Presto Ballet

Παίρνοντας κάποιος στα χέρια του ένα νέο cd σίγουρα διακατέχεται από πολλά συναισθήματα, με βασικό μάλλον αυτό της περιέργειας για το τι θ' ακούσει. Πόσο μάλλον όταν ο γράφων έχει στα χέρια του το παρθενικό album των Presto Ballet. Θα μου πείτε, σιγά ρε φίλε δεν είναι και οι Maiden και σίγουρα θα 'χετε δίκιο. Όταν όμως μετά από έρευνα ανακάλυψα ότι οι Presto Ballet είναι το νέο «παιδί» του κιθαρίστα Kurdt Vanderhoof, ο οποίος για όσους θυμούνται μεγαλούργησε από τα μέσα τον '80s μέχρι και σήμερα με μια από τις μεγαλύτερες μπάντες που έχει αναδείξει το αμερικάνικο heavy / power, τους Metal Church, σίγουρα είναι κάτι που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Η αγωνία μεγάλωνε όλο και περισσότερο πριν βάλω το cd να παίξει. Να ομολογήσω ότι ήμουν κάπως πεπεισμένος για το τι θα ακούσω (έτσι νόμιζα μέχρι τότε). Βλέπετε τα μουσικά μονοπάτια που είχε ακολουθήσει -και ακολουθεί- με τους Metal Church -κυρίως- αλλά και έπειτα με τους Vanderhoof με έκαναν να «αναμένω» το γνωστό αποτέλεσμα: heavy / power που σε κολλάει στον τοίχο από την πρώτη νότα.

Έλα όμως που έπεσα πολύ έξω. Ο κύριος Vanderhoof αποφάσισε, στα -αντα του (ή -ηντα, δεν είμαι πολύ σίγουρος), να γυρίσει το ρολόι πίσω στο χρόνο, εκεί όπου ξεκίνησαν τα πάντα. Εκεί όπου η αγαπημένη μας μουσική παραγόταν και ακουγόταν με πιο αγνό τρόπο. Εκεί πίσω γύρω στα μέσα με τέλη των '70s όπου το progressive rock έκανε τα πρώτα του βήματα. Με συνοδοιπόρους τους «κολλητούς» του από τους Vanderhoof Damon Albright, Brian Lake και Brian Cokeley σε φωνή, μπάσο καi πλήκτρα αντίστοιχα αλλά και με την προσθήκη του σχετικά «φρέσκου» στους Metal Church Jeff Wade στα drums, δημιούργησε ένα album που είναι ωδή αλλά και σπονδή στον προοδευτικό ήχο.

Ο Vanderhoof βούτηξε βαθιά πίσω στο χρόνο. Συλλέγοντας μέσα στο μυαλό του όλα τα ακούσματα του παρελθόντος έφτιαξε ένα album που μάλλον έχει βγει σε λάθος χρονιά. Σίγουρα από τα '70s μέχρι σήμερα το progressive, είτε έχει επιπρόσθετη τη λέξη "rock" είτε τη λέξη "metal", έχει προχωρήσει πολύ. Το "Peace Among The Ruins" διαφέρει από τα σημερινά δεδομένα ακριβώς γιατί ηχεί σαν το τότε. Μελωδίες που σε συνεπαίρνουν και σε ταξιδεύουν πάνω από τη σφαίρα του πραγματικού, χωρίς να γίνονται κουραστικές, αλλά και συνθέσεις που σίγουρα σε καθηλώνουν όχι γιατί είναι πολύπλοκες αλλά γιατί είναι πολύ καλά παιγμένες, συνθέτουν το παζλ ενός album που σίγουρα θα έδραττε δάφνες επιτυχίας στο διάστημα 1968-1978, αλλά δυστυχώς ο δημιουργός του το έφτιαξε πολλά χρόνια μετά.

Με ένα καλό άκουσμα σου έρχονται στο μυαλό μουσικοί τιτάνες όπως οι Eloy, E.L.O, Rush από το τότε αλλά και οι μεταγενέστεροι συνεχιστές Dream Theatre.
Σε όλα τα παραπάνω σύμμαχοι είναι ο ήχος και η παραγωγή του album, που αν κλείσεις τα μάτια νομίζεις ότι είσαι πολλά χρόνια πίσω στην ακμή των μεγαθηρίων της rock μουσικής. Πραγματικά μόνο αν κάποιος ακούσει το album μπορεί να πιστέψει αυτά που λέω. Ο κος Vanderhoof έχει κάνει πραγματικά μια πάρα πολύ καλή δουλεία η οποία ίσως και να έλειπε από τη σημερινή μουσική metal σκηνή.

Ελπίζω να υπάρξει και δεύτερη δουλειά από το εξαίσιο αυτό project και δε σας κρύβω ότι με τρώει η περιέργεια για το ποιόν του, προσδοκώντας να είναι ισάξιο του προκατόχου του, μιας και λείπουν στις μέρες μας πραγματικά καλά albums.