Prince

Και ενώ πέτυχε, η φάρσα μου διήρκησε μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Κατάφερα να πείσω το καλόπιστο θύμα μου πως κρατούσα στα χέρια μου ένα ακυκλοφόρητο των Savatage. Μετά το άκουσμα του πιάνου στην αργή εισαγωγή του εναρκτήριου ομότιτλου κομματιού του "Planet Earth", είδα τo βλέμμα ευτυχίας να μετατρέπεται σε μορφασμό του Christopher Lee. Το αναγνωρίσιμο νιαούρισμα του Prince με πρόδωσε. Αλλά, πώς να αντισταθεί κανείς στο να εκμεταλλευτεί κακόβουλα τη λεπτή ψυχολογία του οπαδού της metal; Πώς να μην παγιδεύσει κανείς την αγνή μουσική δίψα επιβάλλοντας ένα «απαγορευμένο» άκουσμα;

Ο καλλιτέχνης-που-όλοι-πάντα-τον-λέγανε-Prince δεν έχει να αντιμετωπίσει καμία πρόκληση. Τα έργα του τον έχουν εδραιώσει. Το "Purple Rain" θα αποτελεί κειμήλιο εις τους αιώνας των αιώνων, η παρουσία του στα charts είναι αειθαλής και η ποιότητα της ακατάπαυστης δισκογραφικής του παρουσίας ζηλευτή. Βέβαια, δεν πρόκειται πια να κατακτήσει περισσότερους οπαδούς. Αφενός, γιατί όσοι δεν είναι ήδη έχουν αναπτύξει ένα αλλεργικό σύνδρομο προς τον ήχο του. Αφετέρου, γιατί οι υπόλοιποι γήινοι είναι ήδη οπαδοί (ε, είναι και η υπογεννητικότητα στις ανεπτυγμένες χώρες).

Ο περί ου ο λόγος αποτελεί μια γονιδιακή συνάντηση του Jimi Hendrix και του Michael Jackson (προς Θεού, όχι στα ακούσματα). Είναι ο πιο groovy ήρωας της εξαχόρδου. H νέα του δισκογραφική δουλειά δεν εμφανίζει κάποια συνοφρυωτική απόκλιση από το γνώριμό του ύφος. Ούτε όμως μπορεί να αντιμετωπιστεί σαν σταθμός καριέρας. Ευχάριστες pop συνθέσεις, λουσμένες στη soul, μελωδικότατα φωνητικά με ξελαρυγγιαστικές εξάρσεις, ροκ ισορροπίες και R&B ανισορροπίες.

Ο τίτλος και το artwork, αν λάβουμε υπόψη την επικαιρότητα και την απανταχού ψύχωση με τις κλιματικές μεταβολές, προδιαθέτουν για ένα γραφικό θεματικό δίσκο. Ευτυχής πλάνη! Τα αηδή οικολογικά στιχουργήματα είναι, ευτυχώς, ελάχιστα και ο Prince επιστρέφει στο αναμενόμενο -ίσως πιο θεοσεβούμενο, αυτή τη φορά- σεξουαλικό λογύδριο. Χωρίς έντονες επιταχύνσεις στο tempo, στο δίσκο εναλλάσσονται αργά ρομαντικά τραγούδια, που ζωντανεύουν την κληρονομιά του Marvin Gay, και πιο funky οικείες στιγμές. Τα πολλά όργανα και στυλ δε βαραίνουν τις συνθέσεις και προσδίδουν μια αύρα κατάλληλη για μια θερινή κυκλοφορία. Φυσικά, η παραγωγή είναι ποιοτικότατη και μοντέρνα, χωρίς όμως να αμελεί το παραδοσιακό ύφος του καλλιτέχνη και αποφεύγοντας να τον θάψει στο βούρκο των συγγενικών κυκλοφοριών. Οι δε δομές είναι ευφυείς, αλλά όχι επαναστατικές. Η ιδιοσυγκρασία του Prince του επιτρέπει να πνίξει ακόμη και το πιο περίπλοκο solo κάτω από γκοσπελώδη φωνητικά. Αξίζει να υπογραμμιστεί η συμμετοχή των Wendy Melvoin και Lisa Coleman, πρώην μελών του πάλαι ποτέ συγκροτήματος του Prince, The Revolution (σημείωση: η δεύτερη συμμετείχε στην ηχογράφηση του "Purple Rain").

Εξέχουσα στιγμή του δίσκου: «I love you baby, but not like I love my guitar», δηλώνει αναιδώς το refrain του πρώτου single ("Guitar"). Αποτελεσματικότατη σύνθεση με καυτερό riff, το οποίο φλερτάρει με το "I Will Follow" των U2.

Το επίκαιρο παρασκήνιο του άλμπουμ είναι προκλητικό για τον μουσικόφιλο καταναλωτή. Εξαιτίας νομικού αμπρακαταμπρισμού, το "Planet Earth" κυκλοφόρησε στην Αγγλία πριν την κανονική παγκόσμια κυκλοφορία, ως δώρο με την εφημερίδα The Mail On Sunday. Το γεγονός αυτό προκάλεσε έντονο πρόβλημα με τη διανομή του άλμπουμ στην Αγγλία. Ο Prince από την πλευρά του προτίθεται να προσφέρει δωρεάν αντίτυπα του δίσκου του κατά τις λονδρέζικες συναυλίες, όπως είχε κάνει και με το "Musicology", προ τριετίας. Πολλοί καλλιτέχνες φέρονται να σκέφτονται να μιμηθούν το όλο εγχείρημα. Χμμμ...