ο δυνάστης της ιστοσελίδας άρχισε τα παραγγέλματα: «Γιατρέεεε, ημιανάς! Θέλω άμεση ανταπόκριση από Down για να την ανεβάσω στα καπάκια». Τί; Πώς; Πού; Πότε; «Μα αρχηγέ μου, οι AC/DC παίζουν τη δεύτερη ημέρα κι όχι σήμερα». Τη λύση την έδωσε η αγαπημένη μου συντάκτρια που σε εμβρυακή στάση λόγω των τόνων καμπάνας που φόραγε στο λαιμό της αναφώνησε: «Παιδιά τρεχάτε, βγαίνει ο Danzig!». Θα σε ευγνομωνώ για πάντα αγαπημένη, που χωρίς να το ξέρεις με έστειλες στα σκαλιά του Παραδείσου, την ίδια ώρα που το μπουκαλάκι για το άσθμα μου τελείωνε επικίνδυνα...



Το μόνο φαρμακείο που διανυκτέρευε στο συναυλιακό χώρο είχε ξεπουλήσει προ πολλού, τα ζόμπι είχαν στάξει τις αμπούλες τους, ήσαντο ευτυχισμένα και στράφηκα σε MacGyver λύσεις. Το πρώτο σύννεφο σκόνης σηκώθηκε στην Terra Petra Psalidi Xarti σκηνή, την ώρα που ο Jimi Hendrix ανέβηκε και τζάμαρε το "Alcatraz" με τους Vavoura Band. Ανέβηκα στο bungee jumping με το διαρκείας του Ολυμπιακού 2008-2009 που είχα και λίγο πριν εκραγούν τα ρουθούνια μου, έκοψα το σκοινί πραγματοποιώντας το θρυλικότερο stage diving όλων των εποχών. Η καταγωγή μου από το Michael Jordan με βοήθησε να μείνω στον αέρα αρκετή ώρα ώστε να ακούσω από το περίπτερό μας: «Είναι εδώ ο Dr. Rock;» κι όλος ευτυχία να πέσω με μύτη και στόμα ορθάνοιχτα στη λύτρωσή μου. Dust in the wind μαδαφακάαααααααα!

[2 ημέρες, 4 ώρες, 17 λεπτά και 59 δεύτερα μετά...] Τα μάτια μου άνοιξαν κι αντίκρυσαν κάτι γνώριμο, ζεστό και συνάμα φιλικό. Toi Moi έγραφε η πινακίδα και ήμουν σίγουρος πως το περίπτερό μας ήταν μπροστά μου. Πλήθος κόσμου είχε κατακλύσει τον περιβάλλοντα χώρο κι αναρωτήθηκα: «Meet 'n' greet με τον Χατζηγιάννη και τον Βαρθακούρη έχουμε»; Αντί αρνητικής απάντησης, έλαβα αντερώτηση από το χρήστη του forum Katselis: «Μήπως έγινε η κλήρωση»; Ό,τι φανεί του Λωλοστεφανή. «Ναι, έγινε. Πρώτη αγωνιστική, ΑΕΚ-ΠΑΟ. Και δε σε χάλασε ψαρά...

Είχα πάρει το δρόμο της επιστροφής και ο παράδρομος της εθνικής οδού φαινόταν πολύ λίγος για τα Αμπέμπε Μπεκίλα πόδια μου. Ρολόι δε φορούσα, αλλά ήμουν σίγουρος πως θα έφθανα εγκαίρως στο χώρο διεξαγωγής του πιο true heavy mental event του καλοκαιριού, στις 23 Ιουλίου, για να δω την In the Heat of the Night “Sandra” Maria Magdalena. Keep walking και κάπου θα πετύχω και τον Michael Cretu...

Κάπου ανάμεσα στις πολλαπλές ονειρώξεις μου για την υπερ-μανάρα, αφέντρα Sandra, έλαβα και ένα mail από ένα φίλο της στήλης από τη μεγάλη ροκο-μάνα Θεσσαλονίκη. Ο τίτλος ήταν "Heavy Metal Problem" και όπως είναι κατανοητό ακόμα και στους στόκους που ακούνε στόνερ (ή μήπως στους στόνερ που ακούνε στόκους;!), είχα ιερή υποχρέωση να παραθέσω το κείμενο, τα σχόλια (υπογραμμισμένα) και τις απορίες μου ανά παράγραφο...

