Placebo

Για τους φίλους της εναλλακτικής rock που πάτησαν τα πρώτα ή δεύτερα -άντα, αναμφισβήτητα οι Placebo αποτελούν δικαιωματικά συγκρότημα της γενιάς τους είτε υπήρξαν fans  τους είτε όχι. Φυσικά το πασίγνωστο τρίο απέκτησε και αποκτά τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια καθημερινά νέους οπαδούς χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν λείπουν και οι αντίστοιχες απώλειες. Πέρασαν χρόνια από τότε που εντυπωσίασαν με το ομώνυμο ντεμπούτο τους, πέρασαν χρόνια από τότε που η λογική υπερίσχυσε στην θέα του Brian Molko στο πλευρό του David Bowie. Δεν ήταν δυνατό να θαυμάζω τον ανδρόγυνο superstar-man και να ταυτόχρονα να χλευάζω το πνευματικό του τέκνο. Από τότε αποφάσισα να μην κρίνω ποτέ το βιβλίο (ή τον δίσκο) από το εξώφυλλό του και τον καλλιτέχνη από την εξωτερική του εμφάνιση. Από τότε και μέχρι σήμερα παρατηρώ με την δέουσα προσοχή την κάθε δισκογραφική προσπάθεια των Placebo, ώστε να έχω όσο το δυνατόν πιο σωστή άποψη. Μεγαλώσαμε και προσπαθήσαμε να ωριμάσουμε.

Μεγάλωσαν και ωρίμασαν και οι Placebo και προχωρούν πλέον με σταθερά βήματα, διπλοφιλτραρισμένες σκέψεις και κινήσεις που μειώνουν τις πιθανότητες λάθους. Αυτή είναι η γενική εικόνα που αποκτά κανείς από το φετινό "Loud Like Love". Ένας δίσκος με χαμηλωμένους τόνους δίχως την συναισθηματική οργή των πρώτων βημάτων και επίσης πιο «χαλαρός» συγκριτικά ακόμα και με το προηγούμενο "Battle For The Sun". Ένας δίσκος που δεν περιέχει κακή στιγμή και τα 47 λεπτά του ακούγονται εύκολα αλλά από την αντίθετη πλευρά δεν περιέχει τις συνθέσεις που θα έκλεβαν την θέση μιας παλιότερης επιτυχίας τους. Περιέχει όμως ξεκάθαρα όλα τα στοιχεία τα οποία έχουμε συνηθίσει στους δίσκους τους, τις εναλλακτικές κιθάρες, το post punk drumming(είτε στο παρελθόν από τον Steve Hewitt, είτε τώρα πλέον από τον Steve Forrest) και φυσικά τα χαρακτηριστικά «love-hate» φωνητικά του Molko.

Μακριά από τις εξαρτήσεις πλέον ο ηγέτης των Placebo προτιμά να ασχοληθεί στους στίχους του καθαρά με τις αισθηματικές σχέσεις, την ασφάλεια, την ευτυχία και τον πόνο που προκαλούν αυτές. Στο πρώτο single "Too Many Friends" κριτικάρει με πανέξυπνο τρόπο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης («my computer thinks I'm gay, I  threw this piece of junk away»), ενώ το αρχικά προβοκατόρικο "Rob The Bank" καταλήγει τελικά σε ένα ανιδιοτελές lovestory.

Οι Placebo ανέκαθεν κρατούσαν σταθερό τον κορμό του μουσικού τους ύφους αλλά σε κάθε κυκλοφορία πρόσθεταν μικρές νεωτεριστικές πινελιές. Έτσι εδώ έχουμε μια δόση Nine Inch Nails επιρροής στα ηλεκτρονικά drums του "Exit Wounds" που εξελίσσεται σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου αλλά και έναν τελείως διαφοροποιημένο ήχο στο "Begin The End". Τα δύο singles επιλέχτηκαν σοφά αφού τόσο το ομώνυμο "Loud Like Love" όσο το "Τοο Many Friends" αποτελούν χαρακτηριστικά Placebo-tracks, πιασάρικα αλλά εν τέλει όχι τόσο pop ώστε να προκαλέσουν υποψίες. Από την άλλη πλευρά το "A Million Little Pieces" θα έρθει να θυμίσει το "Song To Say Goodbye", ενώ το "Bosco" κλείνει τον δίσκο όμορφα, μελαγχολικά, ιδανικά.

Οι Placebo με το "Loud Like Love" δεν θα εντυπωσιάσουν. Δεν το έχουν ανάγκη πλέον. Το κατάφεραν επανειλημμένα στο παρελθόν. Οι Placebo όμως ούτε αυτή τη φορά θα απογοητεύσουν, μάλλον δεν το έκαναν ποτέ. Προσφέρουν στους οπαδούς τους ακριβώς αυτό που έχουν ανάγκη, και  το κάνουν εύκολα, απλόχερα, αβίαστα. Ακριβώς ότι ζητά κανείς σε μια σταθερή, σοβαρή και ώριμη σχέση.