Ice Age

Οι Ice Age είναι μία μπάντα που για κάποιο λόγο έτυχε να παρακολουθώ από το ξεκίνημά της σχεδόν. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους, "New Brigade", μου είχε αφήσει θαυμάσιες εντυπώσεις, αλλά η άποψη -δύο χρόνια μετά- πως επρόκειτο για έναν πειραματικό δίσκο όπου το συγκρότημα έψαχνε στην ουσία τον ήχο του, εξακολουθεί να παραμένει. Όπως και να 'χει, στο διάστημα που μεσολάβησε η μπάντα υπήρξε εξαιρετικά δραστήρια με διαρκείς live εμφανίσεις και περιοδείες ανά την underground υφήλιο, και φυσικά με τις προετοιμασίες του δεύτερου κατά σειρά ολοκληρωμένου δίσκου της, ο οποίος ονομάζεται "You're Nothing" και μόλις κυκλοφόρησε από την Matador Records.

Η αλήθεια είναι πως στην αρχή, όταν πληροφορήθηκα για τη συνεργασία των Δανών με την συγκεκριμένη δισκογραφική, ανησύχησα πολύ, διότι παρά το ένδοξο παρελθόν της έχει πλέον την τάση να «εμπορικοποιεί» τα συγκροτήματα της και να «μαλακώνει» αισθητά τον ήχο τους, καθιστώντας την μουσική τους κάπως «easy listening» για τα hardcore/punk δεδομένα. Ευτυχώς, και για καλή μου τύχη, το "You're Nothing" δεν αποτελεί απλά εξαίρεση ή ευχάριστη έκπληξη, αλλά πρόκειται για μία εξαιρετική δισκάρα μοναδικού punk rock ύφους, όπου εάν μου ζήταγε κάποιος να κάνω μία σύντομη περιγραφή, θα αποκρινόμουν λακωνικά πως η μουσική του είναι το ιδανικό soundtrack για το "Trainspotting", την δημοφιλή ταινία-σταθμό των 90s.

Πραγματικά, η «βρετανίλα» που εκπέμπει αυτός ο δίσκος είναι το κάτι άλλο. Εκτός του ότι στα φωνητικά φέρνει κάτι σε Jaz Coleman από Killing Joke αλλά και Robert Smith από The Cure -όπως σωστά επισήμανε φιλαράκι-, η μεθυσμένη μετάβαση από σκοτεινές ατμόσφαιρες σε φωτεινές εκλάμψεις, που μόνο η ψυχοσύνθεση ενός χρήστη παραισθησιογόνων ουσιών μπορεί να κατανοήσει τόσο καλά, υφαίνουν τέλεια το χαοτικό κλίμα και το αδιέξοδο των νεότερων γενιών, που επισήμανε εύστοχα το παραπάνω film. Το μουσικό υπόστρωμα; Ένα ψυχωτικό πρωτόγονο punk rock ,που παίζει άτακτα με το goth, το post-punk και το new wave, τόσο μουσικά όσο και αισθητικά. Οργισμένο και παρανοϊκό φτύνει ασυνάρτητα λόγια ενός ασυνάρτητου μυαλού σε μία ασυνάρτητη στιγμή της ζωής του.

Κομμάτια όπως τα "In Haze" και "Everything Drifts" με τις τεράστιες σημειάρες τους, τον ρυθμό και την garage παραγωγή τους, με κάνουν να θέλω να χορέψω λυσσασμένα. Κομμάτια όπως το "Morals" με κάνουν να θέλω να μεθύσω και να ισοπεδώσω οποιαδήποτε ηθική και αξία, ενώ με άλλα, όπως τα "Wounded Hearts" και "It Might Hits First", θέλω να ξεσπάσω απεγνωσμένα σε οτιδήποτε βρεθεί μπροστά μου. Ένας παρανοϊκός δίσκος από πληγωμένες ψυχές, για πληγωμένους ακροατές με παρανοϊκά μυαλά. Δώδεκα κομμάτια ιστορίες καθημερινής τρέλας.