Aγαπητε dr.Rock,

Σου στελνω το παρακατω γραμμα με αφορμη την κατασταση που επικρατει γενικοτερα στην πολη μου την Θεσσαλονικη. (μεγάλη φτωχομάνα)

Eιμαι 17 ετων και μπορω να πω οτι ακουω εδω και 2 χρονια κανονικα metal (δηλαδή πριν τι άκουγες ρε αλήτη!) με αγαπημενο μου συγκροτημα τους W.A.S.P.Εxει περιπου 1 χρονο ανακαλυψα την "μαγεια" των περιφημων rock bars (κατάλαβα, έγινες αλκοολικός και εσύ...).Γενικα μπορω να πω οτι ειναι μερη στα οποια διασκεδαζω αφανταστα παντα με την σωστη metal (καλά το πας...) parea.

Πλεον ομως ανακαλυπτουμε (ποιοι; Πως; Πότε;) οτι ο αριθμος τους ειναι εξαιρετικα περιορισμενος με αποτελεσμα να καταληγουμε στα ιδια μερη συνεχως.Δεν θεωρω οτι τα ηδη υπαρχοντα rock bars δεν ειναι ικανοποιητικα (αυτό μας έλειπε) ισα ισα το περιβαλλον τους ειναι ιδιαιτερο και ξεχωριστο.Ομως οταν πηγαινεις στα ιδια μερη συνεχεια ειναι λογικο καποια στιγμη να βαριεσαι,τουλαχιστον σε αυτην την ηλικια που δεν δημιουργειται η αναγκη για καποιο στεκι.

Επισης διαπιστωνω οτι τις μερες που πηγαινω εγω,δηλαδη παρασκευες και σαββατα ειναι ασφυκτικα γεματα.Αυτο δεν ειναι απαραιτητα κακο (ε βέβαια, όταν βλέπεις τα γκομενάκια δε σε χαλάει),ομως τι γινεται οταν δεν βρισκεις θεση να κατσεις για να πιεις μια μπιρα βρε αδερφε??? (εκεί φίλε μου, σηκώνεις τα χέρια ψηλά απευθυνόμενος στον ΚΡΟΜ, παίρνεις δύναμη, τραγουδάς τον ύμνο των δυνατών και σπας τα κεφάλια όποιων βρεθούν απέναντι σε εσένα και την πηγή της ΜΠΥΡΑΣ)

Βλεπω παντως οτι παρα την αυξημενη ζητηση τα μαγαζια που ανοιγουν στην παραλια εχουν σαφως εναν πιο "trendy" προσανατολισμο και αυτο αποτελει εν μερει (ΔΕ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΣ ΚΑΛΑΑΑΑΑ) προβλημα για εμας.

Τι μπορεις να μας προτεινεις παντοδυναμε dr.Rock??γιατι δεν ανοιγει κανενα καινουριο rock bar στην Θεσσαλονικη,μια αμιγως ροκ πολη???

Ηeavy metal ευχες,
Ηλιας

Ps.Hail to Blackie
Hail to Rob Halford
Hail to James Hetfield
Hail to Eric Adams


Πέρα από τα σχόλια άτονε φίλε μου Ηλία, θα ήθελα, πριν σου προτείνω τη ΛΥΣΗ, να σε ευχαριστήσω για τον επιθετικό προσδιορισμό παντοδύναμος που μου αποδίδεις. Εδώ είναι που οι προσπάθειες μου για αναγνώριση δικαιώνονται. Εδώ είναι που το φεστιβάλ και η Sandra με ανύψωσαν. Εδώ είμαι, εδώ είσαι και εδώ θα 'μαστε και τέλος εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι βροχές.

Λύση: Αφού δεν ανοίγει κανείς άλλος ένα αμιγώς ροκ μπαρ στη Θεσσαλονίκη θα το ανοίξουμε ΕΜΕΙΣ, το rocking.gr. Πρώτα πρώτα ας ορίσουμε το αμιγώς ροκ μπαρ. Το αμιγώς ροκ μπαρ είναι... είναι... είναι... ε λοιπόν δεν είναι τίποτα. Όχι . ΟΟοΟοΟοόχι κύριε... άλλαξα γνώμη. Τη ΛΥΣΗ θα την εγράψω στο επόμενο τεύχος, λίγο πριν φύγω για διακοπές.

Βατράχια, τουμπερλόσκονη και αστερίες αντί για τυρί στα μακαρόνια. Τα mail σας στο dr.rock@rocking.gr. Σας αγαπάω όλους.

Με τιμή,
Dr.Rock
  • SHARE
  • TWEET