Pyramaze

Γράφαμε στη κριτική για το προηγούμενο album τους "Epitaph": ‘Ορίστε μια μπάντα που μπορείς να βασιστείς πάνω της’. ‘Ε ναι μπορείς’ αναφωνεί κανείς ακούγοντας και το "Bloodlines", album νούμερο επτά για τους Δανούς power-progsters που συνεχίζουν ακατάπαυστα και με φειδώ στο ίδιο μονοπάτι μελωδιών, catchy-pop ρεφρέν και μπαλαντών που γλυκαίνουν τη καρδιά και του πιό σκληρού μεταλά εκεί έξω. Όταν ακόμα και οι ίδιοι παραδέχονται ότι παίρνουν τα στοιχεία που τους έχουν κάνει γνωστούς και απλώς έχουν μερικές ‘εκπλήξεις’, ξέρεις ότι θα ακούσεις ακριβώς αυτόν που φαντάζεσαι και να σας πώ και κάτι; Μια χαρά. Δεν χρειάζεται όλοι να είναι πρωτοπόροι και με ευφάνταστες συνθέσεις. Κάπου είναι παρήγορο να ακούς απλά ωραίες μελωδίες που γεννάνε θετικά συναισθήματα.

Και στα δέκα κομμάτια του "Bloodlines" αυτό ακριβώς θα βρει κανείς. Με πυξίδα το άγνωστο και αφήνοντας τον ακροατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα ξεκινούν και ολοκληρώνουν το album, βάζοντας το σε ένα δικό τους πλαίσιο με δύο ακουστικά κομμάτια που πατάνε στο ίδιο μοτίβο, το ομότιτλο "Bloodlines" στην αρχή και το μυστηριώδες "Wolves Of The Sea" στο φινάλε. Το "Taking What’s Mine" είναι αυτό που γράφαμε για το αναμενόμενο catchy power κομμάτι που έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που να το κάνουν να παράλληλα και να το ακούς και να το σιγοτραγουδάς αλλά και σε πέντε λεπτά να το έχεις ψιλοξεχάσει. Είναι μανούλες στο να γράφουν κομμάτια όπως το "Broken Arrow" όπου ισορροπούν ανάμεσα στο pop metal των Amaranthe και σε πιό επικές συνθέσεις. Η μπαλάντα "Alliance" ακούγεται ευχάριστα, με τη φωνή του Harøy να δένει αρμονικά με αυτή της Melissa Bonny (Ad Infinitum) αν και σε στιγμές ακούγεται κάπως υπερβολικά σαν συμμετοχή για το ‘The Voice’. O Tim Hansen (υιός του θρυλικού Kai) συμμετέχει με τη κιθάρα του στο "The Midnight Sun" χωρίς ωστόσο να το ακούς αυτό στο κομμάτι. Δεν υπάρχει κάτι διαφορετικό από τις άλλες συνθέσεις και νιώθω ότι ίσως χάθηκε μια ευκαιρία εδώ για κάτι σημαντικό; Τουλάχιστον στο "The Mystery" με τις συμμετοχές των Andrew Kingsley (Unleash The Archers) και Olof Mörck (Amaranthe) τα πράγματα είναι λίγο πιο ενδιαφέροντα με τους δύο guests να βάζουν το κατιτίς τους και να χρωματίζουν ο καθένας με το δικό του στυλ το κομμάτι.

Δέκα κομμάτια, εκ των οποίων δύο instrumental και άλλα δύο-τρία να μας έχουν κάνει λίγο να σαλέψουμε και να σιγοτραγουδάμε σε σημεία ενώ τα υπόλοιπα πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Ίσως να έχουμε να κάνουμε με μια παύση στην ανοδική πορεία των Pyramaze που αρκούνται απλώς στο να παίζουν αυτό που ξέρουν όπως το ξέρουν (πολύ καλά) και απλά να θέλουν να κρατάνε το fan base τους ευχαριστημένο. Θετικό πρόσημο αλλά λίγο πάνω από τη βάση μόνο. Κρατάμε και το πολύ όμορφο εξώφυλλο και πάμε παρακάτω.