Ugly Kid Joe

Είχα αμφιβολίες για το αν είχε ιδιαίτερη σημασία η παρουσίαση του νέου EP που σηματοδοτεί τη μουσική επιστροφή των Ugly Kid Joe, αφού το reunion τους πέρασε απαρατήρητο εδώ, οπότε υπέθεσα πως το ενδιαφέρον είναι μάλλον περιορισμένο. Όμως, η δεύτερη φορά που τους είδα live μέσα σε λίγους μήνες έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να προχωρήσω σε αυτή την κριτική, μιας και είμαι πεπεισμένος πως η επιστροφή της πιο cool αμερικάνικης rock μπάντας του πρώτου μισού των 90s αξίζει να ακουστεί.

Είναι 16 τα χρόνια που έχουν περάσει από το "Motel California" και η παρέα των Καλιφορνέζων δεν αποτελείται πλέον από νεαρούς, κάτι που στην περίπτωσή τους μάλλον προβληματίζει, καθώς ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της μουσικής τους ήταν αυτή η ανεμελιά και η «ανωριμότητα» της εφηβείας που πολλοί από εμάς αναπολούμε. Το να πρέπει να αποδοθεί αυτό το feeling με πειστικότητα από 40άρηδες, δεν πρέπει να είναι και το πιο εύκολο πράγμα.

Κατά τη διάρκεια αυτών των 16 ετών, ο drummer Shannon Larkin εισχώρησε στις τάξεις των Godsmack και γνώρισε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία, ο κιθαρίστας Dave Fortman έγινε πετυχημένος παραγωγός με δουλειές του όπως τα "Frozen" (Evanescence), "All Hope Is Gone" (Slipknot) και "The Oracle" (Godsmack) να μιλάνε από μόνες τους, ενώ ο Whitfield Crane αρκέστηκε σε guest εμφανίσεις (βλέπε Motörhead, Glenn Tipton κλπ) και στην κυκλοφορία δυο αξιόλογων, αλλά μάλλον εμπορικά αποτυχημένων δίσκων. Ο ένας ήταν με τους Medication ("Prince Valium") και ο άλλος με τους Another Animal που ήταν στην ουσία οι Godsmack με τον Crane αντί του Sully Erna, πιστοποιώντας το πόσο κοντά είναι τα δύο σχήματα.

Το EP της επιστροφής περιέχει έξι τυπικές συνθέσεις της μπάντας, χωρίς καμία να ξεχωρίζει, αλλά ούτε και να υστερεί. Το λογοπαίγνιο στον τίτλο του είναι τυπικό του χιούμορ που πάντα επιστρατεύει η μπάντα, όπως το ίδιο ισχύει και για το εναρκτήριο "Devil's Paradise". Ένα από τα στοιχεία που γίνεται άμεσα αντιληπτό είναι πως η φωνή του Crane έχει κρατήσει το χρώμα της, αλλά έχει αλλάξει παράλληλα, θυμίζοντας σε πολλά σημεία τον Bon Scott, με το μεσαίο σημείο του single "I'm Alright" να είναι ενδεικτικό. Τα riff είναι εδώ, το groove είναι εδώ, η καυστικότητα στους στίχους είναι εδώ ("You Make Me Sick", "Love Ain't True!") και ο παρεΐστικος χαβαλές επίσης ("Another Beer"). Κοινώς, τα βασικά στοιχεία που αγάπησαν οι οπαδοί της μπάντας είναι παρόντα, παρόλο που η σκόνη της απουσίας είναι εμφανής ακόμα σε συνθετικό επίπεδο. Ο ήχος είναι λίγο ξερός και η αίσθηση που αφήνει είναι πως η μπάντα δείχνει να προσπαθεί να κινηθεί πιο κοντά στο "American Least Wanted" (ή στο "Menace To Sobriety"), παρά στο πιο λιτό "Motel California".

Το "Stairway To Hell" αποτελεί μια αξιοπρεπή δήλωση επιστροφής των Ugly Kid Joe στα μουσικά δρώμενα και αυτό που χρειάζεται τώρα είναι να μπουν στο στούντιο και να βγάλουν ένα πραγματικά δυνατό άλμπουμ. Είμαι σίγουρος πως είναι σε θέση να κάνουν ένα σπουδαίο comeback. Το είδα στο νεύρο που βγάζουν live πως μπορούν να ξαναγίνουν η μπαντάρα που ήταν κάποτε. Αυτό το EP χωρίς να με ενθουσιάσει, μου έδωσε έναν ακόμα λόγο να αισιοδοξώ.