Green Pajamas

Λίγο πριν την εποχή που το Seattle θα αναδειχθεί ως πηγή πιο σκληρών ηχητικά συγκροτημάτων, οι Green Pajamas χάραζαν μία δική τους πορεία βασισμένη σε άλλες επιρροές, πιο ψυχεδελικές, πιο folk, πιο indy. Και πέτυχαν αυτό που ίσως φάνταζε τότε απίθανο, να ζήσουν περισσότερο τόσο από την grunge σκηνή όσο κι από τα περισσότερα συγκροτήματα της. Το 2007 κυκλοφόρησαν το δεύτερο μέρος μία τριλογίας που έμελλε να ολοκληρωθεί με αρκετά χρόνια ανάμεσα στα μέρη της και φυσικά, όπως οι εποχές επέβαλλαν τότε, κυκλοφόρησε μόνο σε CD. Μέχρι τώρα δηλαδή, που η «δική μας» Sound Effect αποφάσισε να επανεκδώσει το "Box Of Secrets" σε διπλό βινύλιο με πέντε επιπλέον τραγούδια.

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά, το "Box Of Secrets" άξιζε τότε που κυκλοφόρησε, αξίζει ακόμα περισσότερο τώρα. Όχι (μόνο) λόγω του βινυλίου φυσικά, απλά ακούγοντας το νιώθει κάποιος ότι η εποχή σαν να έκανε έναν κύκλο και να έκανε τον ήχο του και πάλι πολύ σύγχρονο. Αυτή η μίξη paisley underground με ολίγη από folk ίσως το 2007 να πέρασε πιο απαρατήρητη από όσο έπρεπε και να είναι μία ευκαιρία επανεκτίμησης πλέον.

Αυτό που ο ακροατής μπορεί να περιμένει από τους Green Pajamas του δίσκου αυτού είναι μία έντονη μελωδικότητα που υποστηρίζεται ανά διαστήματα από τις σποραδικές αλλά συνετά χρησιμοποιούμενες διφωνίες μεταξύ των Jeff Kelly και Laura Weller κυρίως αλλά και των άλλων μουσικών, από τις σχεδόν μόνιμες ακουστικές κιθάρες και από τα σημαντικά αλλά συνήθως παραμένοντα στο φόντο πλήκτρα, ενώ ταυτόχρονα υποδαυλίζεται σκοπίμως από την εντόνως fuzz-αριστή κιθάρα. Αυτή η τελευταία μαζί με τα πλήκτρα όταν βγαίνουν στο προσκήνιο προσδίδουν και έναν έντονο garage χαρακτήρα σε πολλά τραγούδια. Ίσως η καλύτερη αναφορά για το πού κινούνται μουσικά να είναι οι ύστερες ημέρες των Bevis Frond με τους οποίους έχουν πολλές ομοιότητες. Εξάλλου ο Nick Saloman, ο άνθρωπος πίσω από τους Bevis Frond, τους πήρε και στη δισκογραφική του κάπου εκεί στην αλλαγή του προηγούμενου αιώνα. Πάντως δε θα ήταν απρόσμενο να ακούσεις και τον Tom Petty να ξεπροβάλλει κάπου κάπου ως επιρροή, είτε σε φωνή, είτε σε σύνθεση, είτε και στα δύο (π.χ. "Katie's Gone", "Cold Love").

Όλα αυτά δε θα σήμαιναν και πολλά, ίσως, αν το άλμπουμ δεν ήταν και γεμάτο από πραγματικά καλές συνθέσεις. Ακόμα κι αν 16 τραγούδια (της αρχικής κυκλοφορίας) ή πολύ περισσότερο τα 21 (της επανέκδοσης) είναι πολλά και προφανώς κάποια λίγο κατώτερα άλλων, το σύνολο παραμένει δεμένο και υψηλής ποιότητας. Ξεχωρίζει το πολύ πιασάρικο (και άτυπη συνέχεια του παλιότερου "Katie Lied") "Katie's Gone" και ακολουθούν από κοντά τα "Until The Daylight", "When Abigail Was 17", "Wild Pony", "The Coroner's Hotel" και το αρκετά διαφορετικό και εντελώς σκοτεινό folk "Into The Woods".